dan was ik hier helemaal niet naartoe gegaan.. zo hoorden jongste zus en ik vanmorgen achter ons mopperen. We waren op weg naar de handwerkbeurs in Zwolle. De mevrouw die achter ons liep had een verkeerd beeld van de af te leggen afstand, bovendien regende het nogal.

Toen ik ’s morgens op het enschedese perron samen met vele grijshoofden  stond te wachten, liep een meneer ons vriendelijk groetend voorbij. Ach, wat bijzonder. Eenmaal in de trein bleek dat deze meneer maar een paar woorden nederlands sprak. Hij moest naar Zwolle en vroeg enkele keren aan medereizigers welk station dat was. Dat werd verteld, nog zoveel keer stoppen, dan is het Zwolle. Die gesprekjes gingen in een mengeling van talen. Bij het uitstappen lachte hij  me nog eens vriendelijk toe. Hoe zou het zijn zo ver van huis te zijn, of, waarschijnlijker, je huis achter te laten?

De opmerking van de mevrouw: als ik dit geweten had, dan… werd voor zus en mij zo ongeveer de leidraad van de dag. Want het klinkt zo logisch, als ik dit geweten had. Ja, dan had een ieder wel dingen anders gedaan in zijn of haar leven. Al was het maar zoiets als een paraplu meenemen naar Zwolle. De vraag voor mij is dan wel of het leven dan zoveel beter/ aangenamer zou zijn? Wordt het dan niet een plat en lamgeslagen geheel, zorgen juist onze fouten er niet voor dat we leren en vallen en opstaan? Of is dat een te maakbare gedachte?

Met deze filosofische gedachten betraden wij de IJsselhallen. Alwaar veel vrouwen en een enkele man zich verdrongen voor alle stands die er waren. We zagen wol, nog meer wol, katoen, nog meer katoen, boeken, patronen en meer van dit soort dingen. Vorig jaar waren we hier ook. Toen was ik na anderhalf uur compleet klaar en gaar, moe en duizelig. Dat was vijf maanden na mijn fietsval. Deze keer had ik nergens last van, en liep de beurs diverse keren rond, op zoek naar dat ene dat ik toch echt nodig had. Dank zij mijn enorme richtinggevoel lukt het me om vele meters te lopen. Met dank aan zusje, die me door de warboel leidde.

Samen volgden we een workshop kennismaken met naaldfrivolité. Een bezigheid waarvan ik me nu nog afvraag of die in de categorie: als ik dit had geweten dan… valt. Oeps, wat moeilijk vond ik dit! Een gepriegel eerste klas. En uiteraard moet je alles gelijk snappen als je op een kennismakingsworkshop zit. Ik kwam mezelf en mijn karakter weer eens tegen…

Behalve de workshop scoorden we een haakpakket, zusje scoorde er zelfs twee, en ik nog een boek. Al met al (weer) een bijzondere dag. Juist deze ochtend las ik een blog over armoede. Er ontstond een discussie op facebook over armoede, wat de taak van christenen hierin kan zijn. (dit is mijn kort door de bocht vertaling)

Eens te meer besefte ik mijn bevoorrecht zijn in het kunnen gaan en staan waar ik wil. Op lichamelijk en financieel gebied. (en zo sluit deze blog mooi aan bij mijn vorige blog).