De zomervakantie is alweer bijna voorbij. In het begin van de vakantie waren Floor en Mees een dagje bij ons. Het was supergezellig. Na allerlei activiteiten buitenshuis was het tijd voor meer rust. We gingen tekenen en kleuren. Floor liep even weg en Mees en ik bleven in alle rust en stilte doorkleuren. Al pratend kwam Floor weer binnen, waarop Mees reageerde: Je doorbreekt de stilte!
De reactie van Floor was: O, was het wel een chille stilte? Mees vond van wel. (ik ook, maar ik vond zijn gevoel hierin het belangrijkste)
Chille stilte. Iets dat wel duidelijk is en moeilijk te omschrijven. Warme stilte komt in de buurt denk ik. Het was hier ook stil. Al een paar maanden. Soms dacht ik: hier ga ik over schrijven en dan kwam er iets tussen of ik vond het bij nader inzien toch niet zo interessant. Of ik kon er niet over schrijven.
En zo ging de zomer voorbij. Een zomer waarin we tomaten in de tuin hadden die maar niet rood worden. Of een appelboom zonder appels.
Een zomer waarin we weer naar New Wine gingen, waar we van genoten. Voorafgaand aan New Wine hadden we een week vakantie. Voor het eerst sinds we met pensioen zijn. En het was heel erg fijn om gewoon een week echt niets te doen! En lekker te fietsen of wandelen of lezen of haken. Hoe simpel kan heerlijk zijn!
Vorige week waren we poortwachter in Nieuw SIon. Gasten ontvangen, naar hun kamer brengen. Soms praatpaal zijn. Veel lopen op een kleine oppervlakte. Aan het eind van de week was het kloosterfestival. Honderd jongeren in tenten en slaapzalen. Ze konden workshops volgen. Ze deden mee met de getijdengebeden, we hadden een volle kerk! Ze hielpen mee in de tuin, in de keuken. Het was goed en mooi! En vol en druk!
Volgende week begint het gewone leven weer. De eerste vergadering staat alweer in de steigers. M’n tweede jaar als scriba, het nieuwe is er af. En dat geeft ook wel rust. Ook op andere fronten is er meer rust dan in het begin van dit jaar. Chille stilte, ik hoop erop!