Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: februari 2023

De deugdzame huisvrouw

Midden in de nacht wakker worden met de gedachte dat je nog heel veel uitnodigingsmails moet versturen en dat dat allang klaar moet zijn. Uitnodigingen voor Rosj Hasjana. En je moet nog allerlei dingen bakken.Paniek overvalt je.

Om vervolgens te beseffen dat je gedroomd hebt. Opgelucht probeerde ik verder te slapen, wat niet goed lukte.

De avond ervoor had ik het boek “De deugdzame huisvrouw” uitgelezen. Een boek waar ik veel plezier aan beleefde en  me weer aan het denken zette. Niet meer nieuw verkrijgbaar, via een FB groep aangeschaft. Het boek is geschreven door Rachel Held Evans.

Ze beschrijft hoe zij een jaar lang volgens bijbelse voorschriften leeft. Ze kiest iedere maand een thema waar ze zich aan houdt. Ze noemt haar man heer, is hem onderdanig. Dat levert een mooi hoofdstuk op over onderdanigheid. Ze onderzoekt de diverse bijbelteksten die over het onderdanig zijn van vrouwen gaan. Om tot verrassende conclusies te komen.

De maand augustus is gewijd aan stilte. Vrouwen dienen stil te zijn in de gemeente. Of mogen wel wat zeggen zolang het maar geen onderwijs is. Om stilte verder te onderzoeken bezoekt ze een klooster en maakt het leven daar enkele dagen mee. Op grond van Spreuken 31 vers 20, waar staat: haar handen strekt ze uit naar de behoeftigen, ze geeft de armen hulp, gaat ze op zoek naar gerechtigheid. En stelt zich de vraag hoe je gerechtigheid in praktijk brengt. Ze gaat mee met een reis van World Vision naar Bolivia en schrijft daar veel over.Gerechtigheid is niet iets voor ver weg of grote daden. Begin met het kopen van fairtrade produkten, bijvoorbeeld.

Ze gaat op bezoek bij de Amish, kampeert in de voortuin tijdens haar menstruatie en staat met een spandoek bij het begin van de snelweg. Kortom, een enerverend jaar.

Het laatste hoofdstuk gaat over genade en daarin beschrijft ze de viering van Rosj Hasjana. Met een recept voor een prachtig rond brood. Een groot feest, dat mij kennelijk tot in m’n droom bezighield.
Ik heb genoten van dit boek. Geschreven met humor en zelfspot. Met tussendoor stukjes uit het dagboek van haar man Dan.

Rachel Held Evans is in 2019 overleden, toen ze 37 jaar oud was. Dit boek is geschreven in 2012. Ze schrijft in het boek ook over haar twijfels om moeder te worden. Uiteindelijk hebben zij en haar man twee kinderen gekregen. Kinderen die op zeer jonge leeftijd hun moeder moesten missen.

Tussendagen

De liturgie is klaar. Aan de powerpoint wordt gewerkt. Over de door mij te dragen kleding wordt gepuzzeld. De advertentie stond zaterdag al in de krant en de kaarten zijn gisteren bezorgd. Nog anderhalve dag om punten op de i te zetten. En dan is de begrafenis.

Waren we vorige week nog in mineur en op zoek naar een plek voor ma, deze week zijn we nog steeds in mineur en ook opgelucht dat het zware einde nu afgelopen is. Een einde dat voor ons allen zwaar was. Hoe zwaar het voor haarzelf was, was moeilijk in te schatten. “Ik ben ook al 95” was een veelgehoorde opmerking. Evenals: ik begin een beetje vergeetachtig te worden.

De veelgeroemde zelfstandig wonende oudere verschrompelde steeds meer in haar. Corona had geen goede invloed op haar leven. De angst om ziek te worden was groot. Ma kwam de deur niet meer uit, allernaaste deed de boodschappen. Iedere zaterdagochtend ging de telefoon en werd het lijstje doorgenomen. Trouw werden de boodschappen gedaan en gebracht. Ook toen het voor corona niet meer nodig was. Twee jaar thuiszitten doet een mens geen goed, bovendien ging de leeftijd ook steeds meer tellen.

Zorg was nodig en alleen wonen ging niet meer. Om de beurt logeerde een van de kinderen een week bij haar om voor haar te zorgen, vanaf de kerstdagen.  De indicatie voor een verzorgingshuis was gelukkig snel binnen. Maar toen begon de ellende die wachtlijsten heet. We belden de ene na het andere verzorgingshuis, kregen soms wat tegenstrijdige informatie, de slotconclusie was dat de wachtlijsten lang zijn. Hoe verder?

Het ging steeds minder met ma. Het einde leek in zicht te komen. Donderdagavond waren we er nog, het leek zoals voorheen. In de nacht werden we gebeld door (schoon)zus die er die week was: ma was in haar slaap overleden. Ze mag in het Vaderhuis zijn. Zonder wachtlijst en waar niet naar een indicatie gevraagd wordt. Rust voor haar.

Wij hebben nu een paar volle dagen achter de rug. Dagen met een lach en een traan. Nu nog één weg met haar te gaan en dan is het over. Geen moeder meer. En straks geen huis meer van haar. Het is goed zo. En het is dubbel.

Bemoediging

M’n nieuwste hobby is kringlopen. Sinds kort is een van de grotere kringloopwinkels in onze stad verhuisd naar een pand op fietsafstand. Ook dat is een voordeel, met de fiets kun je niet teveel tegelijk meenemen, al heb ik grote fietstassen. Maar ja, ons huis is best ruim, ontdekten ook onze kinderen, vooral onze zolder is hun favoriet. Maar zelf denk ik wel: genoeg spullen gekocht en ben ik ook wel erg blij met het weggeefhoekje in onze kerk app. En toch blijft zo’n kringloop trekken.

Onlangs ontdekte ik dit ding, ja wat is het? Schilderij? Een bordje met tekst. Een bekende tekst. Ik vond het erg mooi, lekker nostalgisch. Vandaag plaatste ik het in onze gezinsapp. Niet iedereen waardeerde de uitvoering. De tekst wel. Al stuiter ik zelf een beetje op die laatste  regel: “Dan geeft Hij kracht naar kruis”  Ik denk dat dit gebaseerd is op 1 Korintiërs 10 vers 3. Daar staat dat God trouw is en dat Hij niet zal toestaan dat je boven je krachten wordt beproefd. Ik weet nog niet zo goed wat ik met deze tekst kan en moet. Wat als je het gevoel hebt dat je niet kunt omgaan met wat er in je leven gebeurt? Heb je dan gefaald? Geloof je niet genoeg?

Ik kocht dit ding omdat ik het wel apart vond. Misschien is het inmiddels van toepassing in ons eigen leven, nu er onzekerheid is over ziekteverschijnselen in ons gezin. Wat verder onderzocht moet worden. Eerst wachten op onderzoeken en dan op uitslagen. Juist die onzekerheid is slopend. Meer kan ik er momenteel niet over zeggen. Wel merk ik dat het heftig is. Vertrouwen houden, alles in Gods hand leggen, overgeven aan Hem. Ach, ik “weet” het allemaal. Ervaren is iets anders merk ik.

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén