Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Categorie: Aanraders Pagina 1 van 3

Mr. Holmes

Op een druilerige donderdagavond besloten BFF en ik naar een film te gaan. Het was zo druilerig dat we maar met de auto gingen. Betaald parkeren, want koopavond. Met een maximumparkeertijd van twee uur, tot 21uur, en een aankomsttijd van vijf voor zeven, was het allemaal wat ingewikkeld. Die laatste vijf minuten…..

We gingen naar de filmzaal en keken deze film:

Ik zat er van de eerste tot laatste minuut geboeid naar te kijken. Supermooie beelden uit Engeland. De film speelt (grotendeels) vlak na de 2e wereldoorlog. Een oude Holmes kijkt terug op een deel van zijn leven. Onthutsende, maar ook kwetsbare beelden van een man die zich steeds minder kan herinneren en zich dat goed realiseert. Een man die in eerste instantie krampachtige pogingen doet zijn geheugen in stand te houden, door allerlei middeltjes te slikken. Uiteindelijk stopt hij ermee, ze helpen toch niet.

Holmes heeft nog een paar draden af te hechten, problemen op te lossen. Hij is bij vlagen een wrokkige oude man, die uit zijn tent gelokt wordt door de zoon van zijn huishoudster. Holmes heeft als grote hobby het houden van bijen. Dat is een kunst, die kunst draagt hij over op de jongen, Roger.

miloparker Bij Roger moest ik steeds aan kleinzoon nr 2 denken. Ik zag een gelijkenis. Zowel in uiterlijk, als ook in het vragen stellen. Dat maakte deze film nog meer bijzonder voor mij. (op deze foto staat Milo Parker, die de rol van Roger speelt)
Dit is een deel van het verhaal. Het loopt goed af. In die zin een feel-goodmovie.

 

De film was afgelopen en we liepen snel naar de auto.  Het zou toch niet zo zijn dat… zo kinderachtig zijn ze hier toch niet, voor die paar minuten? Er lag inderdaad een bekeuring voor ons klaar. We hadden de parkeerbon niet goed zichtbaar neergelegd. Ook dat grapje kost 61,- euro….

Im Labyrinth des Schweigens

Het is lang geleden dat een film nog zolang na ijlde als de film die we gisteren zagen: ‘Im Labyrinth des Schweiges”. Gebaseerd op de duitse na-oorlogse geschiedenis. Het verhaal begint in 1958, in Frankfurt am Main, waar een jonge officier van justitie, Johan Radmann,  in contact komt met een Auschwitz overlevende. Het blijkt dat wat daar gebeurd is onbekend is bij de duitse jongeren en dat de ouderen het weggestopt hebben. Johan gaat op zoek naar de waarheid, hij wil dat er gestraft wordt. Niemand zit op zijn onderzoek te wachten, integendeel. Hij wordt tegengewerkt, belachelijk gemaakt.

De film vertelt het verhaal van zijn zoektocht, van zijn omgaan met alles wat hij hoort, zijn nachtmerries en tussendoor zijn romance. Dit muziekfragment is de muziek die te horen is tijdens de verhoren van de verdachten.

Er gebeurt veel, heel veel. Niet alleen wat er  gebeurt is intrigerend, ook wat er niet gebeurt, en wat er gezegd en gedacht wordt. Hoe fout is fout, en hoe schuldig is schuldig? Hoe oordeel je over de geschiedenis? Iedereen was lid van de partij, het blijkt dat de vader van Johan ook lid was. Hoe schuldig ben je dan als kind?

Juist in deze tijd van het jaar, de tijd van gedenken en herdenken, vond ik het nog indrukwekkender om deze film te zien. Ik werd aan het denken gezet, zat me af te vragen hoe mijn eigen houding zou zijn geweest…

 

Vergeving

Je kunt er geen genoeg van krijgen, van vergeving! Via de Tear kalender kwam ik dit liedje (weer) tegen. Blijft mooi!

Wij tasten in het duister. Zo ervaar ik het ook wel (eens). Het zoeken, het nadenken. Dat kan verlammend werken en maken dat je maar blijft zitten waar je zit. Over vergeving gesproken en gelezen, dit citaat hangt al jaren in ons huis. Vandaag zag ik het weer: “Vergeving breekt de keten van oorzaak en gevolg. Hij die jou vergeeft -uit liefde- neemt de consequenties van wat jij gedaan hebt op zich. Vergeving brengt daarom altijd een offer met zich mee.” Dag Hammarskjöld.

Persvrijheid

Gisteravond keek ik naar onze man in Teheran. De correspondent uit Nederland, getrouwd met een Iraanse, liet een inkijk in het land zien. Het was een boeiend verhaal, met mooie beelden, dat voor mij het beeld van Iran bijstelde. We keken mee bij maaltijden, onderwijs in de Koran, het verdriet van een moeder over het leven van haar dochter, die gevangen zat in een heftig huwelijk. Verdriet dat universeel is.

Ik kreeg een indruk van dubbelheid. Binnenshuis redelijke vrijheid, al mocht een grapje over de ayatollah niet gemaakt worden. Buitenshuis was de rol van de vrouw minimaal. Vrouwen mogen niet voorin de bus zitten. Om de chauffeur niet af te leiden, vertelde de chauffeur van de bus…

onzemaninteheran

Dit was het eerste deel uit een serie van vier. Uitgezonden tegelijk met Boer zoekt vrouw, dat sla ik dit jaar maar over. Beetje op uitgekeken. Volgende week gaat onze man uit Teheran. over de relatie van Iran met Israël en Amerika. Alle ellende in de wereld wordt door deze landen veroorzaakt, was mijn indruk uit de aankondiging.

De pers in Iran ligt aan banden. In het vrije westen kan alles geschreven worden wat je maar bedenkt. Tot in het extreme, soms lijkt het kwetsen om het kwetsen. De wrange gevolgen werden in Parijs zichtbaar. (waarmee ik niet bedoel te zeggen dat het eigen schuld, dikke bult is).

In ons vrije land verschijnen veel kranten. Iedere dag opnieuw ligt er een krant op de mat, weer of geen weer. Op zaterdag liggen er drie op de mat. Dus heb ik altijd wat te doen op de zaterdag. Deze keer werd ik (o.a) geraakt door deze woorden:

“Laten we geen ontzag hebben voor geweld, klein of groot. Laten we onze ogen niet richten op waar de massa naar kijkt, maar ons richten op Jezus, die alleen naar zijn Vader keek, en daardoor echt vrij was van vijandbeelden en van terreur.”

In Marcus 13 staat:

“Als jullie berichten horen over oorlog en oorlogsdreiging, wees dan niet verontrust. Die dingen moeten gebeuren, maar daarmee is het einde nog niet gekomen. Het ene volk zal tegen het andere ten strijde trekken en het ene koninkrijk zal de strijd aanbinden met het andere… ”

Het is voorzegd, en het klinkt niet echt bemoedigend. Er staat nog veel meer beschreven in dit hoofdstuk. Als je alleen naar het hier en nu kijkt, slaat de schrik je om het hart en kun je alleen maar bang naar de toekomst kijken. God gaat zijn gang in de geschiedenis, op weg naar zijn doel! Dat voor ogen houden kan angst voorkomen/ verminderen.

Zussenweekend twee

Flyer ZUS_A4 kleur_dubbelzijdig  Inmiddels zijn de plannen voor “ons” zussenweekend een stapje verder! Locatie was al gepland en in principe besproken.    Het hangt nu van de animo af… als we met dertig vrouwen zijn kan dit feest doorgaan. Is het aantal minder.. dan is het pech, want niet te betalen. Daarom moeten we ook uiterlijk 10 november je opgave binnen hebben, dan kunnen we de locatie definitief huren.

De kosten voor dit weekend bedragen 130 euro. Voor een weekend van vrijdagmiddag tot zondagmiddag. Uiteraard krijg je voor dit geld onderdak. Het is bijna geheel inclusief alle eten en drinken. Je krijgt leuke workshops, twee, naar keuze. Je krijgt gezelligheid, je krijg stof tot nadenken en inspiratie.

 

Nog meer info?

  •  Het weekend van 6,7, 8 februari 2015.
  •  Locatie: het Zomerhuis van camping de Oldemeyer.
  •  Voor wie? Voor wie er zin in heeft, women only.
  •  Opgeven kan bij mij. Voor deze keer mijn mailadres erbij: margee at telfort.nl Voor 10 november.

We hopen op en bidden voor een heel gaaf weekend!

Ria  en Margé

Vrijgemaakt?

Onlangs was het zeventig jaar geleden dat de Vrijmaking plaatsvond. Ik zag geen enkel bericht hierover in “mijn” krant. Verschenen er in het verleden nog boeken ter herdenking van dit feit, met titels als: “Het vuur blijft branden”, nu niets. In een column in het ND ging het nog ‘even’ over dit jubileum, en daar bleef het bij. In het ND van vorige week stond een interview met twee GKv-verlaters, beiden hadden meegewerkt aan de bundel: Vrijgemaakt?

vrijgemaakt Dertigers over het leven in een gereformeerde zuil, is de ondertitel. Het interview in de krant maakte me nieuwsgierig. Volwassenen in de leeftijd van onze kinderen. Ze vertelden over hun jeugd, over hoe de zondag besteed werd. Traditioneel volgens hen, herkenbaar voor mij. Ja, zo waren de zondagen bij ons ook ingevuld. Ik kocht het boek en begon er in te lezen, om niet meer te stoppen.

Wat zij vertelden over hun leven gaf bij mij veel herkenning. Ja, zo was het. Naar mijn inzicht werd er niet hevig afgegeven op de vrijgemaakte kerk. Er werd niet gemopperd op ouders, of een trap nagegeven. Niettemin vond ik het vaak vervreemdend, dat wat er gezegd werd. Tegelijkertijd ook wel herkenbaar. Dichtgetimmerde zalen. Ja, er was een vrijgemaakte zuil, met naar binnen gericht zijn, eigen scholen, krant, partij, caravanclub, maatschappelijk verbond en noem het maar op. Heerlijk vond ik dat als kind. Beschermend die eigen wereld. Het liefste wilde ik als kind een geheel vrijgemaakte stad, zelfvoorzienend met ziekenhuis en al.

De verhalen die verteld worden in dit boek, zijn (bijna) allemaal van universitair geschoolde mensen. Studeren is gevaarlijk, zo werd vroeger gezegd en gedacht. Klopt het dan toch? De zelfstandige denkers die geen ruimte kregen voor hun gedachten? Dogma’s die dichttimmerden in hun beleving. Geen ruimte voor vragen. Of alleen maar voorgeprogrammeerde antwoorden. Dooddoeners.

Deels herken ik de verhalen. En vraag ik me af waar onze eigen generatie, die wat betreft leeftijd de ouders van deze schrijvers kunnen zijn,  de mist in is gegaan? Waren wij te stellig? Hebben we op de verkeerde manier voorgeleefd? Waren we hypocriet? Ik lees van al deze zaken voorbeelden in het boek.

Ik weet het niet. Mijn hart gaat uit naar de ouders van deze schrijvers. Ik denk, ga er vanuit, dat zij hun kinderen met alle goede bedoelingen, in onze menselijke gebrekkigheid hebben opgevoed. Er is vast veel al dan niet stil verdriet bij hen.

Dat is een ding, een kant van het verhaal. Het is niet alleen het voorleven van ouders, of het geven van catechisatie, of vereniging. Wat leren we in preken? Gaan de preken over God, over de Here Jezus, over de Heilige Geest? Over de grootheid van God? Of zijn preken “verworden” tot to-do, en don’t lijstjes, zoals ik gisteren op twitter zag? (een typering die ik regelmatig herken. dan vraag ik me af: waar was God in deze preek? Het gaat ((weer)) over wat ik moet doen en laten)

Meer lezen over dit boek? Deze blog geeft een meer inhoudelijk verhaal! Het kost 15 euro, en heeft 144 pagina’s

Nebraska

Gisteravond zagen we de film Nebraska. Niet in het filmhuis, daar hadden we hem gemist, maar gewoon thuis voor de buis.

Een geweldige film, vonden wij. Een oude man denkt een miljoen dollar gewonnen te hebben. Hij had zo’n mooie brief ontvangen, waar dat in stond. Nu moest hij naar Nebraska om het geld op te halen, de post kun je uiteindelijk niet vertrouwen. Hij houdt stug vol dat hij miljonair wordt. In de film volgen we de man op zijn reis. Zijn jongste zoon gaat mee. Een film vol onderkoelde humor en tragiek. Door op reis te gaan leren vader en zoon elkaar beter kennen en begrijpen. Onderweg komen ze in het geboortedorp van de man. Er zijn ontmoetingen met de familie van de vader, met vroegere vrienden. Met weinig woorden wordt veel gezegd: “Kun je je nog herinneren dat je zusje (2 jaar) overleed?” “Ik was erbij”. In de loop van het verhaal wordt de moppervader steeds menselijker en begrijpelijker. Wat je ook ziet is de aasgierhouding van familie en vrienden, iedereen eist “zijn” deel op van het miljoen. De vader wil alleen maar een truck voor zichzelf, dat heeft hij altijd willen hebben.

Wordt hij miljonair? Nee, hij krijgt als troostprijs een pet, met de tekst: prijswinnaar. Wat hij krijgt, of terugkrijgt, is zijn waardigheid, als geschenk van zijn zoon.

DVD gehuurd van de bibliotheek, zeker een aanrader. De film is in zwart wit. Even wennen, supermooi!

Van kikker tot prins

dat is de titel van een boek dat Matthijs Vlaardingerbroek (gemeentestichter in den Haag) schreef. Een boeiende titel, een boeiend boek. Ik kwam tot de ontdekking dat het “originele” verhaal van de kikker en de prins mij onbekend was. Ik werd blij van dit boek. Het leest heel makkelijk. Dat is positief en tegelijkertijd vind ik het een nadeel. Ik las maar en las maar. En vergat wat er geschreven staat tot me door te laten dringen…dat betekent dat ik het boek waarschijnlijk nog een keer ga lezen.

De inhoud is een fraaie mix van verhalen uit de bijbel, op een geweldig aansprekende manier  opnieuw verteld, eigen ervaringen van Matthijs, waarin hij zichzelf niet spaart,  en tenslotte in elk hoofdstuk een soort van “toepassing” voor de lezer. Leven vanuit je nieuwe identiteit. Een identiteit die je al hebt, en die nog zo vaak niet erg uit de verf komt. Aan het einde van het boek staan een aantal praktische pagina’s waar beschreven staat hoe je zelf stappen kunt zetten om verder te komen. Hierin wordt verwezen naar het model van de vijf waterbakken en wat die bakken betekenen. Zie hiervoor ook deze site. Wat op deze site beschreven wordt is een boeiende cursus die je verder kan brengen in het leven met Christus. (ja, daar kunnen cursussen zeer zinvol bij zijn!, ik hoop hem ooit zelf te gaan volgen)

vankikkertotprins

Voor mij is dit boek een aanrader! Ik ben benieuwd wie het boek nog meer gelezen heeft en wat je   ervan vindt?

The fault in our stars

Vanavond de film “The fault in our stars” gezien. Deze keer niet in ons filmhuis, maar in een ‘echte’ bioscoop. Daar ging niet alles zoals het moest, nog voor de pauze stopte de film, een computerstoring. Waar is de tijd van zoevende en draaiende films gebleven?

De film..   Als je de trailer wilt zien, moet je even doorlinken. Op de een of andere manier lukt het me niet (meer) om filmpjes vanuit YouTube te plaatsen. (hebben meer mensen dit , en hoe is dit eventueel op te lossen?)

Het was een mooie film, uit het genre tranentrekker. Twee tieners (Gus en Hazel)  ontmoeten elkaar op een praatgroep voor (ex) kankerpatiënten en worden verliefd op elkaar. Maar hoe kun je van elkaar houden als je weet dat je niet heel veel jaren meer te leven hebt? Durf je jezelf te geven, als je weet dat je hart verscheurd zal worden?

Het verhaal speelt deels in Amerika, en deel speelt in Amsterdam. Het is “raar” om in de film te zien hoe enthousiast Gus en Hazel zijn als ze in Amsterdam zijn. Alles is prachtig en geweldig, behalve de persoon voor wie ze naar Amsterdam zijn gegaan. Deze ontmoeting valt tegen.. en aan het einde van de film komt dit op z’n pootjes terecht. Geen film met een happy end. Een film waarin rauw verdriet te zien is. Vooral dit stuk raakte me. Het verse, rauwe verdriet, dat zó binnenkomt, terwijl je nog geen enkel idee hebt of het ooit anders zal worden…..

De avond uren van een zestig-jarige

Omdat gisteren toch al alles anders liep dan we gedacht hadden, besloten we naar ons filmhuis te gaan, voor een film die nog op mijn verlanglijstje stond. Dat flexen was overigens nog wel een goeie oefening voor ons.

We keken naar: deux jours, une nuit. Een vrouw heeft haar baan verloren, de bazen geven aan dat zij haar baan terug kan krijgen als de andere werknemers van de fabriek waar ze werkt, bereid zijn hun bonus in te leveren. De vrouw, Sandra, heeft een depressie gehad, en ze blaakt niet echt van zelfvertrouwen. Wat we in de film zien is haar tocht langs collega’s om hen te vragen hun bonus (van ongeveer 1000 euro) in te leveren. Je ziet haar angst, voelt haar onvermogen, twijfels. Je ziet en hoort de reacties van haar collega’s. Weinigen willen “hun” bonus, waar zij “recht” op hebben en die ze nodig hebben (voor een nog mooier tuinterras bijvoorbeeld) opgeven voor Sandra. Komt dit allemaal nog weer goed?

De film was niet bepaald een luchtig toetje op een toch wel wat zware dag. We werden wel weer aan het denken gezet. Wat is dit voor maatschappij, waarin werknemers zo gedegradeerd worden, zo inwisselbaar zijn, en bijna zo iets als handelswaar? Dat is nog lekker veilig buiten mijzelf:  de maatschappij. Hoe zou ik reageren als mij deze vraag gesteld zou worden? Hoe vast zit ik aan “mijn” (???) geld?

Nog te zien tot 2 juli.

Pagina 1 van 3

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén