Bidden

Dat het vandaag biddag is en vrouwendag en veertigdagentijd en een gewone werkdag en dat er ook nog een kerkdienst is. Zoiets, ik raak er van in de war…

Ik hoor en lees van alles over bidden. Bijzonder om zoveel verschillende zienswijzen te ontdekken. Op facebook geven mensen aan voor je te willen bidden als je een pb-tje stuurt.  Ik hoor van ziekte in de familie van vrienden. Ik bid voor die vrienden en familie, tussen de bedrijven door als het ware.

Op Groot Nieuws Radio verhalen over wonderen die op gebed gebeurden. Genezing, heling, wonderen. In het Nederlands Dagblad een advertentie van de SGP. Daarin wordt biddag een dag genoemd om onze afhankelijkheid te belijden, zonder Zijn zegen redden we het niet. Biddag als zegen en een zegen geeft rust.

In dezelfde krant een verhaal over biddag, theoloog Arjan Plaisier vertelt over biddag. Mooie gedachten over bidden, vind ik. Bidden als daad van verzet. Niet meegaan in de waan van de dag. Niet denken dat je alles zelf kunt. Kind kunnen en durven zijn. “Als je ooit hebt gebeden en je stopt ermee, sterft er iets een zachte dood”.

We zijn druk in ons land met de komende verkiezingen. Zijn ouderen er nu wel of niet op achteruitgegaan? (en hoe erg is dat?) Wat doen we voor mensen buiten onze grenzen? Het lijkt er op dat we het liefst zo min mogelijk doen. We bouwen nog net geen echte muren.

In het ND lees ik: wie zich even afsluit voor de druk van wat zichtbaar is, komt in een grotere wereld terecht. De aarde wordt zoveel groter als er een hemel boven is. De mens wordt zoveel meer als er een God is die jou spreekrecht geeft.

Laten we gebruik maken van dat spreekrecht!