Gesien

Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Psychologie in theater

Ken je dit? In een volle schouwburgzaal zitten, vol verwachting naar wat er komt. En dan de avond beginnen met ademhalingsoefeningen? Dat iedereen op “commando” met zijn handen in de lucht wappert en iedereen tegelijkertijd in- en uitademt. Nooit eerder meegemaakt en gisteren gebeurde het.

We waren bij de voorstelling “Dichterbij” van psychologie in theater. 

Ik kan beter zeggen dat we erin zaten in plaats van erbij waren. Wat een bijzondere avond was dit! Een lange avond ook. Het begon om half acht, tot half elf. Het eerste deel van de avond was een indringend beeld van een huwelijk. Een huwelijk waarin beide partners nu niet bepaald vrolijkmakend met elkaar omgingen. Ruzies en onbegrip. Het ene woord dat het andere woord uitlokte. Woorden die bedoeld leken om te kwetsen. Woorden bedoeld om zo diep mogelijk in de ziel te boren. Met uiteindelijk gaten in de ziel en in de relatie.

Deels herkenbaar en soms over de top. Het was muisstil in de zaal. We zaten er helemaal in, het raakte en haakte. Er werd geweldig gespeeld en soms gezongen en gedanst. Wat een talenten!

Na de pauze volgde een soort college waarin diverse scenes onder de loep genomen werden en uitgelegd en uitgediept. Een groot deel van relatie problemen vindt zijn oorsprong in de manier waarop je gehecht bent. Dit college begon met de uitleg over diverse vormen van niet goede hechting en wat daar de gevolgen voor je gevoelens en gedrag van zijn.

En tot slot kregen we nog een aantal wijze tips mee hoe te investeren in een relatie. Boeiend en soms confronterend. Geen enkele opvoeding is volmaakt, een ieder van ons heeft dingen gemist of ergens niet genoeg van mogen ontvangen. Ook dat werd verteld en herkend.

Het college was zeker geen droge stof. We kregen uitleg over ons oude brein en waarom je reageert zoals je reageert. Op zoek naar herkenning en erkenning. Een boeiend verhaal met veel humor gebracht.

Psychologie in theater is een groep die bestaat uit twee broers een zus en hun moeder. (de moeder speelde een geweldige rol als (schoon)moeder). Aan het einde van de voorstelling volgde een staande ovatie voor hen. Na het applaus was er nog een heftig moment waarin de zus, Sarah vertelde dat haar jongste zoon binnenkort een zeer ingrijpende hersenoperatie moest ondergaan die grote gevolgen kan hebben. Ontroering en stilte volgde.

Ik had van deze groep ooit al eens de voorstelling: dag mama, over omgaan met dementie gezien. Ook een absolute aanrader, op dezelfde manier opgezet als deze avond.

Maria Lichtmis

Terwijl ik in de afgelopen week al weer volop aan het nadenken ben over de paasretraite en bezig ben  met het maken van boekjes hiervoor, keerden we gisteren in het middaggebed voor mijn gevoel terug naar kerstfeest.

Het was namelijk gisteren 2 februari Maria Lichtmis. Ehh? Eerlijk gezegd nooit van gehoord, laat staan bedenken/ weten wat dit is.

Het was gisteren 40 dagen na het kerstfeest. Na de geboorte van Jezus. Jezus werd geboren en groeide op in het joodse land en werd in dit geloof opgevoed. In Leviticus 12 is te lezen dat een vrouw na een bevalling een aantal dagen onrein is en een offer moet brengen. (nou ja, de priester)

En een eerstgeboren kind moet aan de Heer worden toegewijd. We lezen in Lucas 2 dat dat gebeurt, dat  offer brengen. In datzelfde hoofdstuk lezen we ook dat in Jeruzalem een zekere Simeon woonde die uitzag naar de tijd dat God Israël vertroosting zou geven. Hij had een boodschap van de Heilige Geest gekregen met de belofte dat hij de messias zou zien voordat hij stierf. Simeon was in de tempel op het moment dat Jozef en Maria met Jezus er waren om hun offer te brengen. Hij wist dat dit de messias was. Hij nam het kind in zijn armen en loofde de Heer. Zijn woorden zijn tot een lied gemaakt: nu laat gij Heer uw knecht, naar het woord hem toegezegd, thans henengaan in vrede. (geen idee welke vertaling dit is, zo herinner ik me dit lied) Simeon spreekt over een licht dat geopenbaard wordt aan de heidenen.

In mijn herinnering wordt dit lied vaak met kerst gezongen. Het hoort bij het hele kerstgebeuren, in mijn beleving. Ik heb me niet echt gerealiseerd dat dit een meer dan een maand na de geboorte van Jezus is geweest. Het was weer een ontdekking. We lazen het deel uit Lucas waarin dit offer en de ontmoeting met Simeon beschreven staat.

 

Daarna kon wie dat wil, een kaarsje pakken en aansteken en liepen we een rondje, een soort kleine lichtprocessie in de kerk en plaatsten we onze kaarsen voor het altaar. Terwijl we door de kerk liepen zongen we de lofzang van Simeon. (overigens een vast onderdeel van de liturgie van het avondgebed) Deze processie staat symbool voor de intrede van Christus als het Licht der wereld.

Hierna waren we zeven minuten stil en verliep het gebed volgens het liturgieboek.

Het was bijzonder om zo achter elkaar al zingend in de kerk te lopen en het kaarsje voor het altaar neer te zetten. Al weet ik niet meer precies waar ik aan dacht toen ik liep.

Ik vond het wel mooi om stil te staan bij deze bijzondere lofzang van Simeon, en ook bij de profetie die hij uitsprak naar Maria: een zwaard zal je ziel doorboren.

 

 

 

Vroeger was dit in de katholieke kerk een speciale  mis, waarin, behalve voor Maria, ook aandacht was voor de kinderen die in dat afgelopen jaar gedoopt waren. Als je wat googelt op deze naam vind je nu allerlei linken, onder anderen met de vrije school en zie je een heel nieuwe invulling/ betekenis voor dit feest.

Het schijnt dat het traditie is op deze dag pannenkoeken te eten. Een pannenkoek als symbool voor de zon, het licht dat langzaam weer meer zichtbaar is. Maar dat heeft dan niet zo heel veel met de bijbel te maken en wel meer met de tijd van het jaar. Kortom, het was weer een mooie ontdekking vond ik.

Op de vrijmibo die ook wij als vrijwilligers in Sion hebben keken we nog even terug op het getijdengebed van die middag. En dachten we na over het offer dat gebracht moest worden als reinigingsoffer na de bevalling. Dat konden we nog ongeveer begrijpen maar we vroegen ons wel af waarom een vrouw na de geboorte van een dochter twee keer zo lang onrein is dan na de geboorte van een zoon?

Enne, nee, er stonden geen pannenkoeken op het menu!

Zeesnuiven

En dan ben je met pensioen en hoef je niets meer te doen en toch realiseer je je ineens dat je best wel moe bent. En je vraagt je af wanneer je de zee voor het laatst gezien of gehoord of geroken hebt. Nou, dat was al een paar jaar geleden!

Dus waren we vorige week een paar dagen aan zee, in een park waar wel al wel vaker waren. (altijd fijn om op bekend terrein te zijn) De eerste dag sliep ik een gat in de dag. Heerlijk! Ik was meer moe dan ik dacht en het was goed om er aan toe te geven.  Even afstand nemen van alle bezigheden die me thuis van de straat houden maar ook veel energie kosten. Heerlijk langs het strand lopen, de geur van de zee ruiken. Superfijn dat dat kon.

We beoefenden onze nieuwe hobby: kringlopen. In Middelburg ontdekten we een mooie. Geheel gerund door vrijwilligers, de opbrengst is voor de zending van de gereformeerde gemeenten. Ik schat in de inbreng voor deze winkel ook grotendeels uit deze hoek komt. Ik zag weinig tot geen damespantalons, en wel mooie hoedjes. Die moest ik natuurlijk wel even passen en ik kon de verleiding niet weerstaan.. er ging er eentje mee naar huis. Nu nog bedenken wanneer ik hem opzet. (of is een hoed haar?) Een heerlijke winkel om in rond te struinen. Alleen jammer dat al dat mooie knutselpapier nu net in een mandje van een ander verdween, dat had ik zo goed kunnen gebruiken.

Ineens hadden we ook veel meer tijd dan thuis om te lezen. Blijft ook wel bijzonder, dat we ons daar thuis niet zoveel tijd voor gunnen, terwijl we die tijd wel hebben. Ik heb de smaak weer te pakken, en hoop hier thuis weer meer te lezen!  Onze rust werd af en toe verstoord door een zwaan die vond dat hij aandacht en eten nodig had. Tjonge, wat een lawaai maakt zo’n beest. Hij kreeg overigens niets te eten van ons.

En nu weer lekker thuis, vandaag weer full speed aan het mailen en regelen. De kunst is natuurlijk om niet als een kip zonder kop door te blijven rennen en te bedenken  dat ik nu echt met pensioen ben en dat ik gewoon ook bezig kan en mag zijn met dingen die “nutteloos” zijn en daar van genieten!

 

Nieuwjaarswens

De mensen van voorbij

Gisteren was het de laatste zondag van het kerkelijk jaar, volgende week zondag is de eerste adventszondag. Ik ging al op zoek naar de versieringen voor ons  huis. De laatste zondag van het jaar, ook wel Eeuwigheidszondag of voleindingszondag genoemd. Sinds een aantal jaren is het de gewoonte om de namen van de overledenen in het afgelopen (kerkelijke) jaar te noemen.

Vroeger gebeurde dat in de oudjaarsdienst. We gingen staan, de namen werden voorgelezen, we zongen een bijpassende psalm, we gingen weer zitten, en de rest van de dienst volgde. Dit alles ondersteund en begeleid door knallend vuurwerk. Ik herinner me de oudjaarsdienst waarin de naam van Emma genoemd werd, 2003. Ik stond daar met mijn verdriet en door ging de dienst.

Hoe anders is het nu. Of was het gisteren in onze gemeente. Er stond een prachtig bloemstuk, waarbij de witte steentjes met de naam van de gestorvenen lagen. De namen werden genoemd en een familielid mocht een kaarsje aansteken. Daarna mocht een ieder die dat wilde een lichtje aansteken. Een lint mensen liep door de kerk en er veel lichtjes werden aangestoken. Ontroerend om te zien en ontroerend om mijn eigen lichtje aan te steken. Om stil te staan bij wie we missen. (ik mis?) Missen, niet alleen degenen die gestorven zijn, maar ook de mensen die niet geboren werden en wel zo gewenst waren. Het stille gemis. Het niet leren kennen en houden van doet pijn.

Na dit mooie gebeuren volgde een preek over Klaagliederen 3: 20-24. In de verzen ervoor gaat het over leven waarin de glans verdwenen is. Vervlogen is de hoop op de Heer. Maar de volgende verzen zijn hoopvol: “elke morgen schenkt Hij nieuwe weldaden! Veelvuldig blijkt Uw trouw” Mooie verzen! Goed om te lezen en je dat ook regelmatig/ elke morgen voor te realiseren. Er is aandacht voor verlies en aandacht voor rouw. Twee benen: verlies en hoop. Alleen lopen we nog weleens mank en is het been van hoop korter dan het been van verlies. (tenminste, zo beleef ik het vaak)

Niet alleen de namen van de gestorvenen werden genoemd, ook de namen van de kinderen die in het afgelopen jaar geboren zijn. Leven om dankbaar voor te zijn.

Tot slot nog een lied dat in de dienst genoemd werd. Een schoot van ontferming is onze God. Ontferming, barmhartigheid, warmhartigheid, mooie woorden met een diepen betekenis. Houvast in sombere tijden en dagen!

 

In het kindmoment werd uitgelegd waarom er witte steentjes zijn. Een van de kinderen las uit Openbaring 3 vers 17. Daar staat: “Wie overwint zal Ik van het verborgen manna geven, en ook een wit steentje waarop een nieuwe naam staat, die niemand kent behalve degene die het ontvangt. In het oude oosten was een steentje een uitnodiging voor een feest. Bij binnenkomst moest je je steentje laten zien. Zo is dit witte steentje de uitnodiging voor het feest van God. En je krijgt een nieuwe naam, heel bijzonder! Nu kennen wij hier natuurlijk die nieuwe naam niet, vandaar dat we de “oude”  naam op de steentjes zetten.

Het koninkrijk van God

In de afgelopen week ging ik naar de Intratuin op zoek naar kerstinspiratie. Geen idee wat dat precies is, liep ik daar rond. Samen met vele anderen. Heerlijk zonder winkelwagen. Ik zag onvoorstelbaar veel spullen. Eigenlijk niet te bevatten en te omschrijven. Ik bedacht dat al dat spul ergens gemaakt was, en waarschijnlijk niet in ons land. Daarna vervoerd werd naar Nederland en daarna naar alle Intratuin filialen.

Recent las ik het boek “Rotterdam”, geschreven door Arjan van Veelen. Hoe Rotterdam veranderde in de loop der jaren. Wat er in de havens gebeurt, met al die containers die daar aankomen. Containers boordevol spullen voor ons. Containers die geladen en gelost worden, soms met dodelijke ongelukken tot gevolg. Allemaal spullen, want wij hebben toch zeer regelmatig nieuwe spullen nodig, zo vinden wij. (ik vind dat ook, het kan zo troostrijk zijn iets nieuws te kopen…)

Aan dat boek moest ik denken toen ik in de Intratuin rondliep. Ik zag veel ballen en stallen en meer van die dingen. Gedachteloos uitgestald en vaak gedachteloos gekocht. Dit alles op de dag dat in het nieuws was, dat we onvermijdelijk op een stijging van 2 tot 3 graden afstevenen als we geen drastische maatregelen nemen. Voor mij zijn het soms twee werelden, dat wat je zelf graag wilt of nodig denkt te hebben en dat wat er in het nieuws is. Iets met ver van mijn bed enzo.

Woensdag waren de verkiezingen, dat kan niemand ontgaan zijn. Als grote winnaar een partij die klimaat maar onzin of gekte noemt. Geen windmolens, geen zonnepanelen, gewoon doorgaan zoals het nu is, of zelfs maatregelen terugdraaien. Wat voor wereld wordt dit? Ik sliep die nacht niet lekker. En nog steeds denk ik: waarom? Hoe dan? Waarom op alle manieren “eigen volk eerst”? De liefde die verdwijnt? Zoals al voorzegd in de bijbel? (Doordat de wetteloosheid toeneemt, zal bij velen de liefde bekoelen. Matteus 24 vers 12, maar misschien teveel op de klank af geciteerd)

Maar ook: wie ben ik zelf en hoe sta ik hierin? Wat kan ik doen en vooral: wat kan ik laten? Hoe ga je moedig en vol vertrouwen verder? En ook: hoe komen we samen verder? Als christenen die soms zo hopeloos verdeeld denken en zo makkelijk oordelen? De Christen Unie die zo’n verlies geleden heeft. Zo triest! De foto die vandaag in het Nederlands Dagblad stond: Carola Schouten en Mirjam Bikker samen op de uitslagenavond, geeft met tranen in mijn ogen.

Moed houden, hoe doe je dat? Ik vind het (soms) moeilijk. En heb daardoor de neiging in mijn eigen kleine hoekje te blijven zitten (piekeren). Hoe fijn is het dan om plekken te hebben waar je kunt delen. Gisteren waren we weer in het klooster en ik had een vergadering samen met het leidersteam. Voorafgaand bidden we eerst samen in de abtskapel.  Het gebed begon zo: “Vader, we hebben elkaar nog niet eens in de ogen gekeken, maar we mogen U in de ogen zien en U ziet ons”. Zo mooi en zo gaaf om eerst te bidden en dan te vergaderen/werken.
Ora et labora… Zoals gewoonlijk besloten we het gebed met het samen zingen. Dit keer zongen we:

 

God heeft het laatste woord!

Golda

Ik blijf nog een beetje in midden-oosten sferen hangen. Hoe kan het ook anders, nu de gebeurtenissen daar het nieuws beheersen. Vorige week zag ik de film Golda. Niet meer te zien in ons eigen stadje, dan maar een paar stadjes verderop. Met dank aan de “vrijreizen” dagen van NS.

In een soortgelijk filmhuis als waar we hier meestal naartoe gaan, zag ik de film. Samen met tien anderen. Zo jammer dat filmzalen zo leeg zijn. Ik heb zeer geboeid zitten kijken. De film gaat over de oorlog in 1973 tegen Israël. Op Jom Kippoer, (grote verzoendag) vielen Egypte en Syrië Israël binnen. Het land was totaal overrompeld. Golda Meïr, toen premier, moest beslissingen nemen. We zien vergaderingen met de regering, en met legerofficieren. Hoe te handelen? Landkaarten werden uitgerold op de tafel, luchtfoto’s getoond. Vergeleken met nu was het bijna primitief te noemen.

In die  vergaderingen zag het blauw  van de rook, met Golda als kampioen roker. Een en al stress en spanning. Ook toen wilden de aanvallers Israël van de kaart vegen. De eerste dagen waren zeer hachelijke dagen. Uiteindelijk schiet Amerika te hulp en dat verandert de strijd. Na deze oorlog treedt Golda Meïr af en ze sterft vier jaar later. Ze leed aan kanker en in de film is te zien hoe ze tussen de bedrijven door bestralingen onderging.

Het is boeiend om te zien hoe zij de toenmalige minister van buitenlandse zaken van Amerika (Henry Kissinger) weet om te praten (voor zover het gebeurd is zoals het gefilmd is) Of hoe ze omgaat met de hoge heren van het leger. De aantallen slachtoffers van de oorlog schrijft ze in een boekje. Ze beseft heel goed de gevolgen voor het leger en de bevolking. Het was een zaak van leven of dood, van voortbestaan als natie of vermorzeld worden.

In de recensie van deze film in het Nederlands Dagblad werd als minpuntje genoemd het ontbreken van actie. Het klopt dat je geen oorlogsscènes  te zien krijgt. Wel hoor je de strijd en dat vond ik al heftig genoeg. Ik was in die tijd druk bezig met mijn opleiding tot verpleegkundige, mijn beginnende relatie met allernaaste. Kortom, mijn wereld was niet supergroot en destijds kwam nieuws veel minder dichtbij. In die tijd kwamen ook de autoloze zondagen. Noodzaak omdat de olievoorraad bevroren werd. Beelden hiervan zijn nog op internet te vinden.

En nu wordt er nog steeds gevochten in Israël en vooral Gaza. Gevechtsacties gericht tegen Hamas met grote gevolgen voor de Palestijnen. Gisteren kwam nieuws binnen over het lot van een van de gegijzelden. Een nachtmerrie. Wie kan hier goede beslissingen nemen? Wie is wijs? En in veel landen zijn demonstraties, helaas veelal anti-Israël. Komt het ooit goed? En wat is dan goed?

In 2018 is onderstaand filmpje gemaakt. Indrukwekkend. Maar ook hierbij vraag ik me af of dat nu nog gemaakt zou kunnen worden of dat er inmiddels zo onwijs veel strijd is geweest dat ook dit niet meer mogelijk is.

Luchtalarm

Het bijbelboek Openbaring vind ik een moeilijk boek, ook al heb ik er veel over mogen leren tijdens mijn opleiding Kerkelijk werk in Zwolle. Als je een docent hebt die op dit boek gepromoveerd is, is dat niet zo vreemd. Toch blijf ik het een lastig/ moeilijk boek vinden. Vooral in tijden waarin de ene na de andere oorlog uitbarst en natuurrampen al bijna geen nieuws meer zijn. Wat betekent dit alles?

Aflopen zondag lazen we enkele delen uit de Openbaring. Eerst uit hoofdstuk 8, over zes bazuinen. Heftige dingen worden daar beschreven. Een engel blaast op een bazuin en dan gebeurt er van alles. Een derde deel van de aarde brandt af en een derde deel van het groen. Nog een engel met een bazuin en het water wordt bitter als alsem. Er wordt een berg waar de vlammen uitslaan, in de zee gegooid.

Daarna lazen we uit hoofdstuk 9 vers 20 en 21, waar staat dat de mensen die deze plagen overleefden hun eigen goden bleven volgen. Ze braken niet met hun slechte leven.

De preek ging over Openbaring 14 vers 6 en 7:
Toen zag ik opnieuw een engel, die hoog in de lucht vloog. Hij had een eeuwig evangelie, dat hij bekend moest maken aan de mensen op aarde, uit alle landen en volken, van elke stam en taal. 7Luid riep hij: ‘Heb ontzag voor God en geef Hem eer, want nu is de tijd gekomen dat Hij zijn oordeel zal vellen. Aanbid Hem die hemel en aarde, zee en waterbronnen geschapen heeft.’

Tja, wat betekent dit nu allemaal? En wat voor beelden hebben wij, heb ik, bij deze teksten? Natuurlijk heb ik over al die plagen gelezen, uit hoofdstuk 8. Het leek me iets abstracts, woorden zonder echte beelden, gevoelens. Tot in de preek gezegd werd: de regenwouden worden gekapt, bomen verdwijnen in grote aantallen. We horen over vulkaanuitbarstingen, over aardbevingen. We vervuilen het water, de oceanen zijn bezaaid met plastic, door overbevissing raken de zeeën leeg. Allemaal acties van onszelf. Maar door deze acties is er al heel veel groen verdwenen, water ondrinkbaar geworden. Dat wat voorzegd werd gebeurt. En het gebeurt omdat wij mensen zo hechten aan veel. Het is wrang om te bedenken in andere delen van de wereld veel schade ontstaat omdat wij hier in het westen zoveel spullen en voedsel “nodig” hebben….

Deze uitleg kwam wel binnen! Bijzonder ook wel om die beide verzen uit hoofdstuk 14 te lezen: aanbid Hem die hemel en aarde, zee en waterbronnen geschapen heeft. God die alles maakte, zo luidt een kinderliedje, dat eindigt met: zorgt ook voor mij. Dat God zorgt staat vast en er valt niets uit zijn hand, al is dat soms moeilijk te geloven. Niet voor niets staat dit zo in de bijbel, is dit aan ons gegeven. Dat God alles geschapen heeft, dat wij voor de schepping mogen zorgen. Dat dat op een rechtvaardige manier moet. Nadenken over wat je koopt, wat je eet, hoe je reist. Werk aan de winkel en tegelijkertijd rust vinden bij God.

Ik vind het soms wel makkelijk om soms de kop in het zand te steken en niet te hoeven zien en denken. En dan ineens word je weer geconfronteerd met veel dingen tegelijk. Zoals deze preek. Overigens hier terug te kijken: https://www.youtube.com/watch?v=eyqXQndQ8RU  Aan het einde van de dienst zongen we een lied van Sela: een toekomst vol van hoop. Fijn om hiermee de kerk  uit en de week in te gaan.

In deze afgelopen week waren we in het Rijksmuseum Twente. Daar is een tentoonstelling met de titel: Van wie is het (platte) land? We zien allerlei ontwikkelingen in het platteland. Oorspronkelijk bedacht en aangeprezen als vooruitgang. Inmiddels kantelt dat beeld. Het is een zeer afwisselende tentoonstelling, met schilderijen, beelden, verhalen, stellages. Schokkend af en toe. Schokkend om ook hier te zien hoe de mens de aarde niet alleen gebruikt maar ook misbruikt en uitput.

<– een van de stellages die te zien zijn.

 

 

Waar te beginnen?

Morgen ben ik dienstdoende ouderling en mag ik voorgaan in gebed. Het gebed voor kerk en wereld. Ik schrijf het uit, omdat ik (nog) niet de vrijheid heb om zo, spontaan, te bidden. De hele dag ben ik er al in gedachten mee bezig. In grote lijnen weet ik wat er in de gemeente speelt en waarvoor gebeden en gedankt mag worden. Maar dan verder.

Hoe bid je voor de strijd in het midden oosten? De hele afgelopen week was het daar hels. Een uitbarsting van het kwade, gericht op vernietiging, over en weer. Bruut geweld. Ellende. Wat gebeurt er als grote mogendheden zich daadwerkelijk in de strijd mengen? In ons land is het (tot nu toe) een verbale strijd, die ook heftig is. Iedereen heeft een mening en waag het niet om oneens te zijn met mijn mening. Zeg je iets over Israël, dan moet je toch zeker iets over Palestijnen zeggen. Zeg je iets over Palestijnen dan moet je ook iets over Israël zeggen. Zo houden we elkaar bezig en zo blijven mijn gedachten malen. En komen vragen op. Wat betekent dit alles?

Gisteren gingen zusje en ik naar de brei- en haakdagen in Zwolle. We dompelden ons onder in de wereld van wolletjes en patronen en nog meer wolletjes. Een andere wereld, een vlucht in het veilige. Een dag zonder nieuws.

’s Avonds gingen we naar een concert van Adrian Snell, Alpha & Omega werd uitgevoerd. Opnieuw genoten we ervan. De sfeer was ingetogen. De muziek mooi, en hard. (helaas) Alpha & Omega, het begin en het einde. Jezus die er altijd was en eeuwig zal zijn. Hij zal oordelen. We mogen het in zijn hand leggen. Deze week lazen we uit Openbaring 1, hoe de Here Jezus zich daar laat zien. Zo totaal anders dan het beeld dat wij doorgaans hebben uit (kinder)bijbels. Jezus zoals Hij in Openbaring getekend wordt: met witte haren, ogen als een vlammend vuur. Zijn voeten gloeiden als brons in een oven en zijn stem klonk als het geluid van machtige watermassa’s. Uit zijn mond kwam een scherp, tweesnijdend zwaard en zijn gezicht schitterde als de felle zon.

Wat een pracht en wat een macht! De Here Jezus als heerser! Wat er ook gebeurt in de wereld, Hij is erbij en dat is troostvol. Aan het einde van het concert (dat helaas niet erg lang duurde) zongen we met z’n allen uit volle borst onderstaand lied. Mooi, heftig, ontroerend.

 

En wat dit alles nu met bidden te maken heeft? Het is een beetje een beeld hoe er van alles in mijn hoofd ronddraait en bezig is om tot een gebed te komen. Mijn gebed is inmiddels klaar en ligt geprint naast de mededelingen voor de kerkdienst. Met dank aan het Nederlands Dagblad, waar ik het laatste “puzzelstukje” voor mijn gebed vond:

Wie heeft wijsheid genoeg om U de juiste dingen te vragen-

meer dan vrede: úw vrede

voor Jeruzalem, voor Gaza, voor Tel Aviv-

om het daarna te leggen

in uw genadige, rechtvaardige, liefdevolle handen?

We weten niet wat we bidden moeten.

Laat uw koninkrijk maar spoedig komen,

en uw wil gedaan worden, op aarde zoals in de hemel.

Breng ons niet in beproeving,

maar verlos ons uit de greep van het kwaad.

Want aan u behoort het koninkrijk,

de macht en de majesteit

In eeuwigheid.

Amen!

 

Avondmaal in Manna

Verzorgingshuis Manna is van oudsher een gereformeerd huis. Vroeger heette het Martha-Oord  Ik heb er een aantal jaren gewerkt als vaste nachtdienst. Inmiddels is Martha-Oord Manna, is er een nieuw gebouw, een modern logo en wonen er bewoners uit veel verschillende kerken. Manna is inmiddels uitgegroeid tot een zorggroep, niet meer alleen een verzorgingshuis zoals vroeger.

Iedere drie maanden wordt het avondmaal gevierd. Een van de zes gereformeerde kerken verzorgt dit avondmaal. Gisteren was onze kerk aan de beurt, niet helemaal volgens rooster, soms gebeuren dingen. Aan mij de eer om dienstdoende ouderling te zijn. Gelukkig waren de dienstdoende diakenen vaker geweest, voor mij was dit nieuw. In  het trappenhuis vroegen we om een zegen voor deze dienst. We gingen daarna de grote zaal in en de dienst begon.

Een zaal met een aantal echt oude mensen. Ingedut of erg wakker. De overdenking ging over 1 Filipenzen 1 vers 9: “Ik bid dat uw liefde steeds meer aan inzicht en fijnzinnigheid wint, zodat u kunt onderscheiden waar het op aankomt”. Jezus Christus bindt ons samen, Hij leert ons in liefde met elkaar om te gaan. We mogen dankbaar zijn voor Gods genade die ons gegeven is en waar het avondmaal een teken van is.

Brood en wijn werden uitgedeeld. Gegeten en gedronken. De broeders en zusters droegen nog wat gebedspunten aan. Het was mooi dat iemand graag wilde danken voor de woordverkondiging. Hij was geraakt door de preek. Een ander vroeg gebed voor haar vriendin. En er werd gebeden en gedankt.

Na de dienst dronken we samen koffie. Mooi om wat gesprekjes aan te knopen. Niet iedereen had evenveel tijd: een van de dames moest toch echt naar haar kamer, want haar dochter belde iedere avond. En als moeders dan de telefoon niet opnam zou dochter zeker ongerust worden. Alleen wel jammer dat dochter zo onduidelijk spreekt, een gesprek was weleens lastig, aldus mevrouw. Wie zorgt hier voor wie?

Een andere dame vroeg heel belangstellend of deze predikant aan deze instelling verbonden was? Ik legde uit hoe het in elkaar zit en ze begreep het. Met heldere ogen keek ze me aan. Vervolgens werd dezelfde vraag met korte tussenpozen nog enkele keren gesteld. Ach ja… die vermaledijde kortetermijngeheugens….

Het was een bijzondere viering. Mooi en confronterend. De gebrokenheid van de ouderdom vind ik vaak lastig en confronterend om aan te zien en mee te maken. En toch, gaaf om in deze gebrokenheid avondmaal te kunnen vieren!

Pagina 1 van 51

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén