Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: september 2022

Gezegend mens

Het waren bijzondere dagen, de afgelopen dagen! Afgelopen zaterdag ging ik met mijn schone dochters naar het klooster Nieuw Sion. Daar was een Sestra retraitedag. Meer dan honderd vrouwen waren naar Deventer gegaan om daar te zingen, luisteren, stil te zijn en heerlijk te eten. Voor mij was het een feestje en een zegen om daar samen naar toe te gaan! Het was een superfijne dag.

En dan gisteren. De bevestiging tot ouderling. Wie mij langer volgt weet ik dat ik veel bezig ben geweest met vrouw en ambt en daar regelmatig over geschreven heb. Toen we vorig jaar lid werden van deze gemeente had ik me ernstig voorgenomen om geen ambt te ambiëren, met de gedachte dat ik me daar te oud voor voelde.

In het voorjaar was het weer de tijd om nieuwe ambtsdragers te benoemen. Er werd onder anderen een scriba gevraagd en dat leek me wel wat. Al weet ik dat het redelijk veel werk kan zijn. Mijn vader was altijd scriba als hij ouderling was, en onze jongste zoon is een periode scriba geweest. Scriba als aparte taak, wel in de kerkenraad maar niet echt deel van, niet stemhebbend. Dat was mijn beeld en gedachte. Ik gaf aan dat ik scriba wilde worden. Dat werd in dank aanvaard. Na verloop van tijd begon het bij mij te dagen dat ik daardoor lid van de kerkenraad zou worden, met alle dingen die daarbij horen. Ik kreeg de vraag of ik het nog wel “aandurfde” om iets in de kerk te doen, na toch wel ingewikkelde gebeurtenissen in ons kerkelijke leven. Ja, ik durfde het wel aan, wetende dat ik dit niet alleen hoef te doen, God is erbij. En zo kwam het dat ik gisteren als ouderling/scriba bevestigd ben.

Het was een bijzondere dienst. Een dienst die we als nieuwe ambtsdragers in samenspraak met onze predikant voorbereid hadden. Een dienst waarin we als nieuwe ambtsdragers persoonlijk een zegen en tekst meekregen. Ik mocht de tekst: proef en geniet de goedheid van de Heer, gelukkig de mens die bij Hem schuilt (psalm 34) ontvangen. Een mooie tekst die denk ik een goede reminder is. Het steeds opnieuw mogen genieten van wat God geeft. ( = ook je geen zorgen maken en gaan piekeren)

Wij als kerkenraad zongen de gemeente toe en de gemeente zong ons toe. Wij beloofden ons in te zetten voor God en de gemeente, de gemeente beloofde geduld met ons te hebben, mochten we fouten maken, en ons te ontvangen als dienaren van God.

De dienst werd afgesloten met het lied: “Ga met God en Hij zal met je zijn”. Mooier kan toch niet?
Wil je de dienst terugkijken, dat kan hier.

Thuis hadden we nog een gezellige tijd, met zus, zwager en kinderen en kleinkinderen. Het was een fijne dag! Vanavond krijg ik de laptop van de kerk en de laatste instructies en morgenavond is de eerste kerkenraadsvergadering. Het gaat een beetje de omgekeerde wereld worden, vroeger was ik heel wat avonden alleen, omdat allernaaste in de kerkenraad zat.

“Liever een piep dan oordoppen”

Bovenstaande was de titel van een artikel in de krant, gisteren. Wacht maar tot je een piep krijgt, dan piep je wel anders, dacht ik. En denk ik nog steeds. Binnenkort moet bekeken worden hoe het met de normen voor geluid is, of die zo moeten blijven of veranderen. Het ging vooral over geluiden in de uitgaanswereld. Muziek in nachtclubs en op festivals. Het beste is dan om gehoorbescherming te dragen. (het makkelijkst lijkt mij om niet zo hard te spelen of niet zo hard te draaien)

Maar goed, liever een piep dan gehoorbescherming, het is echt belachelijk. Sprak zij die sinds maart een piep in haar oren/  hoofd heeft. Tinnitus, met een fraai woord. Het is eigenlijk geen piep in je oren, maar je hersenen laten je een geluid horen. Vaak veroorzaakt door veel teveel geluid. Nu ben ik van mijn levensdagen nog nooit in een nachtclub geweest, en het grootste festival dat ik bezocht is New Wine, waar de muziek wel redelijk hard is.

Afgelopen voorjaar was ik ergens heel erg blij om, ik had een nieuwe CD en zat alleen in de auto. Deze combinatie maakte dat ik als een overjarige puber in een lawaai auto zat, tot ik merkte: dit gaat niet goed. Maar toen was  het al te laat. Ik ging naar de huisarts, die geen bijzonderheden aan mijn oren constateerde, dus moest het wel oorsuizen zijn. En ja, daar is niets aan te doen…

Voortdurend gepiep en gesuis in mijn hoofd. Nooit meer stilte. Soms vind ik dat een angstaanjagende gedachte. Het weten dat er niets aan te doen is, is frustrerend. Na enig aandringen ben ik doorgestuurd naar een audiologisch centrum, voor ?? Geen idee hoe dat in z’n werk gaat daar, het is nog afwachten wanneer ik daar terecht kan. Ook daar is een wachtlijst.
Voor nu probeer ik er maar zo goed mogelijk mee om te gaan, met het gesuis en gesis in m’n hoofd. Zo af en toe spreek ik mezelf toe en doe ik alsof het het zachte suizen van God is. Zoals dat beschreven staat in 1 Koningen 19. Elia die moedeloos is en God mag ontmoeten. God die zich laat zien en horen in een zachte bries. (dat zijn dan de goede dagen, die gelukkig in de meerderheid zijn)

Liever een piep dan oordoppen dragen kan me behoorlijk boos maken. Wacht maar, denk ik boosaardig. Al wens ik dit niemand toe en hoop ik van harte dat er geen epidemie ontstaat. Al ben ik verrast hoeveel zeggen:  Tinnitus? Heb ik ook!

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén