De afgelopen week was een week van terugkijken. Jaaroverzicht op jaaroverzicht was te lezen of te zien. Gisteravond keken allernaaste en ik terug op het afgelopen jaar. We keken vooral naar wat er in ons eigen leven gebeurde.  Het was een jaar met bijzondere gebeurtenissen!

Natuurlijk de trouwdag van zoon twee, in mei. Het was een gave dag, waar we zeer van genoten hebben. Ik vond het een heel bijzonder moment om hem de kerk in te ‘leiden’.

Een volgende bijzondere gebeurtenis was de pensionering van allernaaste. Inmiddels al weer drie maanden geleden. Het is nog een beetje wennen, voor ons allebei. Tegelijkertijd: een zegen om zo samen te mogen leven.

Dit jaar was ook het jaar waarin we langzamerhand onze plaats mochten innemen in onze kerkelijke gemeente. Meer en meer wordt het ‘onze’ gemeente. Ook dat ervaren we als zegen.

We mochten weer ‘nieuwe’ mensen ontmoeten, in het echt of digitaal. Of banden met ‘oude’ mensen verstevigen. Het blijft een zegen om verbinding te ervaren.

En dan nu het nieuwe jaar… opnieuw is er in ieder geval één mijlpaal:  mijn stoppen met werken per 1 april. Dan hoop ik helemaal te stoppen. Ik heb tot nu toe geen plannen voor na 1 april. Ik wil me niet vastleggen. Ik heb vanaf mijn zeventiende gewerkt en ben nu wel zo’n beetje uitgewerkt. Ik zie er naar uit om te stoppen, al zal ik mijn ‘klanten’ ook zeker wel gaan missen.
In de kerkdienst gisteravond hoorden we een lied van Dietrich Bonhoeffer. Een bemoedigend lied. Bij dezen dus die bemoediging voor een ieder die dit leest. Ga met God!