Dit is de trailer van de film die we onlangs zagen. Aangekondigd als een komische film, bleek het toch (weer) een film te zijn die je aan het denken zet. Niets mis mee overigens. Vind ik.

Een film over een gedreven vader die zijn kinderen op een zeer bijzondere manier opvoedt. Als ik dit in de film had gezegd, was het commentaar geweest dat dit specifieker omschreven moest worden, dat deze omschrijving te vaag was…. Het gezin leeft in de wildernis van Amerika, in een eigen leefwereld. Ze leven grotendeels van wat ze in de natuur vinden. Naar school gaan de kinderen niet. Ze zijn overdag in de natuur bezig. ’s Avonds lezen ze boeken en praten en discussiëren. Een moeder is er niet. Niet fysiek aanwezig. Zij is al een tijd opgenomen in het ziekenhuis en sterft daar ook.
Dat is het einde van het rustige leven. Of de inzet naar het einde. Wat volgt is een reis door Amerika, op weg naar New Mexico, waar de moeder begraven zal worden. Onderweg gebeurt er natuurlijk van alles. Eenmaal aangekomen bij de begrafenis loopt een en ander wat uit de hand. Uiteindelijk komt alles wel weer in orde, al wordt de draad van het oude leven niet helemaal meer opgepakt.

De kinderen weten van alles en zijn intussen totaal “wereldvreemd”. Gemeten naar de maatstaven van het westerse ‘normale’ leven. Zij hebben zo totaal in hun eigen wereld geleefd dat er geen aansluiting is met anderen. De vraag is dan ook wat je je kinderen wilt meegeven en op welke manier. In alle liefde “regeert” deze vader over zijn kinderen en zet ze aan tot bijzondere fysieke prestaties.

We moesten lachen om een aantal scènes. Op andere momenten waren de beelden confronterend. Ontmaskerend: niet willen praten over de dood van de moeder, wel verslaafd aan computerspellen waar doden het hoofddoel is. Dit in het gezin van familie van de hoofdpersonen.

Bijzondere film! Eentje die je aan het denken zet over de waarden die je je kinderen mee wilt geven en op welke manier je dat doet.