Maand: juni 2022

Wat was het een mooie dag vorige week donderdag! Supermooi weer, stralende en blije mensen. De bruidegom had hier geslapen, evenals een van zijn broers en schoonzus. Sander werd al vroeg opgehaald om naar een natuurgebied te rijden waar de foto’s werden gemaakt. Uiteraard zijn deze foto’s de mooiste trouwfoto’s die ooit gemaakt zijn.

Wij gingen achter in de ochtend naar de daglocatie. Daar werd geluncht, getrouwd , gehuild en gelachen. Het was supermooi om gewoon buiten te zitten en daar de huwelijkssluiting mee te maken. We genoten van mooie woorden, veel taart, gekke stukjes, heerlijk eten en vooral van het zien van zulke blije mensen. Al was er ook het gemis van de vader van Willeke.

Het meest bijzondere was denk ik wel de kerkdienst. Een dienst die heel persoonlijk was, omdat de voorganger een goede vriend van Sander is. Een dienst met een mooie preek, over psalm 84:12. God als zon en schild. De zon als ont-dekkend iets en het schild als bescherming. (ik dacht dat de zon als warmtebron bedoeld was in dit vers, dat is blijkbaar niet zo) Vervolgens bleek er een verschil te zitten tussen de NBV 2004 en 2021, in vers twaalf gaat het nu over mensen die oprecht hun weg gaan, in de vertaling van 2004 stond onbevangen. Hoe dan ook, oprecht of onbevangen, je mag je weg met God gaan.

Foto’s heb ik niet van deze dag. Nou ja, ik heb massa’s foto’s, maar niet om hier te plaatsen. Wil je het paar zien, en/ of de dienst bekijken, dit is de link: https://www.youtube.com/watch?v=SEaIJowHaV4

(de uitzending begint ongeveer bij 25 minuten, we waren een beetje laat)

We hebben veel gezongen tijdens de kerkdienst. Met een bijzondere begeleiding! Het podium stond vol met de vier broers B, en een schoonzus.  Eén bruidegom en vier muzikanten: piano, gitaar, zang en slagwerk. Alle vier begeleiden ze tijdens kerkdiensten, nooit tezamen. Nu deze keer dus wel. Trotse ouders en een mooi gezicht, geluid, deze mensen op het podium. (en o ja, een broer van Willeke speelde bügel, al met al een gevarieerd geheel!)

Velen konden nog een tijdje nagenieten van deze bijzondere dag, corona was ook aanwezig en verspreidde zich flink.

In maart aten wij (allernaaste en ik) een taartje bij jongste zoon en vriendin. Halverwege stuitten we op een kaartje, verborgen in het gebak.

Een blijde tekst. En tegenover ons zaten twee blije mensen. De datum was toen nog niet bekend, vrij snel erna wel en morgen is de grote dag. Inmiddels zijn we op de hoogte van de inhoud van het proces dat een trouwerij voorbereiden is. Regelmatig kwam jongste langs met notitieblokje in de hand, er moest nog wat afgesproken en vervolgens afgevinkt worden. Het lukte allemaal en nu is de laatste dag voor de grote dag. Alles is geregeld en in kannen en kruiken en het wachten is begonnen. Ik mocht mee met het afpassen van de trouwjurk, wat een nieuwe ervaring was. Ik puzzelde me suf over wat ik zelf aan wil doen, en kwam mezelf daarin tegen. Een poll op Instagram leverde duidelijkheid. (maar ja, nu wordt het morgen warm, dus ik twijfel opnieuw) Over luxe problemen gesproken!

Tja, en dan zijn alle zonen getrouwd…. Superfijn en mooi om te zien hoe ieder stel zich ontwikkelt, ontwikkeld heeft. Ook heel erg fijn om te merken wat de broers voor elkaar doen, zo richting trouwdag. De sfeer die er is om iets moois in elkaar te zetten. Om liefdevol toch nog even te plagen. Wat een vreugde mogen we zo in onze kinderen ontvangen.

Tegelijkertijd realiseer ik me dat nu het spontane binnenvallen voorbij is. (jongste vogeltje gaat ons stadje verlaten). Die spontane binnenvalacties waren soms hulpvragen, soms het delen van blijde dingen. Die tijd is nu echt voorbij. Ik ben geen raadgever meer, en het zo binnenlopen gebeurt niet meer door de afstand. Zo gaat het leven en zo is het goed. Maar ach, dat beetje weemoed, dat blijft.