Evenals vorig jaar was ik met Pasen in klooster nieuw Sion. Was ik er vorig jaar als deelnemer en gast, dit jaar had ik meegedacht over de organisatie en was ik een soort “reisleider”. Ook nu lieten we ons meevoeren in het ritme van de getijden.
Dit jaar was de retraite compleet uitverkocht! Dat was fijn, een mooie groep mensen die bij ons te gast wilde zijn. Sommigen voor het eerst, anderen voor een tweede of derde keer. Sommigen kwamen alleen, anderen in gezinsverband, of samen met vrienden. In leeftijd variërend van 26 tot 80. Was de kennismaking nog wat onwennig, het afscheid gisteren was zeer hartelijk.
Er gebeurde niet zoveel en tegelijkertijd gebeurde er van alles. Voor en achter de schermen. Schermen gingen omhoog of juist omlaag, een ieder had zo een eigen proces.
De vieringen vond ik erg mooi. Het was ook fijn dat de “huiscantor” twee keer met ons wilde oefenen, zodat we de toch wel onbekende liederen in de viering goed konden zingen. Het was heerlijk om zo te zingen! (ik mis het zingen in een koor, maar kan nog niet goed bedenken wat en waar ik wel zou willen)
Gisterochtend zaten we om 6 uur in de kerk… eerst luisterden we naar een paar bijbelgedeeltes, zongen het lied: Als alles duister is en liepen al zingend naar buiten. Daar brandde het paasvuur wachtten we tot de zon opkwam. De nieuwe paaskaars werd aangestoken en we ontvingen allemaal een lichtje dat door de paaskaars aangestoken was. De nieuwe kaars werd de kerk ingedragen.
In de kerk terug gingen we verder met het gebed en hoorden en zongen we over de opstanding van Christus. Daarna werd de nieuwe kaars enkele malen in een schaal met water ondergedompeld. Dit verwees naar de Israëlieten die vanuit slavenland Egypte, dóór het water naar nieuw leven en een nieuwe toekomst trokken, bevrijd door hun God. In de paasnacht zeggen wij (opnieuw): ook wij willen verrijzenismensen zij, leven zoals de Eeuwige het heeft bedoeld, in verbondenheid met Hem. Door het aanraken van het doopwater herinnerden we onszelf hieraan. Iedereen liep naar voren en doopte zijn/ haar hand in het water.
We baden en deden nog een soort beurtspraak waarin de oproep was: laat iedereen het horen, Christus is opgestaan! Na nog een uitbundig gezongen : U zij de glorie, was de dienst afgelopen en mochten we elkaar feliciteren: JEZUS LEEFT! Dat deden we dan ook enthousiast: elkaar feliciteren.
En zo eindigde de retraite in blijdschap!
Ik merkte dat er voor mij best veel verschil zit tussen gast zijn en reisbegeleider zijn, het kostte me redelijk wat energie. Het was op deze manier meer een leerervaring dan een geestelijke ervaring. Maar ja, een mens is nooit te oud om te leren, toch?
