Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: mei 2024

Heer, U weet het.

Gisterochtend begon de dienst met deze psalm. (dit is nog een opname uit coronatijd, de rechter zanger is een van onze zonen). Het was heerlijk om de dienst zo te beginnen! Al is het dan jammer dat we een monumenten kerk hebben, met banken die er niet uit kunnen en mogen. En als die banken er uit zouden zijn…. zouden we dan durven dansen?

Gisteren was het wezenzondag en moederdag.  Wezenzondag, de zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren. De naam is ontleend aan Johannes 14: 18, waar Jezus zegt dat de discipelen niet als wezen achtergelaten worden. We mogen uitzien naar Pinksteren. Moederdag: er werd gedankt voor moeders, gebeden om de troost die God als moeder geeft. Voor verlies en verdriet die op moederdag soms extra schrijnen.

We luisterden naar een preek over Ezechiël 37, het bekende hoofdstuk over het dal voor dode beenderen. Doder en droeviger dan dat kan iets niet zijn. Ezechiël ziet dit alles. God greep hem en hij werd in een dal met doodsbeenderen gezet. De Heer vraagt hem dan of deze beenderen weer tot leven kunnen komen. Ezechiël antwoordde: HEER, dat weet U alleen.

En zo is het ook. Al willen wij zo graag achter Gods bedoelingen kunnen kijken, en het liefst nog een goede raad aan God geven, hoe dingen zouden moeten, in onze ogen. Het tegen God zeggen: HEER, dat weet U alleen, is best moeilijk. Mooi om dit te oefenen tijdens de kerkdienst: hardop samen uitspreken: Heer, U weet het!

Wat er ook gebeurt, of juist niet gebeurt, terwijl je het zo graag wilt, loslaten en aan God overlaten is soms best moeilijk. Ik heb dan de neiging om alleen te focussen op dat wat verdriet oplevert en te “vergeten” wat er wel mooi is. Of dat wat wel mooi en goed is raakt ondergesneeuwd door de moeilijke dingen.

 

Ook gisteren las ik dit boekje uit. De schrijfster, Margriet van der Kooi is geestelijk verzorger geweest in verschillende ziekenhuizen. Nu is ze “hart- en zielzorger” lees ik op de achterflap van dit boekje. (ik hoor de schrijfster ook regelmatig bij de podcast Eerst dit. Tijdens het lezen hoorde ik haar als het ware voorlezen.)

Oog hebben voor liefde en hoop is de ondertitel. En dat is ook precies wat dit boekje doet. In een aantal korte hoofdstukken beschrijft ze mooie situaties Situaties die op het eerste gezicht normaal zijn. Een beetje inzoomen laat zien dat dit niet zo is.

Oog en oor voor anderen, een stap meelopen, net even voorbij een protocol gaan, gebeurtenissen om goed naar te kijken en dankbaar voor te zijn.

Aan het eind van het boekje benoemt ze ook wat de kerk hierin kan zijn en doen. De kerk als vindplaats van geloof hoop liefde en goedheid. Voor mij mooie eye-openers in goed nederlands. Bemoedigend en opbeurend.

Zo mogen we de week weer in gaan. Wat er ook gebeurt. Of wat er niet gebeurt…
Link naar de kerkdienst: https://www.youtube.com/watch?v=a4ZH7kLEGwc

Vier mei

Vandaag keken wij deze film. Via Picl, erg makkelijk. Het is een film waar we al een en ander over gelezen hadden. Een film waarin de oorlog nooit afwezig is en ook niet echt zichtbaar is. Overigens zeer goed hoorbaar.
Het begin is al indrukwekkend. Geen beeld, veel geluid. Heftig en zieldoorsnijdend.

De film laat het dagelijkse leven zien van een gezin dat naast Auschwitz woont. De vader is kampcommandant Rudolf Höss. Hij woont in een prachtige villa met vrouw en vijf kinderen. Heel idyllisch. Ze verbouwen hun eigen groenten. Ze wonen er vredig. Alleen wel naast een concentratiekamp. We horen geluiden vanuit het kamp: geschreeuw, geblaf. We zien rook vanuit het kamp: dikke zwarte rookpluimen. Met een beetje fantasie ruik je de lucht van het verbranden van vlees.

We horen in de film over de plannen om zo snel en efficiënt mogelijk zoveel mogelijk “eenheden” te verbranden. Rudolf Höss wil dit in “zijn” kamp implementeren. Hij is overijverig. En zwaar teleurgesteld als hij overgeplaatst wordt. Zijn vrouw wil niet mee, ze heeft het teveel naar haar zin in dit mooie huis, in deze mooie omgeving. We zien haar blij zijn met een een bontjas, waarvan de herkomst zich laat raden. Evenmin is het een vraag waar alle kledingstukken die zij in een royaal gebaar aan haar personeel geeft, vandaan komen.

Het leven gaat maar door, heel gemoedelijk. De kinderen gaan gewoon naar school, met een pakje boterhammen mee. Dat ze met mensentanden spelen is wel bijzonder natuurlijk. Maar ook hier geen enkele emotie. Niet bij de kinderen, niet bij de ouders. De enige emotie die we zien is als er een verhuizing dreigt. (die niet doorgaat) Alles gebeurt gewoon

De film eindigt met beelden uit het huidige Auschwitz. We zien de stapels en stapels schoenen en andere dingen die achtergelaten zijn. We zien de ovens. Opdat wij niet vergeten.

En opdat wij niet opnieuw gedachteloos in een fuik zwemmen. Een fuik van normaal vinden wat niet normaal is. Van uitsluiting en muren bouwen. Rookwolken niet zien.

We mogen danken voor 79 jaar vrijheid, dat zal ook in veel kerken gebeuren morgen. Maar laten we onze ogen en harten open houden!

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén