Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Categorie: Gehoord/ gezien/ gelezen Pagina 1 van 20

Psychologie in theater

Ken je dit? In een volle schouwburgzaal zitten, vol verwachting naar wat er komt. En dan de avond beginnen met ademhalingsoefeningen? Dat iedereen op “commando” met zijn handen in de lucht wappert en iedereen tegelijkertijd in- en uitademt. Nooit eerder meegemaakt en gisteren gebeurde het.

We waren bij de voorstelling “Dichterbij” van psychologie in theater. 

Ik kan beter zeggen dat we erin zaten in plaats van erbij waren. Wat een bijzondere avond was dit! Een lange avond ook. Het begon om half acht, tot half elf. Het eerste deel van de avond was een indringend beeld van een huwelijk. Een huwelijk waarin beide partners nu niet bepaald vrolijkmakend met elkaar omgingen. Ruzies en onbegrip. Het ene woord dat het andere woord uitlokte. Woorden die bedoeld leken om te kwetsen. Woorden bedoeld om zo diep mogelijk in de ziel te boren. Met uiteindelijk gaten in de ziel en in de relatie.

Deels herkenbaar en soms over de top. Het was muisstil in de zaal. We zaten er helemaal in, het raakte en haakte. Er werd geweldig gespeeld en soms gezongen en gedanst. Wat een talenten!

Na de pauze volgde een soort college waarin diverse scenes onder de loep genomen werden en uitgelegd en uitgediept. Een groot deel van relatie problemen vindt zijn oorsprong in de manier waarop je gehecht bent. Dit college begon met de uitleg over diverse vormen van niet goede hechting en wat daar de gevolgen voor je gevoelens en gedrag van zijn.

En tot slot kregen we nog een aantal wijze tips mee hoe te investeren in een relatie. Boeiend en soms confronterend. Geen enkele opvoeding is volmaakt, een ieder van ons heeft dingen gemist of ergens niet genoeg van mogen ontvangen. Ook dat werd verteld en herkend.

Het college was zeker geen droge stof. We kregen uitleg over ons oude brein en waarom je reageert zoals je reageert. Op zoek naar herkenning en erkenning. Een boeiend verhaal met veel humor gebracht.

Psychologie in theater is een groep die bestaat uit twee broers een zus en hun moeder. (de moeder speelde een geweldige rol als (schoon)moeder). Aan het einde van de voorstelling volgde een staande ovatie voor hen. Na het applaus was er nog een heftig moment waarin de zus, Sarah vertelde dat haar jongste zoon binnenkort een zeer ingrijpende hersenoperatie moest ondergaan die grote gevolgen kan hebben. Ontroering en stilte volgde.

Ik had van deze groep ooit al eens de voorstelling: dag mama, over omgaan met dementie gezien. Ook een absolute aanrader, op dezelfde manier opgezet als deze avond.

Het koninkrijk van God

In de afgelopen week ging ik naar de Intratuin op zoek naar kerstinspiratie. Geen idee wat dat precies is, liep ik daar rond. Samen met vele anderen. Heerlijk zonder winkelwagen. Ik zag onvoorstelbaar veel spullen. Eigenlijk niet te bevatten en te omschrijven. Ik bedacht dat al dat spul ergens gemaakt was, en waarschijnlijk niet in ons land. Daarna vervoerd werd naar Nederland en daarna naar alle Intratuin filialen.

Recent las ik het boek “Rotterdam”, geschreven door Arjan van Veelen. Hoe Rotterdam veranderde in de loop der jaren. Wat er in de havens gebeurt, met al die containers die daar aankomen. Containers boordevol spullen voor ons. Containers die geladen en gelost worden, soms met dodelijke ongelukken tot gevolg. Allemaal spullen, want wij hebben toch zeer regelmatig nieuwe spullen nodig, zo vinden wij. (ik vind dat ook, het kan zo troostrijk zijn iets nieuws te kopen…)

Aan dat boek moest ik denken toen ik in de Intratuin rondliep. Ik zag veel ballen en stallen en meer van die dingen. Gedachteloos uitgestald en vaak gedachteloos gekocht. Dit alles op de dag dat in het nieuws was, dat we onvermijdelijk op een stijging van 2 tot 3 graden afstevenen als we geen drastische maatregelen nemen. Voor mij zijn het soms twee werelden, dat wat je zelf graag wilt of nodig denkt te hebben en dat wat er in het nieuws is. Iets met ver van mijn bed enzo.

Woensdag waren de verkiezingen, dat kan niemand ontgaan zijn. Als grote winnaar een partij die klimaat maar onzin of gekte noemt. Geen windmolens, geen zonnepanelen, gewoon doorgaan zoals het nu is, of zelfs maatregelen terugdraaien. Wat voor wereld wordt dit? Ik sliep die nacht niet lekker. En nog steeds denk ik: waarom? Hoe dan? Waarom op alle manieren “eigen volk eerst”? De liefde die verdwijnt? Zoals al voorzegd in de bijbel? (Doordat de wetteloosheid toeneemt, zal bij velen de liefde bekoelen. Matteus 24 vers 12, maar misschien teveel op de klank af geciteerd)

Maar ook: wie ben ik zelf en hoe sta ik hierin? Wat kan ik doen en vooral: wat kan ik laten? Hoe ga je moedig en vol vertrouwen verder? En ook: hoe komen we samen verder? Als christenen die soms zo hopeloos verdeeld denken en zo makkelijk oordelen? De Christen Unie die zo’n verlies geleden heeft. Zo triest! De foto die vandaag in het Nederlands Dagblad stond: Carola Schouten en Mirjam Bikker samen op de uitslagenavond, geeft met tranen in mijn ogen.

Moed houden, hoe doe je dat? Ik vind het (soms) moeilijk. En heb daardoor de neiging in mijn eigen kleine hoekje te blijven zitten (piekeren). Hoe fijn is het dan om plekken te hebben waar je kunt delen. Gisteren waren we weer in het klooster en ik had een vergadering samen met het leidersteam. Voorafgaand bidden we eerst samen in de abtskapel.  Het gebed begon zo: “Vader, we hebben elkaar nog niet eens in de ogen gekeken, maar we mogen U in de ogen zien en U ziet ons”. Zo mooi en zo gaaf om eerst te bidden en dan te vergaderen/werken.
Ora et labora… Zoals gewoonlijk besloten we het gebed met het samen zingen. Dit keer zongen we:

 

God heeft het laatste woord!

Golda

Ik blijf nog een beetje in midden-oosten sferen hangen. Hoe kan het ook anders, nu de gebeurtenissen daar het nieuws beheersen. Vorige week zag ik de film Golda. Niet meer te zien in ons eigen stadje, dan maar een paar stadjes verderop. Met dank aan de “vrijreizen” dagen van NS.

In een soortgelijk filmhuis als waar we hier meestal naartoe gaan, zag ik de film. Samen met tien anderen. Zo jammer dat filmzalen zo leeg zijn. Ik heb zeer geboeid zitten kijken. De film gaat over de oorlog in 1973 tegen Israël. Op Jom Kippoer, (grote verzoendag) vielen Egypte en Syrië Israël binnen. Het land was totaal overrompeld. Golda Meïr, toen premier, moest beslissingen nemen. We zien vergaderingen met de regering, en met legerofficieren. Hoe te handelen? Landkaarten werden uitgerold op de tafel, luchtfoto’s getoond. Vergeleken met nu was het bijna primitief te noemen.

In die  vergaderingen zag het blauw  van de rook, met Golda als kampioen roker. Een en al stress en spanning. Ook toen wilden de aanvallers Israël van de kaart vegen. De eerste dagen waren zeer hachelijke dagen. Uiteindelijk schiet Amerika te hulp en dat verandert de strijd. Na deze oorlog treedt Golda Meïr af en ze sterft vier jaar later. Ze leed aan kanker en in de film is te zien hoe ze tussen de bedrijven door bestralingen onderging.

Het is boeiend om te zien hoe zij de toenmalige minister van buitenlandse zaken van Amerika (Henry Kissinger) weet om te praten (voor zover het gebeurd is zoals het gefilmd is) Of hoe ze omgaat met de hoge heren van het leger. De aantallen slachtoffers van de oorlog schrijft ze in een boekje. Ze beseft heel goed de gevolgen voor het leger en de bevolking. Het was een zaak van leven of dood, van voortbestaan als natie of vermorzeld worden.

In de recensie van deze film in het Nederlands Dagblad werd als minpuntje genoemd het ontbreken van actie. Het klopt dat je geen oorlogsscènes  te zien krijgt. Wel hoor je de strijd en dat vond ik al heftig genoeg. Ik was in die tijd druk bezig met mijn opleiding tot verpleegkundige, mijn beginnende relatie met allernaaste. Kortom, mijn wereld was niet supergroot en destijds kwam nieuws veel minder dichtbij. In die tijd kwamen ook de autoloze zondagen. Noodzaak omdat de olievoorraad bevroren werd. Beelden hiervan zijn nog op internet te vinden.

En nu wordt er nog steeds gevochten in Israël en vooral Gaza. Gevechtsacties gericht tegen Hamas met grote gevolgen voor de Palestijnen. Gisteren kwam nieuws binnen over het lot van een van de gegijzelden. Een nachtmerrie. Wie kan hier goede beslissingen nemen? Wie is wijs? En in veel landen zijn demonstraties, helaas veelal anti-Israël. Komt het ooit goed? En wat is dan goed?

In 2018 is onderstaand filmpje gemaakt. Indrukwekkend. Maar ook hierbij vraag ik me af of dat nu nog gemaakt zou kunnen worden of dat er inmiddels zo onwijs veel strijd is geweest dat ook dit niet meer mogelijk is.

Waar te beginnen?

Morgen ben ik dienstdoende ouderling en mag ik voorgaan in gebed. Het gebed voor kerk en wereld. Ik schrijf het uit, omdat ik (nog) niet de vrijheid heb om zo, spontaan, te bidden. De hele dag ben ik er al in gedachten mee bezig. In grote lijnen weet ik wat er in de gemeente speelt en waarvoor gebeden en gedankt mag worden. Maar dan verder.

Hoe bid je voor de strijd in het midden oosten? De hele afgelopen week was het daar hels. Een uitbarsting van het kwade, gericht op vernietiging, over en weer. Bruut geweld. Ellende. Wat gebeurt er als grote mogendheden zich daadwerkelijk in de strijd mengen? In ons land is het (tot nu toe) een verbale strijd, die ook heftig is. Iedereen heeft een mening en waag het niet om oneens te zijn met mijn mening. Zeg je iets over Israël, dan moet je toch zeker iets over Palestijnen zeggen. Zeg je iets over Palestijnen dan moet je ook iets over Israël zeggen. Zo houden we elkaar bezig en zo blijven mijn gedachten malen. En komen vragen op. Wat betekent dit alles?

Gisteren gingen zusje en ik naar de brei- en haakdagen in Zwolle. We dompelden ons onder in de wereld van wolletjes en patronen en nog meer wolletjes. Een andere wereld, een vlucht in het veilige. Een dag zonder nieuws.

’s Avonds gingen we naar een concert van Adrian Snell, Alpha & Omega werd uitgevoerd. Opnieuw genoten we ervan. De sfeer was ingetogen. De muziek mooi, en hard. (helaas) Alpha & Omega, het begin en het einde. Jezus die er altijd was en eeuwig zal zijn. Hij zal oordelen. We mogen het in zijn hand leggen. Deze week lazen we uit Openbaring 1, hoe de Here Jezus zich daar laat zien. Zo totaal anders dan het beeld dat wij doorgaans hebben uit (kinder)bijbels. Jezus zoals Hij in Openbaring getekend wordt: met witte haren, ogen als een vlammend vuur. Zijn voeten gloeiden als brons in een oven en zijn stem klonk als het geluid van machtige watermassa’s. Uit zijn mond kwam een scherp, tweesnijdend zwaard en zijn gezicht schitterde als de felle zon.

Wat een pracht en wat een macht! De Here Jezus als heerser! Wat er ook gebeurt in de wereld, Hij is erbij en dat is troostvol. Aan het einde van het concert (dat helaas niet erg lang duurde) zongen we met z’n allen uit volle borst onderstaand lied. Mooi, heftig, ontroerend.

 

En wat dit alles nu met bidden te maken heeft? Het is een beetje een beeld hoe er van alles in mijn hoofd ronddraait en bezig is om tot een gebed te komen. Mijn gebed is inmiddels klaar en ligt geprint naast de mededelingen voor de kerkdienst. Met dank aan het Nederlands Dagblad, waar ik het laatste “puzzelstukje” voor mijn gebed vond:

Wie heeft wijsheid genoeg om U de juiste dingen te vragen-

meer dan vrede: úw vrede

voor Jeruzalem, voor Gaza, voor Tel Aviv-

om het daarna te leggen

in uw genadige, rechtvaardige, liefdevolle handen?

We weten niet wat we bidden moeten.

Laat uw koninkrijk maar spoedig komen,

en uw wil gedaan worden, op aarde zoals in de hemel.

Breng ons niet in beproeving,

maar verlos ons uit de greep van het kwaad.

Want aan u behoort het koninkrijk,

de macht en de majesteit

In eeuwigheid.

Amen!

 

Chille stilte

De zomervakantie is alweer bijna voorbij. In het begin van de vakantie waren Floor en Mees een dagje bij ons. Het was supergezellig. Na allerlei activiteiten buitenshuis was het tijd voor meer rust. We gingen tekenen en kleuren. Floor liep even weg en Mees en ik bleven in alle rust en stilte doorkleuren. Al pratend kwam Floor weer binnen, waarop Mees reageerde: Je doorbreekt de stilte!

De reactie van Floor was: O, was het wel een chille stilte? Mees vond van wel. (ik ook, maar ik vond zijn gevoel hierin het belangrijkste)

Chille stilte. Iets dat wel duidelijk is en moeilijk te omschrijven. Warme stilte komt in de buurt denk ik. Het was hier ook stil. Al een paar maanden. Soms dacht ik: hier ga ik over schrijven en dan kwam er iets tussen of ik vond het bij nader inzien toch niet zo interessant. Of ik kon er niet over schrijven.

En zo ging de zomer voorbij. Een zomer waarin we tomaten in de tuin hadden die maar niet rood worden. Of een appelboom zonder appels.

Een zomer waarin we weer naar New Wine gingen, waar we van genoten. Voorafgaand aan New Wine hadden we een week vakantie. Voor het eerst sinds we met pensioen zijn. En het was heel erg fijn om gewoon een week echt niets te doen! En lekker te fietsen of wandelen of lezen of haken. Hoe simpel kan heerlijk zijn!

Vorige week waren we poortwachter in Nieuw SIon. Gasten ontvangen, naar hun kamer brengen. Soms praatpaal zijn. Veel lopen op een kleine oppervlakte. Aan het eind van de week was het kloosterfestival. Honderd jongeren in tenten en slaapzalen. Ze konden workshops volgen. Ze deden mee met de getijdengebeden, we hadden een volle kerk! Ze hielpen mee in de tuin, in de keuken. Het was goed en mooi!  En vol en druk!

Volgende week begint het gewone leven weer. De eerste vergadering staat alweer in de steigers. M’n tweede jaar als scriba, het nieuwe is er af. En dat geeft ook wel rust. Ook op andere fronten is er meer rust dan in het begin van dit jaar. Chille stilte, ik hoop erop!

Gospel

Gospel is de naam van een tentoonstelling in Museum Catharijneconvent in Utrecht. Een tentoonstelling met en over gospelmuziek. Te zien vanaf eind september tot 10 april. Het nadeel van zo’n lange tijd is dat ik voortdurend denk dat ik alle tijd van de wereld heb om er naar toe te gaan. Totdat ik me realiseer dat het nu toch echt de laatste week is. Oorspronkelijk zou ik nu weer in Nieuw Sion zijn, bij de paasretraite. Iets waar ik me enorm op verheugde. En wat ik uiteindelijk toch maar cancelde omdat ik een fikse ischias te pakken heb waardoor ik lichtelijk strompelend door het leven ga momenteel.

Maar ieder nadeel heeft z’n voordeel, zo lukte het alsnog om naar Utrecht af te reizen en deze tentoonstelling te bezoeken. Het is leuk om van verre al de muziek te horen! Gelijk in de eerste zaal klonk het “O happy day” je al tegemoet. Een lied dat in de zeventiger jaren populair werd. Een lied dat een bijzondere betekenis heeft, zie hiernaast. Mooi om dan net in deze tijd hier naartoe te gaan. Gisteren heb ik het nog eens extra goed beluisterd.

Wat me vooral trof in de tentoonstelling was de geschiedenis van gospel. Dat het eigenlijk verboden muziek was. Muziek van slaven. Er was best veel ruimte voor de geschiedenis van slavernij te zien en te lezen. Er lag een slavenbijbel in een vitrine. Een bijbel waar het boek Exodus niet in te vinden is. Want stel je voor dat slaven zouden ontdekken dat bevrijding uit slavernij mogelijk is….

We kunnen ons wijze hoofd hierover schudden en ongenoegen uiten over zoveel “domheid”of hoe je het ook maar wilt noemen. Tegelijkertijd vraag ik me af hoeveel wijzer en beter we nu zijn. Het was in ieder geval confronterend, dit stuk van de tentoonstelling.

Er waren beelden uit de tijd van Martin Luther King, onder anderen uit de film Selma.Een boeiende en confronterende film. Er waren beelden van concerten van gospelzangeressen. Niet alleen beelden, ook geluid. Ik zag een beeldje van een zangeres, gemaakt door een Nederlandse kunstenares, Nel van Lith. Zij was bij een concert geweest van Marion Williams, in Carré. Er waren filmbeelden van deze kunstenares te zien waarin ze vertelde hoe onder de indruk zij was van deze zangeres. Zelf had ze niets met geloof. Toch ervaarde ze dit concert als bijzonder. Toen ze thuis kwam had ze “hongerige handen” en ging aan de slag om een beeld te maken. Dat beeldje was eveneens te zien. Ik was vooral geraakt door de term: hongerige handen. Zo mooi: hongerige handen!

Ik vond het een mooie en bijzondere tentoonstelling. Mooi om de muziek te horen. Mooi om de geschiedenis te lezen en horen. Mooi om verbanden te horen (er is een audiotour) tussen pop en gospel en diverse andere muziekstijlen. Ook al vond ik het wel heftig en confronterend soms. Het enorme kwaad. De superioriteitsgedachte van witte mensen. Beschamend en confronterend. Met daarbij de vraag: hoe zou ik zelf in die tijd (van slavernij) gehandeld hebben? Of zou ik denken: ik kan er toch niets aan doen? Zoals ik nu ook weleens denk: wat is mijn invloed op bijvoorbeeld onze aarde?

Genoeg stof tot nadenken. Nu eerst Pasen vieren. Per slot van rekening was het gisteren Goede Vrijdag en mochten we dit lied weer zingen:

En morgen zal het Pasen zijn! Goede paasdagen gewenst!

Matthäus in gewone kleren

Een van de favorieten van mijn krant is de Gulliver, de bijlage die op vrijdag verschijnt. De bijlage over boeken, films, muziek en nog zo meer. In de Gulliver van vrijdag stond een verhaal over een bijzondere uitvoering van de Matthäuspassion. “Dynamische Matthäus in alledaagse outfit”

Uitgevoerd door het https://luthersbachensemble.nl

Foto van Twitter geplukt. De oplettende kijker ziet mij zitten.

Een uitvoering anders dan anders. Geen strakke pakken en glitterjurken of hoge splitten in die jurken. Geen rokkostuum, geen partituren. Niets van dit alles. Orkest en koor zingen gewoon in dagelijkse kleding. Geen rij solisten voorin op stoeltjes, die zitten en af en toe opstaan om te zingen om dan weer te gaan zitten om te wachten op de volgende ronde. Er zijn twee koren van ieder tien zangers, zonder aparte solisten. Zo vertelde ons het verhaal in het Nederlands Dagblad.

Nou, dat leek ons wel wat! Maar ja, dat was vast al uitverkocht, dachten we. Maar er was nog ergens plek! “Dus” reden we gisteren naar Harderwijk om daar deze uitvoering mee te maken. Wat een bijzonder geheel! We zaten in een mooie oude kerk, die als enige nadeel slechts twee toiletten had. Niet heel fijn.

Deze uitvoering werd omschreven als “semi-scenisch”. Geen toneelstuk, wel beeldend. Koor en jongenskoor kwamen achteruit de kerk het podium op lopen, in jassen. In het begin gaat het over de zalving van de Here Jezus, tijdens die scene werd er een kan water in een schaal uitgegoten. Uiteindelijk, als verderop in het verhaal de Here Jezus weggevoerd wordt om gekruisigd te worden, neemt Hij die schaal met water, als offer mee.

Er zitten prachtige beelden in. We zien Petrus vol overtuiging tegenover Jezus staan en hij zegt: wie U ook in de steek zal laten, ik niet! En even later is er de verloochening van Petrus. Vol overtuiging gezongen. Dan klinkt het prachtige “Erbarme dich”, degene die dat zingt troost de verslagen Petrus.

Zo zijn er veel meer van dit soort scènes waardoor het geheel echt begint te leven. Meer dan het ooit voor me geleefd heeft. Zelden tot nooit was ik tot tranen toe geroerd bij een Mattheus. Meestal ervaar ik het als een mooi muziekstuk. Nu was het veel meer verhaal en evangelie. Teksten kwamen dichterbij en spraken me echt aan.

Het slotlied van de Matthäus heet: “Wir setzen uns in tränen nieder” Het is nog geen Pasen, er is verdriet en rouw. De koorleden trokken hun jas aan en zongen dit laatste lied en liepen de kerk in en zongen tussen de luisteraars. Wat zou het supermooi zijn om dat laatste koraal gezamenlijk te zingen!

 

De deugdzame huisvrouw

Midden in de nacht wakker worden met de gedachte dat je nog heel veel uitnodigingsmails moet versturen en dat dat allang klaar moet zijn. Uitnodigingen voor Rosj Hasjana. En je moet nog allerlei dingen bakken.Paniek overvalt je.

Om vervolgens te beseffen dat je gedroomd hebt. Opgelucht probeerde ik verder te slapen, wat niet goed lukte.

De avond ervoor had ik het boek “De deugdzame huisvrouw” uitgelezen. Een boek waar ik veel plezier aan beleefde en  me weer aan het denken zette. Niet meer nieuw verkrijgbaar, via een FB groep aangeschaft. Het boek is geschreven door Rachel Held Evans.

Ze beschrijft hoe zij een jaar lang volgens bijbelse voorschriften leeft. Ze kiest iedere maand een thema waar ze zich aan houdt. Ze noemt haar man heer, is hem onderdanig. Dat levert een mooi hoofdstuk op over onderdanigheid. Ze onderzoekt de diverse bijbelteksten die over het onderdanig zijn van vrouwen gaan. Om tot verrassende conclusies te komen.

De maand augustus is gewijd aan stilte. Vrouwen dienen stil te zijn in de gemeente. Of mogen wel wat zeggen zolang het maar geen onderwijs is. Om stilte verder te onderzoeken bezoekt ze een klooster en maakt het leven daar enkele dagen mee. Op grond van Spreuken 31 vers 20, waar staat: haar handen strekt ze uit naar de behoeftigen, ze geeft de armen hulp, gaat ze op zoek naar gerechtigheid. En stelt zich de vraag hoe je gerechtigheid in praktijk brengt. Ze gaat mee met een reis van World Vision naar Bolivia en schrijft daar veel over.Gerechtigheid is niet iets voor ver weg of grote daden. Begin met het kopen van fairtrade produkten, bijvoorbeeld.

Ze gaat op bezoek bij de Amish, kampeert in de voortuin tijdens haar menstruatie en staat met een spandoek bij het begin van de snelweg. Kortom, een enerverend jaar.

Het laatste hoofdstuk gaat over genade en daarin beschrijft ze de viering van Rosj Hasjana. Met een recept voor een prachtig rond brood. Een groot feest, dat mij kennelijk tot in m’n droom bezighield.
Ik heb genoten van dit boek. Geschreven met humor en zelfspot. Met tussendoor stukjes uit het dagboek van haar man Dan.

Rachel Held Evans is in 2019 overleden, toen ze 37 jaar oud was. Dit boek is geschreven in 2012. Ze schrijft in het boek ook over haar twijfels om moeder te worden. Uiteindelijk hebben zij en haar man twee kinderen gekregen. Kinderen die op zeer jonge leeftijd hun moeder moesten missen.

Twitter ontmoeting

Zo af en toe blader ik in een van mijn laatst aangeschafte boeken. Een proefboek: korte stukjes, her en der geplukt. Citaten van Soren Kierkegaard. Een schrijver/ wijze die ik tot nu toe aan mij voorbij heb laten gaan. Te ingewikkeld.

Een paar weken geleden alweer, kwam ik deze tweet tegen:

Er ontspon zich, naar goede twittergewoonte een discussie. Die heel prettig bleef en tot de opmerking: zullen we een afspraak maken elkaar ergens te ontmoeten en dan verder te praten?

Ik had niet meegedaan, slechts belangstellend meegelezen. Toen er een ontmoetingsplek werd gezocht, had ik nog wel een tip, die niet heel praktisch bleek. Ik werd uitgenodigd om mee te doen aan deze ontmoeting.

Afgelopen woensdag was de afspraak, in Apeldoorn. Een grappige combinatie van mensen. Drie theologen (waarvan twee HBO_) en een journalist. Verschillend in leeftijd, en kerkelijke achtergrond, al lag dat niet heel ver uit elkaar.  Het onderwerp: twijfel/ beproeving in je leven en geloof.

Wat is twijfel? En is twijfel zonde, zoals wel gezegd is en wordt. Hoewel het ook een post-modern iets is, twijfel hoort, zeker weten kan niet meer. Is de gedachte.

Wat is beproeving? Leer je door beproeving iets? Kun je altijd achteraf zien wat je geleerd hebt? En komt het van God? Zie bijvoorbeeld het verhaal van de volkstelling waar David aan begint, in het ene bijbelboek staat dat God hem daartoe aanzet, in een ander bijbelboek staat dat de duivel dat deed. Is het troostend te weten of iets uit Gods hand komt? Dan weet je dat je bij Hem veilig bent, dat God je in liefde vast houdt, was de gedachte van een van ons. Dat is troost!

Best veel vragen, waar we soms wat verschillend in stonden. Met daarbij de gedachte dat we nu nog in spiegels zien, en niet niet altijd begrijpen waartoe iets leidt (of lijdt). Hoed u voor de duiders en de aanwijzers die Gods bedoelingen exact weten en communiceren.

We hadden alle vier ons eigen verhaal en eigen verdriet. Uit het leven gegrepen. Mooi om te delen, mooi om elkaar zo te ontmoeten en oprecht in gesprek te zijn. We aten een hapje en vervolgens gingen we onze eigen weg weer. De meeste lol had ik de volgende dag toen er een bijna eindeloos twitterverhaal ontstond.

Met dit boek begon ik dit verhaal. Zoals ik al zei, ik had nog nooit iets van hem gelezen. Dit is een mooi beginnersboek. Een korte levensbeschrijving, en duiding van zijn levensfilosofie en een aantal citaten (500) uit de vele boeken en brieven die Kierkegaard geschreven heeft. Hij leefde van 1813 tot 1855.

Ik heb zo hap snap wat gelezen en ben verrast door de citaten. Hier eentje die ik bijzonder vond, denkend dat een begrip als zelfliefde iets is van de laatste jaren:

“Als ik in mijn omgeving iemand tegenkom die lijdt, beschouw ik het als mijn plicht te zeggen: zorg ervoor dat je van jezelf houdt. Als je lijdt en niet veel voor anderen kunt doen, val je namelijk al snel ten prooi aan de zwaarmoedige gedachte dat je teveel bent in deze wereld”

Al met al, vond ik het een heel fijne ontmoeting en  heerlijk om zo met elkaar van gedachten te wisselen.!

 

 

Een avond in de Basiliek

Gisteren was een bijzondere dag, waarin ik mezelf weer tegen kwam en God ontmoette. Ik ging naar Veenendaal. alwaar een achter(achter) neef van mij woont. (onze opa’s waren broers, hoe de relatie dan precies heet, zijn we nog niet uit). Hij had een nieuwe woning die ik nog wilde bekijken, en we gingen samen naar een concert van Michael W Smith. Dat kan van mijn bucket-list, dat laatste.

Na de woningbezichtiging gingen we eten. We aten in een Indiaas restaurant, want zoiets hadden we nog nooit gegeten. Wat mijzelf betreft blijft het bij deze ene keer. (te scherp). We hadden niet superveel tijd, de zaal ging al een uur voor het begin van het concert open en we wilden graag goede plaatsen hebben, net zoals iedereen. Toen we om 18.15 aankwamen rijden stond er al een lange rij. (concert begon om half acht). Van te voren had ik gezegd niet in de parkeergarage te willen parkeren. Te eng, te weinig ervaring…. Helaas, alleen daar was nog plek, dus ik had niet veel keuze. Het lukte wonderwel, en als ik nu niet halverwege het concert de prangende gedachte kreeg: heb ik mijn auto wel op de handrem gezet? zou het een volmaakte avond zijn geweest.

Goed, de parkeerhindernis was genomen. Nu alleen nog uitrijden, gelukkig duurde dat nog heel lang voordat dat aan de orde zou zijn. Met de lift naar beneden en toen stonden we in de hal van de Basiliek.  Er kwamen onmiddellijk mensen op ons af. We brengen jullie wel even naar je plaats hoor, komt goed. (mijn maat van deze avond verplaatst zich per rolstoel, ik had echter gewone kaarten besteld). Ondanks dat, kregen we een redelijk goede plek toegewezen, vanwaaruit het podium goed te zien was. De zaal was nog zo goed als leeg en we zagen dat steeds meer mensen zich in de hal verzamelden. Toen de deuren open gingen renden de mensen de zaal in.

Toen het bijna half acht was kregen we de vraag of we op de voorste rij wilden zitten, er waren wat mensen niet gekomen, zodat gereserveerde plaatsen niet gebruikt werden. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen! Super om op de eerste rij te zitten!  Het concert begon, een leuk voorprogramma, maar het “echte”werk was toch wel het optreden van Michael W Smith.

Het was heerlijk! De meeste nummers waren bekend. Het was ook wel humor, de zaal zong werkelijk alles mee. En de artiest viel zo af en toe in. (dat klopt niet helemaal) Mijn gedachte was dat we kaarten kochten om zelf het concert te verzorgen. Het was superfijn om mee te zingen of gewoon te luisteren en te genieten. Dat deed ik volop!

Het geheel was strak getimed. Iets over tienen was het afgelopen en er kon nog een toegift af. Dat was het einde. Doordat we nog even wachtten was het in de parkeergarage niet meer topdrukte. Natuurlijk stond mijn auto op de handrem. Het lukte me vrij makkelijk om de garage te verlaten. Ik merkte dat ik dat dus ook wel kan. Weer wat geleerd.

En waarin ik God ontmoette? In de mooie muziek die me raakte.  In het enthousiasme van de muzikanten. In het bij elkaar zijn van zoveel mensen die genoten van het samen zingen en aanbidden. Ik merk dat ik het de laatste tijd lastig vind om God te “ervaren”. God lijkt voor mij ver weg. Er gebeurt zoveel, er is zoveel ellende en verdriet en onrecht, dat laatste vooral. Ik vind het moeilijk om te vertrouwen dat Hij alles in zijn hand  heeft en houdt. De waarom vraag komt op. Of nog meer: hoe lang nog? Wanneer is er een einde aan al dit gebeuren?

Ik kreeg gisteren geen antwoorden op mijn vragen. Ik weet ook niet of er hier op deze aarde, antwoorden zijn. We hopen en bidden en vragen. Ik werd bemoedigd door het concert, en daar ben ik blij mee!

Pagina 1 van 20

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén