Verzorgingshuis Manna is van oudsher een gereformeerd huis. Vroeger heette het Martha-Oord Ik heb er een aantal jaren gewerkt als vaste nachtdienst. Inmiddels is Martha-Oord Manna, is er een nieuw gebouw, een modern logo en wonen er bewoners uit veel verschillende kerken. Manna is inmiddels uitgegroeid tot een zorggroep, niet meer alleen een verzorgingshuis zoals vroeger.
Iedere drie maanden wordt het avondmaal gevierd. Een van de zes gereformeerde kerken verzorgt dit avondmaal. Gisteren was onze kerk aan de beurt, niet helemaal volgens rooster, soms gebeuren dingen. Aan mij de eer om dienstdoende ouderling te zijn. Gelukkig waren de dienstdoende diakenen vaker geweest, voor mij was dit nieuw. In het trappenhuis vroegen we om een zegen voor deze dienst. We gingen daarna de grote zaal in en de dienst begon.
Een zaal met een aantal echt oude mensen. Ingedut of erg wakker. De overdenking ging over 1 Filipenzen 1 vers 9: “Ik bid dat uw liefde steeds meer aan inzicht en fijnzinnigheid wint, zodat u kunt onderscheiden waar het op aankomt”. Jezus Christus bindt ons samen, Hij leert ons in liefde met elkaar om te gaan. We mogen dankbaar zijn voor Gods genade die ons gegeven is en waar het avondmaal een teken van is.
Brood en wijn werden uitgedeeld. Gegeten en gedronken. De broeders en zusters droegen nog wat gebedspunten aan. Het was mooi dat iemand graag wilde danken voor de woordverkondiging. Hij was geraakt door de preek. Een ander vroeg gebed voor haar vriendin. En er werd gebeden en gedankt.
Na de dienst dronken we samen koffie. Mooi om wat gesprekjes aan te knopen. Niet iedereen had evenveel tijd: een van de dames moest toch echt naar haar kamer, want haar dochter belde iedere avond. En als moeders dan de telefoon niet opnam zou dochter zeker ongerust worden. Alleen wel jammer dat dochter zo onduidelijk spreekt, een gesprek was weleens lastig, aldus mevrouw. Wie zorgt hier voor wie?
Een andere dame vroeg heel belangstellend of deze predikant aan deze instelling verbonden was? Ik legde uit hoe het in elkaar zit en ze begreep het. Met heldere ogen keek ze me aan. Vervolgens werd dezelfde vraag met korte tussenpozen nog enkele keren gesteld. Ach ja… die vermaledijde kortetermijngeheugens….
Het was een bijzondere viering. Mooi en confronterend. De gebrokenheid van de ouderdom vind ik vaak lastig en confronterend om aan te zien en mee te maken. En toch, gaaf om in deze gebrokenheid avondmaal te kunnen vieren!