Love only was het thema van de paasretraite die afgelopen dagen in Nieuw Sion gehouden werd. Vandaag moest ik een beetje afkicken en omschakelen na deze retraite. Het was een beetje een day after.. gisteren kwam ik terug uit Klooster Nieuw Sion waar ik bij de paasretraite was. Opnieuw als begeleider. Opnieuw was er een mooie groep mensen aanwezig. Meer vrouwen dan mannen. Een ieder met een eigen verhaal. Verhalen die soms gedeeld werden, verhalen waarin verdriet en lijden (aan de kerk) zichtbaar waren.

Pasen in het klooster is echt zo anders dan wanneer je gewoon thuis bent! Thuis lijkt het soms dat Pasen er even tussendoor komt. Er is een kerkdienst op goede vrijdag en dan zondag weer. In Sion is de gebedsdienst op witte donderdag een heel bijzondere dienst. We wasten elkaar de handen, we deelden brood en beker,  waarbij we het brood in druivensap doopten. En tenslotte werd het altaar leeggehaald, kaal stond het in de kerk. De klokken werden niet meer geluid, tot aan zondagochtend.

Ik geniet van de rituelen die echt meer dan rituelen zijn. Het zijn gebeurtenissen die me stil zetten en laten nadenken. Van jongs af aan opgegroeid met de bijbel en alle verhalen daarin, vind ik het soms moeilijk om een verhaal niet alleen feitelijk te lezen. Wat ervaar ik met Pasen? Wat doet het in mij? Natuurlijk weet ik het “technische” verhaal. Ik blijf zoeken naar wat het met me doet en wat de innerlijke betekenis is voor mij. De hele entourage in het klooster helpt me daarbij.

In het gebed van goede vrijdag lazen we het lijdensverhaal uit Johannes. De lezing was een soort samenspraak van diverse mensen. Wij lazen deels hardop mee, bijvoorbeeld bij de verzen waarin het volk roept dat Jezus gekruisigd moet worden. Wij, als publiek zeiden/ riepen: Kruisig hem. Daardoor realiseerde ik me des te meer dat Jezus ook voor mij is gekruisigd. Dat is dan het “weten”.

In deze dienst zongen we een lied van Willem Barnard: een mens te zijn op aarde. Een lied dat binnenkwam omdat het gaat over aanvaarden van wat er is in het leven. Op de een of andere manier maakte me dat rustig. Ik kan wel eindeloos in mijzelf gaan zoeken en peuteren, ik kan ook (proberen) te aanvaarden wat er is en gebeurt.

Na deze viering waarin het lijdensverhaal werd verteld, was het drie uren stil in het klooster, van 12 uur tot 15 uur. Daarna liepen we de kruisweg, waarin alle onderdelen van het lijden worden benoemd en bezongen. Indrukwekkend en een stukje verder van mijn bed, eerlijk gezegd.

Stille zaterdag was ingeruimd voor Musica Divina, oftewel, luisteren naar muziek en dat op je in laten werken en vervolgens creatief mee bezig gaan. (we luisterden naar het slotkoor uit de Johannes passie). Het was mooi om zo bezig te zijn, in alle rust en stilte. Ik zag verrassende werkstukken voorbij komen!

De mooiste dienst is toch wel die van Paasmorgen. Al moesten we daarvoor wel erg vroeg ons bed uit, na een extra korte nacht. Het vuur, het wachten tot het licht wordt, de nieuwe paaskaars, het luiden van de klokken, allemaal mooi. We lazen uit Genesis 1, de schepping, uit Exodus 14, de bevrijding uit Egypte en tenslotte, nadat de klokken feestelijk geluid hadden, uit Johannes 20 het paasevangelie. Wat een mooie geheel, met lezingen, liederen, gebeden.

Uiteindelijk werd de dienst afgesloten met deze tekst:

Laat ze het horen, in steden en dorpen 

CHRISTUS IS OPGESTAAN, HALLELUJA

Laat ze het merken, op straat en in de winkels.

CHRISTUS IS OPGESTAAN, HALLELUJA

Laat ze het voelen, in huizen en woningen.

CHRISTUS IS OPGESTAAN, HALLELUJA

Zeg het aan kinderen en groten,

CHRISTUS IS OPGESTAAN, HALLELUJA

Zeg het, doe het, leef Hem, Hij is erbij, Zijn licht is in ons hart.

AMEN, HALLELUJA