Categorie: #bloghop Pagina 1 van 2

Gastbloghopper

Op maart 1, 2018

Afgelopen maand mocht ik de bloghop organiseren. De hop is voor mensen die zelf een weblog hebben. Blij verrast was ik toen ik een column van een van mijn lezers kreeg. Het onderwerp was voor hem zo aansprekend dat hij spontaan een bijdrage leverde. Vandaag dus als gastblogger.
Bedankt Johan, (enne… misschien toch tijd voor je eigen weblog?)

Gastles

En toen stond ik ineens voor de klas. Voor het eerst in mijn leven zou ik een gastles verzorgen. Nynke, de middelste dochter van goede vrienden van me, werkte in groep 4 over vogels. Het was de week voor de nationale tuinvogeltelling en wat was er mooier dan om in dat kader een ‘echte vogelaar’ in de klas te hebben? Juf Marleen was direct enthousiast; de klas had nog stapels prangende vragen die op een antwoord wachtten, en wie weet kon ik wel een paar leuke anekdotes met de leerlingen delen. Ik liet me hier graag voor gebruiken; liefde voor de natuur kweken bij kinderen, daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen.

Toen ik bij de school aankwam was het plein leeg; het moest nog pauze worden. Het was lang geleden dat ik op een basisschoolplein had gestaan en de herinneringen aan mijn eigen basisschooltijd drongen zich op. Er heerste een tijdloze sfeer op het plein. Ik moest denken aan de biologielessen die mijn eigen liefde voor de natuur hadden aangewakkerd. Een gastdocent had ooit iets over mieren verteld en dat je die in principe ook kon eten. Avontuurlijk als wij waren hadden we dat in de pauze meteen uitgeprobeerd. Ik kan nu, 30 jaar later, nog de uiterst scherp-zure smaak ervan proeven op mijn tong. Zoveel indruk kunnen gastlessen op de basisschool dus maken. Ik voelde opeens de zware verantwoordelijkheid die op mijn schouders rustte deze middag.

Eenmaal boven in het lokaal werd me al snel duidelijk dat ik in een gespreid bedje was beland. Juf Marleen had met haar eigen enthousiasme voor vogels de interesse van de kinderen al tot grote hoogte opgestuwd. Verspreid over het lokaal lagen verrekijkers en vogelgidsen, er hingen platen aan de muren en vogelvoer buiten voor het raam en in de boom. Ik slaakte een zucht van verlichting: hier was het belangrijkste zendingswerk al gedaan. De snaveltjes voor me stonden wijd opengesperd om meer lekkers toegestopt te krijgen. En het bleken allesetertjes te zijn: een vogelquiz, verhalen over eigen waarnemingen, korte filmpjes van internet en de meegebrachte vogelklok (die elk uur met een ander vogelgeluid komt) – alles was even opwindend en vermakelijk. En natuurlijk bleven de vragen komen, er hingen voortdurend vingers in de lucht. Hoeveel vogels bestonden er eigenlijk in de wereld? Hoe konden vogels vliegen, en hoe hoog?

De spanning naderde het hoogtepunt toen ik de klas vroeg of ze ook vogelsoorten kenden die níet konden vliegen. Dit vraagstuk was duidelijk eerder besproken in de klas. Alle vingers gingen tegelijk de lucht in en iedereen begon meteen te roepen: de struisvogel! Toen ik vertelde dat deze exotische loopvogel om predatoren van zich af te houden wel 60 km per uur kon lopen werd het een leerling links van me te veel: hij stond op van zijn stoeltje en begon op zijn plaats renbewegingen te maken die moesten uitbeelden hoe snel dat wel niet was. Dit was voor de rest van de klas het sein om ook in beweging te komen en even leek mijn eerste gastles ooit te verzanden in complete chaos. Toen greep juf Marleen in die zo wijs was iedereen de gelegenheid te geven één struisvogelrondje door de klas te rennen, waarna de rust weerkeerde.

Een week later liet juf Marleen mij weten dat de klas een paar schitterende goudvinken had gezien vanachter het raam en dat iedereen ze was gaan tekenen. Ik kon tevreden zijn; de natuur zelf zou de rest wel gaan doen bij deze vogelaars-in-de-dop.

Door © Francis C. Franklin / CC-BY-SA-3.0, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=37675952 (bronvermelding van de foto van de goudvink)

Auteur column: Johan Ploegman.

Uitslag bloghop

Door Margé

Op maart 1, 2018

In #bloghop

Februari. Een korte maand en tijd die razendsnel verder gaat. In mijn beleving heb ik nog maar gisteren een thema bedacht, en mag ik nu alweer bedenken wie de volgende bloghop mag organiseren en deze bloghop dus gewonnen heeft..

Een deskundige jury is er eens uitgebreid voor gaan zitten en heeft er breedvoerig over nagedacht en is tot een conclusie gekomen. Nu eerst eens zien wie er meegedaan hebben:

Daar gaan we dan, op volgorde van binnenkomst:

Lineke, zij vertelt over de eerste keer voorlezen aan mensen met een verstandelijke beperking. Het omgaan met mensen is niet nieuw voor haar, dat is juist wat Lineke goed kan en graag wil. Deze ‘activiteit’ is voor nu wel nieuw. ik lees haar bewogenheid!
Petrina Haak was de tweede inzender. Zij vertelt over een powervrouwenevent waar ze voor het eerst is geweest. Hier heeft ze veel geleerd over wie ze mag zijn voor God. Wat volgt is een (zeer) uitgebreide beschrijving van de inhoud van de cursus, en wat Petrina daar leerde. Het eerste keer iets doen werd wel genoemd, ik miste een beetje de uitwerking hiervan in het verhaal.
Toen stuurde Anne Stekhoven haar bijdrage in. Op een (in mijn beleving) humoristische manier vertelt zij over haar belevenissen in de wondere wereld van Iphones en andere enge apparatuur.
Deborah mocht voor de eerste keer een kinderfeestje meemaken. Een spannende gebeurtenis, (en stressverwekkend, ik kan het me nog goed herinneren…. wat was ik blij toen dat niet meer hoefde) Ik las het meer als een verslag, miste een beetje een verhaal component.
Jantine Huisman vertelde over haar verhuizing van het studentenleven naar het ‘burgerleven’ en welke haken en ogen ze daarin tegen kwam. Jantine noemt haar bijdrage: de angst voor het onbekende, en eerlijk gezegd vond ik dat ook meer het onderwerp voor haar blog, dan het hopthema.
Chiel Voerman moest wat ‘opgepord’ worden voordat hij een bijdrage instuurde. Eenmaal zover gekomen stond er in no time een bijdrage op het www. Sporen van zijn snelheid zijn wel in de blog terug te vinden. Chiel vertelt over de aanschaf van een andere cv-ketel Leuk om van iets niets bijzonders toch iets bijzonders te maken.
Wendy Born laat in ons in haar bijdrage meelezen over een spannende tocht, voor het eerst in een ambulance, omdat haar zus overhaast naar het ziekenhuis moest, i.v.m. hartklachten. Wendy voert de lezer mee op haar tocht. Leuk vind ik dat ze in het verhaal niet het onderwerp van de bloghop noemt, maar het ons laat zien. (oftewel in goed schrijversjargon: show, do’nt tell). Het verhaal begint superspannend, en zakt wel een beetje in. (vonden wij dan hè)
Yvonne Nederend neemt ons op haar blog mee in haar creativiteit, we krijgen beelden te zien van wat ze gemaakt heeft, het nieuwe zit in het schilderen met de Ipad. Ook Yvonne was wat digibetisch, net zoals Anne dat was.
Terwijl ik dit aan het typen ben, flitst er nog een bijdrage voorbij. Ook Tirza Atsma doet een duit in het zakje. Daarin vertelt ze niet zozeer wat er nu voor nieuws is ontdekt, wel benoemt Tirza een heel aantal dingen die ze ooit voor het eerst heeft gedaan. We worden bemoedigd met de belofte uit de bijbel dat er een nieuwe hemel en nieuwe aarde komen. Eerlijk gezegd kon ik niet heel erg een lijn of een clou in het verhaal ontdekken.

Tja, en dan nu: wie mag de volgende bloghop organiseren? De jury heeft zich beraden, dit is onze uitspraak en hier moeten jullie het mee doen:

Wendy, wil jij de volgende bloghop organiseren? Jouw bijdrage was het meest aansprekend, vonden allernaaste en ik.

Tussen oud en nieuw

Door Margé

Op januari 29, 2018

In #bloghop

In de maand november ging ik met een klant naar de kledingbank. Na jaren sappelen en met hulp, is ze van haar schulden af. Schone lei, etc. De inkomsten zijn blijvend laag. Bewindvoering is nog steeds aan de orde, nu echter vrijwillig.

We reden vrolijk naar de kledingbank. Omdat ik toch recent mijn kleding kritisch had bekeken en gesorteerd bracht ik mijn overtollige waar mee. Er wordt voor iedere klant een uur gereserveerd. In dat uur komen er geen andere mensen binnen, alleen de vrijwilliger van dienst. Nu heeft mijn klant een beetje keuzestress, dus ik betwijfelde of het zou lukken. (note to self: bij volgende afspraak rekening mee houden).

Voor mijn klant was de kledingbank een waar paradijs. Het was of ze bij de gepimpte Bijenkorf in Amsterdam rondliep. Zoveel keuze, zoveel mogelijkheden. En wat mocht ze veel kleren meenemen! Zelfs een extra mooie feestjurk, om met kerst te dragen. En had ze nog handdoeken nodig? Geen probleem, ook dat werd geregeld. Met gevulde tassen en een overgevuld hoofd reden we weer naar haar huis.

En ik? Ik werd aan het denken gezet. Kleding kopen doe ik vaak zonder echt na te denken. Soms als beloning voor mezelf. Eerlijk gezegd let ik weinig op het land van herkomst. Na verloop van tijd ruim ik mijn kast op en geef kleding weg, of ik breng het naar de kledingbank. Ik zorg ervoor dat mijn kleding er nog goed en niet al te gedragen uitziet als ik het wegdoe. Tja, dan kun je best weer wat nieuws kopen, toch?

Als ik er over nadenk, geef ik dus alleen maar iets weg wat niet meer nieuw is. Soms zijn mensen aangewezen op de kledingbank, zij hebben zelden tot nooit nieuwe kleding. Ik wel. Ik heb er geen oplossing voor, behalve dan aan iemand nieuwe kleding te gaan geven.

Het voelt als makkelijk scoren om “overbodige”kleding weg te geven, zelf (zeer) regelmatig nieuwe spullen te kopen en een “goed” gevoel te krijgen door naar de kledingbank te rijden…..Maar hoe het anders moet/ kan?

Deze blog schreef ik in het kader van de bloghop december/ januari. Het thema: tussen oud en nieuw. Host is deze keer Marc Volgers.

Blog met een lied

Door Margé

Op november 30, 2017

In #bloghop

“Kun jij je nog herinneren dat we vroeger vaak muziek van Adrian Snell draaiden?” vroeg ik afgelopen week aan een van de zonen. ‘O Rejoice, bijvoorbeeld?”

“Ja, dat weet ik nog” reageerde hij. “Ik zong altijd Holy Choice, en ontdekte later pas dat het anders was”. Grappig, je hebt muziek en artiesten die met je “meelopen” in het leven. Voor mij is dat Adrian Snell. Volgens mij heb ik hem al jaren geleden ‘ontdekt’. Hij trad op in de universiteit alhier. Een zanger en een piano, dat was het. Zo mooi! Dat zal eind zeventiger jaren zijn geweest.

Later schreef hij de grotere werken zoals ‘Alpha&Omega”. Zo mooi! Ik was diep onder de indruk. En dan die koren die meezongen, hoe gaaf zou het zijn om daarin mee te zingen? Ik had toen geen idee hoe dat werkte en hoe je er aan mee kon doen. We gingen zo af en toe met het hele gezin naar een concert van Adrian, of met een paar zussen. Bijzondere avonden.

Uiteraard kocht ik de LPs met zijn muziek. Alpha&Omega was echt wel mijn favoriet. Ik voelde me getroost door deze muziek. Troost die we best nodig hadden. Soms dansten we met een kind op de arm door de kamer, de geluidsboxen barstten zowat. (en de buren ook) En maar dansen en maar blij zijn!

Een paar jaar geleden ontdekte ik dat het mogelijk was mee te zingen in een projectkoor bij een uitvoering van Adrian Snell. Dat leek me gaaf om te doen. Ik deed auditie en oefende me thuis suf. Pittig maar supermooi om te doen. Zo deed ik eerst mee aan ’the Virgin’ en later aan ‘Alpha&Omega’. Vooral dat laatste stuk was zeer bijzonder om aan mee te werken. Het was de jubileumuitvoering, na dertig jaar weer opnieuw uitgevoerd. We oefenden extra veel en goed omdat er een cd opname van deze concerten gemaakt werd. Die ik uiteraard onmiddellijk bestelde.

En dat alle kinderen als verrassing bij het concert aanwezig waren, maakte het helemaal onvergetelijk!

De uiterste inzenddatum voor de bloghop van november was de dertigste.. ben ik nog net op tijd. Deze keer is het thema bedacht door Heleen.

Rood

Door Margé

Op oktober 28, 2017

In #bloghop

Ik loop naar de kassa en leg mijn boodschappen op de band. Niet zo heel veel. Een flesje wijn en wat zakjes noten. De jonge vrouw die achter de kassa zit heeft dreadlocks. Ik zie wat tattoos onder haar t shirt uitpiepen. Mijn hersenen vormen zich al oordelen.

Als ze het flesje wijn scant, zegt ze: “Is dit lekkere wijn?” Ik antwoord dat ik het eigenlijk niet weet, dat ik deze nog niet eerder gekocht heb. En in een vlaag van openhartigheid vertel ik dat ik eerder andere wijn kocht, in grotere flessen, en dat dit nu mijn voorraad voor de hele week is. Dat ik voorheen veel meer dronk, maar besloten heb te minderen.

De vrouw antwoordt: “O, ik heb nog nooit alcohol gedronken. Geen idee hoe het smaakt. Ik heb net zoveel plezier met een colaatje. Waarvoor zou je alcohol nodig hebben?”

Ik ben stil, weet geen antwoord. En voel me beschaamd en word van binnen rood. Ik had mijn oordeel alweer klaar.

Mijn wijnvoorraad voor een week bestaat tegenwoordig uit één flesje. Ik ben er blij mee. Was bang verslaafd te raken of te zijn. Dat ben ik gelukkig niet, of niet meer. Ik geniet iedere vrijdag van een heerlijk flesje wijn!

Het thema van de huidige bloghop is rood. Dit is mijn bijdrage. Deze keer mag Martine bedenken wie gewonnen heeft!

Op de wind letten.

Door Margé

Op augustus 6, 2017

In #bloghop, Kleinkinderen

In Prediker 11 vers 4 staat:

“Wie altijd op de wind let, komt nooit aan zaaien toe; wie altijd naar de wolken kijkt, komt nooit aan maaien toe”.

In de afgelopen week ging ik met kleinzoon Stijn een dag op stap. Ik heb al een tijd het idee om een rondje reuzenrad in Scheveningen te doen. Dat leek Stijn ook een goed idee. Oma had nog een vrij reizendag, en een krant had een leuke aanbieding. Zo gingen we op weg. Het was rustig in de trein, zeker voor vakantie tijd. We vermaakten ons prima, met gedrukte en andere media. Na ruim twee uur treintijd waren we blij in den Haag te zijn. We kochten een tramkaart, want naar Scheveningen lopen duurt echt wel drie kwartier en dat is best veel. We constateerden dat het best wel hard waaide toen we uiteindelijk op het strand kwamen.

We liepen door de Pier, op weg naar het paviljoen waar je dat reuzenrad in kunt. Omdat ik niet zo graag iets aan het toeval overlaat, had ik alvast kaarten gekocht. Bij de digitale aankoop had ik mijn telefoonnummer doorgegeven. We liepen nog in de Pier toen ik gebeld werd: “Mevrouw, het waait zo hard, we draaien niet vandaag.” Hm, daar had ik geen rekening mee gehouden! Ik had juist niet op de wind gelet…

Dit was een kleine cursus omgaan met teleurstellingen voor ons. Dat lukte best goed, we besloten er een educatieve draai aan te geven door naar het Binnenhof te gaan. Dat deden we, daar aten we ijs en bekeken de gebouwen eens goed. We slenterden nog wat door het centrum, kochten nog wat en gingen weer naar huis. De terugreis in de trein was erg gezellig. De trein was nu best vol, vooral omdat er nogal wat Oranjesupporters meereisden.

Ik denk dat dit verhaaltje wel past in de bloghop van deze zomer, met als thema: licht en luchtig.

Wachten… ook bij Alpha & Omega

Door Margé

Op oktober 23, 2016

In #bloghop, Gehoord/ gezien/ gelezen

Ze zijn alweer voorbij, de mooie concerten met Adrian Snell. Voor het eerst sinds dertig jaar werd “Alpha & Omega” weer compleet uitgevoerd. Ik schreef er al eerder over. Vrijdag was de uitvoering. Om half drie moesten we in Zwolle zijn. Oefenen en inzingen, soundchecken en wachten. Vooral veel wachten. Ik wist dat er veel lege tijd zou zijn en had me er op voorbereid, door de krant en mijn haakwerk mee te nemen. Maar de ruimte die voor het koor bestemd was, was nogal klein. Dat werd het niet. Te druk om op lezen te concentreren, te weinig armslag om te haken. Dan maar een beetje niks doen en wachten op de dingen die gebeuren. Beetje inzingen over zwanen die oehoe zeggen, beetje in elkaars saladebakken kijken, zoiets dus. Toen eenmaal duidelijk was dat een kerk niet de meest geschikte plaats is voor geluidsopnames, kon er verder gewerkt worden en mochten we het programma nog eens zingen, nu met de band als begeleiding. Geen split track met de eigen partij, nu het echte werk. Dat is dan toch echt weer anders dan thuis of met het koor oefenen. Ik moest soms zoeken naar de noten.

We ontdekten dat het koor na de pauze van zich mocht laten horen. Voor de pauze zong Adrian solo. Dat was niet geland bij ons. Als alle publiek zat mochten het koor op de overgebleven plaatsen gaan zitten. Om vijf voor acht kwam iemand enthousiast melden dat de hele kerk vol zat. Fijn! Ik had geen idee waar ik dan de tijd voor de pauze zou doorbrengen. In de kerk staan, na een middag hangen en staan leek me niet zo fijn.

Om vier voor acht las ik in onze familie app een paar berichtjes die me wat achterdochtig maakten. Twee schoondochters die ‘verbaasd’ appten: hé, jij ook hier? (ik had kaarten voor zoon drie en schoondochter twee besteld, dus ik wist dat zij er waren) Ik appte terug: is er nog plek voor mij? En kreeg als antwoord: onder het balkon, daar zitten we. Grote grap en grote verrassing: zaten alle kinderen (en jongste zus en zwager) daar!. Gelukkig pasten op tien stoelen elf mensen. Het programma voor de pauze was mooi en uiteraard was het programma na de pauze nog veel mooier.

Gister reden allernaaste en ik naar Veenendaal. Daar was een concert, van Adrian Snell. Deze keer maakte ik het hele programma in de zaal mee. Opnieuw maakte de zandtovenaar Gert van der Vijver geweldige schilderijen. De geweldige solist is zijn dochter. Mooie samenwerking.

Opnieuw kwam ik onder de indruk van deze geweldige compositie. Een reis in de tijd, de geschiedenis van de mensheid. Met veel aandacht voor de verschrikkingen in de tweede wereldoorlog. (een bezoek aan Bergen-Belsen is de aanleiding tot het maken van dit muziekstuk) Hoe was het mogelijk dat mensen elkaar zo kunnen pijnigen en doden? De aloude vraag: “waar was God?” kwam naar boven. Het verrassende antwoord van een rabbi aan Adrian Snell was: waar was de mens? Hoe kon dit alles gebeuren? Hoe is dat nu? Wat voor verschrikkingen gebeuren er nu op zoveel plaatsen in de wereld? Ooit zullen we daar verantwoording voor af moeten leggen. Ooit komt er een nieuwe wereld. Een volmaakte wereld. Daar mogen we op wachten. En tijdens dat wachten hoeven (mogen) we niet stil te zitten. God geeft ons de opdracht bezig te zijn. Hem te laten zien in de wereld. We mogen Hem vertegenwoordigen.

De avonden eindigden met deze zegen als toegift:

Er is hoop, God is het begin en het einde. Alles en iedereen omvattend. Eens komt er een einde aan alle ellende. Dat mogen we verwachten. Intussen wacht God ook. Tot zijn tijd gekomen is. Zijn tijd die niet na te rekenen is. Waar al vaak naar gevraagd is. Ik lees in Openbaring 6 dit:

Toen het lam het vijfde zegel verbrak, zag ik aan de voet van het altaar de zielen van al degenen die geslacht waren omdat ze over God hadden gesproken en vanwege hun getuigenis. ¹⁰ Ze riepen luid: ‘O heilige en betrouwbare Heer, wanneer zult u de mensen die op aarde leven eindelijk straffen en ons bloed op hen wreken?’ ¹¹ Ieder van hen kreeg witte kleren. Verder werd hun gezegd nog een korte tijd geduld te hebben, totdat ook de andere dienaren, hun broeders en zusters die net als zij zouden worden gedood, zich bij hen gevoegd zouden hebben.

Hoe lang nog Heer?

Met deze blog wil ik meedoen aan de bloghop van oktober, die als onderwerp wachten heeft. De host van deze maand is hier te vinden: http://omily.me/waiting/

Het blauwe jurkje

Door Margé

Op juni 21, 2016

In #bloghop

Ik sta voor mijn spiegels in de badkamer. Zie mezelf van voren en opzij.

Mooie kleur! Mooie jurk. Zo’n Kingà Ban-jurkje. Wat houd ik ervan en toch draag ik ze nooit. Vorige week kocht ik er eentje.

Samen met mijn zussen stonden we in een winkel. Eerst een grijs exemplaar, die was goed van lengte. Toen dezelfde jurk in blauw, die veel mooier stond, maar een aantal centimeters korter was. Twijfel sloeg toe.

Niet te kort? Vroeg ik. Nee hoor, kan prima, klonk het uit een aantal monden.

Maarre, ik zie toch echt mijn knieën, en vrouwen boven een zekere leeftijd…

De mouwlengte was prima, dat dan weer wel.

En hoe zat de jurk verder? Niet te strak? “Och mevrouw, als u er corrigerend ondergoed onder draagt….”

Ik ga overstag, vind de jurk toch wel erg mooi en koop hem (of haar?) Thuisgekomen reageert allernaaste enthousiast. Passen en showen doe ik nog niet.

Ik schaf toch maar dat bewuste setje ondergoed aan. Te vaak krijg ik de laatste tijd deze tip van verkoopsters.

Nog heb ik ondergoed en jurk niet tesamen gepast. Tot vanmorgen.

Adembenemend.

Ik kijk en draai en ben niet tevreden met wat ik zie. Die knieën, die richels, die…..

Mijn lijf dat de sporen van mijn leeftijd draagt. Sporen van het leven. Dat lijf dat vier kinderen gedragen en gebaard heeft. Ben ik er ooit tevreden over geweest, kritisch als ik ben? Of is het ontevredenheid, ondankbaarheid? Zie ik alleen wat minder mooi geworden is? Waar is mijn lef gebleven?

Mijn lijf dat me af en toe in de steek laat. Dat ouder geworden is. Ikzelf ben ouder geworden.

Ik kijk nog eens. Trek jurk en ondergoed uit. Haal opgelucht adem.

Ik durf het toch niet aan….

Dit is mijn bijdrage aan de bloghop van juni. Het thema is bedacht door Anne Stekhoven, de overige bijdragen vind je op haar website.

Jezus

Door Margé

Op mei 23, 2016

In #bloghop, Gehoord/ gezien/ gelezen

“Jezus”, dacht ik, toen ik het onderwerp zag van de Bloghop mei 2016. Wat moet ik daarmee? Moeilijk om daar een blog over te maken. Niet omdat ik niets met Hem heb, integendeel, Hij is de grond van mijn bestaan. Leven met Hem is één ding, woorden vinden voor een blog over Hem een ander iets.

Als team van Hiernaast, proberen we (ook) bezig te gaan met nadenken over wat God ons wil zeggen in zijn woord. We merken dat de drukte van de gewone dingen en bezigheden veel energie opslorpt. Daardoor raakt het zoeken en lezen en voeden wel eens wat in de verdrukking. Nu zijn we bezig met een boek bij het Boek, in de hoop dat dat werkt. We kozen voor een boek van Henk Stoorvogel:

Inmiddels hebben we een paar hoofdstukken gelezen en besproken. Stiekem heb ik vooruit gelezen. Ik wilde weten hoe het afloopt…

Het boek leest redelijk makkelijk. Al staan er af en toe zinnen in die ik twee keer moest lezen voordat ik ze begreep. Of dit alles over mijn al dan niet begrijpelijk lezen zegt, of over de constructie van de zinnen laat ik in het midden. Er zitten enkele slordigheidjes in: een woord vergeten, een d in plaats van een t. Dat zijn de kleine kritiekpuntjes.

Waar ik ik meer moeite mee heb, is de redeneertrant die ik tegenkwam. Een voorbeeld hiervan: op een blz 137 staat: volgens de Joodse overlevering was dit de berg waarop eens de gevallen engelen op aarde waren neergedaald. (het gaat over de berg Hermon, die dicht bij Caesarea Filippi ligt, een stad waar Jezus aan het einde van zijn leven naartoe ging. Waarschijnlijk was dit de berg waarop de verheerlijking plaats vond)

Het gaat hier over de Joodse overlevering. Op verdere pagina’s gaat het dan over “de bolwerken van de duisternis”, en wordt nog een paar keer genoemd dat die plek zo’n bijzondere plek is. Het gaat dan nog steeds over diezelfde berg. In mijn beleving is dat dan gefundeerd op iets wat niet zeker is, nl. die joodse overlevering.

Regelmatig wordt in dit boek het werk van de 4e Musketier genoemd, waar de schrijver de oprichter van is. Of ik lees over zijn eigen leven. Hm, dat hoef en wil ik niet weten.

Wat ik mooi vond waren de lijnen die getrokken worden tussen oude en nieuwe testament. Sommige gebeurtenissen uit het leven van de Here Jezus worden hierdoor nog bijzonderder. Krijgen meer diepgang en betekenis. Wat ik ook mooi vind is het mooie overzicht dat je krijgt van het leven van Jezus. De gebeurtenissen uit de vier evangeliën worden chronologisch verteld, zo krijg je een nog beter beeld van dit veelbewogen leven.

Bij het boek kun je studiemateriaal krijgen, via een mailtje naar de schrijver. Twaalf pagina’s met gesprekspunten. Een aantal vragen zijn meer kennisvragen. Bijvoorbeeld de vraag waarom Jezus in gelijkenissen is gaan vertellen, of wat het betekent dat Jezus een rabbi met Smicha is. Deze omschrijving wordt in het eerste hoofdstuk uitgelegd en komt in ieder hoofdstuk ter sprake. En er zijn meer persoonlijke vragen: wat doe je ermee, hoe vertaal je dit naar jouw leven? De keren dat we met dit boek bezig waren hebben we gebruik gemaakt van die vragen. Het leverde intensieve gesprekken op en dat was erg fijn.

Zo, op deze manier, door het lezen en bespreken van een boek, (ondanks mijn kritiekpunten) mag ik toch wel dichter bij Jezus komen, en nog meer dankbaar zijn voor wie Hij is!

Zoals gezegd, deze blog is in het kader van de bloghop. Deze keer bedacht door Regina, haar blog is: http://kwetsbaarvoorhem.blogspot.nl/

Geborgenheid

Door Margé

Op april 27, 2016

In #bloghop

Geborgenheid is het thema van de bloghop van de maand april. Ik had niet echt een beeld bij dit woord, al kan ik me er wel het een en ander bij bedenken. Ik doe deze maand maar niet mee, dacht ik. Geen inspiratie.

Gisteravond zaten geliefde en ik aan onze (grote) keukentafel. Samen waren we bezig een gedachte van mij uit te werken. Ik had weer eens bedacht dat ik een nieuw ‘kunstwerk’ in de kamer wilde hebben. Een keer in de zoveel tijd koop ik een rol behang, waarmee een houten paneel bekleed wordt, als nieuw “schilderij”. Bij een nieuw schilderij horen andere nieuwe dingen, dus zo kan ik me weer eens heerlijk uitleven.

We waren aan het werk gisteravond. De lijntjes moesten getrokken, en de banen aan elkaar gemaakt. Het vergde wat teamwork. Genoeglijk waren we aan het knutselen. Ik dacht er nog over na en voelde en ervaarde geborgenheid. Samen bezig. Op een rustige manier. We hopen dit jaar ons veertigjarig huwelijk te vieren. Veertig jaren. Ik kan alle clichés uit de kast halen, over vliegende tijden en zo meer. Over een relatie die veranderd is in de loop der jaren. Och, misschien ga ik dat nog wel eens doen.

Voor nu was daar de ervaring van geborgen zijn bij elkaar. Je veilig voelen. Aan niet veel woorden genoeg hebben. Begrijpen waarom de ander in de stress schiet bij ogenschijnlijk simpele dingen. Begrijpen waarom de ander dit alleen op die manier kan doen. Begrijpen en aanvaarden. Rust.

Ik was aan het denken over het woord geborgenheid en zat me af te vragen of het in de bijbel voorkomt. Welgeteld één keer: in Ruth 1 vers 9, daar zegt Naomi tegen haar schoondochters: “Moge Hij ervoor zorgen dat jullie allebei geborgenheid vinden in het huis van een man”.

O ja, dit was dus alsnog een bijdrage aan de bloghop van april. De andere bijdragen van deze bloghop zijn hier te vinden: http://godisindestilte.blogspot.nl/2016/04/bloghop-april.html