De geur van popcorn hangt nog in mijn neus.. Mijn bijdrage aan de overleving van nederlandse bioscopen heb ik deze week ruimschoots geleverd. Vandaag was het de tijd om naar Binnenstebuiten te gaan. Ik verwachtte een volle bak, slechts de achterste drie rijen van de zaal waren bezet.

De film gaat over emoties: angst, plezier, woede, afkeer en verdriet. Die emoties worden als menselijke wezens uitgebeeld. Ze zijn aanwezig in het hoofd, het hoofdkwartier van iemand. Ze zijn met elkaar in gesprek, en de ‘sterkste’ veroorzaakt de gevoelens van de “eigenaar”. In deze film is dat Riley. Zij verhuist met haar ouders van de ene staat naar de andere staat in Amerika. Dat heeft nogal wat gevolgen voor haar.
Plezier wil de hoofdrol spelen, en blijft de eeuwige optimist. Zij wil dat alles plezierig is en voorspelt dat alles weer goed zal komen. Voor verdriet is geen plaats, zij doet het voortdurend verkeerd in de ogen van plezier.
Er gebeurt van alles, waardoor het lijkt alsof Riley volledig de weg kwijtraakt, als gevolg van de emoties die het onderling niet eens zijn. Plezier en Verdriet maken samen een spannende reis, en komen daarbij in het “lange termijn geheugen” terecht, en in het “onderbewuste”.
Aan het einde van de film (die anderhalf uur duurt), is de conclusie dat er meer is dan Plezier alleen, en dat Verdriet er best toe doet, en soort van zin heeft/ geeft.

Ik bekeek deze film samen met kleinzoon Stijn, en dit is zijn visie:
het was een leuke film waarin blijkt dat alle emoties voor en na delen hebben.

Ik bezocht wat filmsites, voor ik dit blogje schreef. Ergens stond in een recensie dat dit een langdradige kinderfilm was, enkellaags, zonder diepere lagen. Ik verbaasde me, ging dat over deze film?
In twee kranten las ik een recensie. In de Tubantia stond een uitgebreid artikel, met de aanleiding tot het maken van de film. Positieve recensie, vier sterren. Het Nederlands Dagblad was helemaal enthousiast, daar kreeg de film vijf sterren!