Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Categorie: Kleinkinderen Pagina 2 van 5

Vloggertje

Oma als blogger, kleinkinderen als vloggers.

Stijn, oudste kleinzoon, vlogt al een tijdje. Af en toe is zijn zusje Floor filmonderwerp. Geweldige onderwerpen, grappig om te zien! (haha, helemaal niet bevooroordeeld hoor..

 

Kostbaar

“Oma,  gaan we nog een keer naar de Spelerij?”, vroeg oudste kleinzoon. (13). De vraag verraste me. De laatste keer dat we er waren was drie jaar geleden, en het leek er op dat dat voor hem ook echt de laatste keer zou zijn. Maar als jullie graag willen, dan doen we dat toch?

Zo reden we gisteren  naar DIeren. Naar de Spelerij/ de Uitvinderij.  Oudste en een na oudste kleinzoon met opa en oma. De Spelerij lieten we een beetje links liggen. Te koud en te nat. In de Uitvinderij was het behoorlijk druk.

We begonnen de dag heel gezond.  Zo grappig, vier keer koffie en geen frisdrank meer. We bakten ons eigen stokbroodje als lunch.We maakten veel dingen. Onvermoede creativiteit borrelde op. We maakten een vloot van piepschuimbootjes.

 

 

We probeerden mooie dingen van plexiglas te maken. We ontdekten dat het niet handig is om eerst een mooie vorm te maken en dan een gaatje te boren.. niet de meest praktische volgorde.

En waren om een uur of vier toch echt uitgewerkt en uitgeknutseld. We stapten weer in de auto, waar de schermen weer in gebruik genomen werden. Die hadden ze toch wel een beetje gemist overdag.

We besloten bij de meest gezonde restaurantketen van het land te eten. (al is de naam restaurant teveel eer). Want eigenlijk hoort dat toch, als je een dagje met je opa en oma op pad bent, afsluiten met fastfood en ijs.

 

Kostbaar staat boven deze blog. Voor ons was dit een kostbare dag. (letterlijk en figuurlijk) Genieten om zo met elkaar op pad te zijn. Genieten om zo deel te mogen zijn van elkaars leven.

Nat en niet nat

Het is meivakantie, kinderen hebben vrij en mama’s moeten wel werken. Dan is een oma in de buurt wel makkelijk. Zo ook afgelopen dinsdag. Het was een rustige oppas, de helft van de kinderen logeert bij andere opa en oma. Zo was ik met oudste en jongste kleinkind. De was was gestreken, de koffie opgedronken en er waren nog wat nuttige of leuke dingen gedaan. We deden een spelletje.

Memory over de zondvloed. Spelregels werden aangepast aan de stand van het moment. Gelukkig voor mij had het spel maar vijftien setjes kaarten. Dat was nog redelijk te overzien en te onthouden.We oefenden ons in het selfies maken.

Na het spel was het tijd om de neus buiten de deur te steken. Het ene moment scheen de zon, daarna zag ik alleen maar wolken, vervolgens regende het. Kortom, ik aarzelde om weg te gaan. Floor vond dat allemaal onzin, zij wilde gewoon gaan. Jas aan en dan weg oma.

We wandelden naar het winkelcentrum, deden onze boodschappen en zagen allerlei mooie armbandjes, haarspeldjes en andere bijzondere dingen. Floor is een kei in het niet vragend vragen.

Op de terugweg was het nog steeds droog. Floor legde uit: “Oma, het is nat, of het is niet nat. Maar het is niet erg hoor. Als het niet nat is, komen we gewoon thuis. Als het nat is, neem je een paraplu mee en dan ben je niet nat. Maar als we de paraplu vergeten zijn en het is nat, dan pakken we thuis een handdoek en drogen we ons af. Klaar.”

Het was heerlijk om zo in de kleine overzichtelijke wereld van een vierjarige te zijn!

Sing

Als het vakantie is, is het bijna traditie om naar de film te gaan met (enkele) kleinkinderen. Vorige week gingen Mees, Mart en ik naar de film Sing.

De jongens vonden het een supermooie film. Bij de een staat ie op de eerste plaats van mooie films, bij de ander op nummer twee. (Wiplala was nog net iets mooier) De film is vol muziek, ik denk dat volwassenen dat dan weer leuk vinden. Het verhaal is niet zo spannend. En gelukkig loopt alles goed af.

Uiteraard zat er een boodschap in verpakt. Ik was benieuwd of M&M die opgepikt hadden. De oudste wel: het gaat erom dat je dingen doet, ook als je ze heel erg eng vindt. Dat je dingen doet die je leuk vindt, ook als het spannend is. En oma, het is logisch dat  in een film die “Sing” heet, veel gezongen wordt.

 

 

 

Finding Dory

Om het begin van de schoolvakantie te vieren gingen we afgelopen zaterdag met twee kleinkinderen naar de bioscoop, om de film Finding Dory te gaan bekijken. Ik wist nog net dat dat eens soort vervolg op Finding Nemo is. Dus die eerst maar thuis bekeken, voorzover mogelijk. Het exemplaar dat ik uit de bieb geleend had, was van een slechte kwaliteit. Ik snapte nu wel wie Nemo was.

We gingen met Mart en Mees, 9 en 6 jaar oud. Vol spanning en verwachting zochten we onze plaatsen op.  Eerst moesten we ons door een hele serie reclames worstelen. Vervolgens nog een aantal trailers van films in aanbouw en eindelijk begon het dan! Mees begon al ongeduldig en hongerig te worden.

De film… tjonge wat een aaneenschakeling van gebeurtenissen! Veel meer actie dan in finding Nemo. Ik vraag me af hoe een kinderbrein dat allemaal volgen kan. De kinderen vonden het een mooie film, de mooiste ever, oma. Tja, daar doe je het voor, toch? Nog popcorn, nog drinken, en we wisten zeker dat ze geen trek meer in de warme maaltijd zouden hebben.

De film. Wij vonden het zelf ook een leuke film, al is het verhaal misschien wat simpel. Vergeetachtige Dory gaat op zoek naar haar ouders die ze is kwijtgeraakt door haar “kortetermijngeheugenprobleem”. Dat terugvinden lukt uiteraard wel, na een aantal avonturen met mislukkingen. Ze blijft zoeken, op haar manier. Daarbij krijgt ze hulp van anderen, en vooral van een octopus met zeven poten, een septopus dus. De redder tegen wil en dank. Er zitten mooie thema’s in: moed en hoop houden. De ouders van Dory hadden allerlei schelpenpaden naar hun huis aangelegd, zodat Dory makkelijker de weg terug zou vinden. De verloren dochter die weer thuis kon komen…

Door blijven gaan, op je eigen manier bezig zijn, zijn eveneens thema’s . Vooral dat laatste is een item. Ik las in het ND een recensie waarin gesteld werd: “Het: “je mag zijn zoals je bent”wordt er in geramd met de subtiliteit van een potvis.”

Wij zijn naar de nederlands gesproken, 2d versie geweest. Zowel allernaaste als ik meenden stellig de stem van Brigitte Kaandorp te herkennen als Dory. Dat bleek niet zo te zijn.
Al met al: leuke film, met veel plezier naar gekeken, de kinderen waren erg enthousiast. Kortom: goed begin van de vakantie!

Musical

Gisteravond mochten we de afscheidsavond van groep acht van oudste kleinzoon meemaken. Bijzonder om daar bij te mogen zijn! Een volle zaal, veel mensen, veel emoties. De musical heette “Overboord”. Ik heb het idee dat deze musical de hit van dit jaar is, ik zie die titel vaker voorbij komen, zo aan het eind van het schooljaar. Een verhaal over samen iets voor elkaar krijgen, samenwerken. Een reis maken die een heel andere invulling krijgt dan de passagiers denken. Is dat niet een beetje zoals het leven is? Niet weten welke invulling je leven krijgt? Je kunt wel denken dat jij de baas over je eigen leven bent, maar vaak gebeuren er zoveel dingen waardoor je een andere kant opgaat dan je oorspronkelijk dacht, of hoopte.

stijnkapitein

De teksten vond ik grappig, leuke woordspelingen. Spreekwoorden die letterlijk gebruikt werden, grapjes. Leuke liedjes, goed gezongen. Grappige rolverdeling, met de juiste kinderen op de juiste plaats. Hulde aan de organisatoren!

De reis in de musical stond onder leiding van een pittige kapitein die zijn rol met verve speelde. Gaaf om te zien en mee te maken.

Op het laatste moment had de klas bedacht nog iets voor de leerkrachten te organiseren. “Toen we bedachten dat we nog iets wilden organiseren, hebben we om te beginnen een app-groep gemaakt” Omgaan met social media hoeven ze niet meer te leren!

Bemanning en passagiers: een goede reis gewenst en bedankt voor de gave avond!

Dinoplaatjes

Maandagochtend, ik wist nog niet eens dat er weer een actie was, werd ik al aangehouden met de vraag of ik dino-plaatjes had. Niet dus. In de loop van de week begon het langzamerhand te dagen dat onze grootgrutter weer een actie had uitgevonden. En als je dan niet mee doet met het europees kampioenschap voetballen, dan moet je iets anders ‘slims’ bedenken om klanten te (blijven) lokken. Dinoplaatjes dus.

Meestal spaar ik alle soorten plaatjes voor de kleinkinderen. Ze hebben inmiddels albums vol. Of misschien wel hadden. Bij deze actie twijfelde ik even. Dinosaurussen? Evolutie? Ach, ik hoef ze niet op te voeden en ga er even niets van vinden of over nadenken. Grappig, inmiddels is derde kleinzoon aan de beurt om te sparen. De oudsten krijgen andere interesses en kleindochter is nog niet zover.

dinosahGisteren was ik in ons winkelcentrum nog niet in om die ene stomme boodschap die ik vergeten was, te kopen,  of ik werd al aangehouden door een klein meisje: Mevrouw, mag ik uw dinoplaatjes? Geïrriteerd merkte ik op dat ik maar één boodschap hoefde te halen. Soms vind ik dat hele plaatjesgedoe zo verschrikkelijk irri! En natuurlijk verplicht geen mens me om bij deze supermarkt te kopen en zijn er legio alternatieven. Maar ja, daar moet ik dan weer veel verder voor fietsen…..

Vandaag ging ik even met kleindochter boodschappen doen. Ik had genoeg gekocht om in aanmerking te komen voor een pakje kaartjes. Zij kreeg ze van de caissière. Kleindochter gaf ze weer aan mij: “Hier oma, is voor de jonges”.

In ons wijkwinkelcentrumpje zitten de kinderen overal om om plaatjes te vragen. Vanmiddag ging allernaaste even wat boodschapjes doen. Opnieuw zaten er kinderen. Voordat zij iets konden vragen aan hem, vroeg hij aan de kinderen: “Hebben jullie dino-plaatjes voor mij? Ik spaar ze ook”.

Wat verbazing en gedoe. Toen hij de boodschappen in zijn fietstas deed kwam er een meisje naar hem toe. “Alstublieft meneer, deze heb ik dubbel, die mag u wel hebben”. En hij kreeg een stapel kaartjes in de handen gedrukt.

 

Jongens en meisjes

Vandaag was er bij dé krant een bijlage: Nieuw leven. Met daarin ook wat verhalen over gezinnen met alleen maar zonen, of alleen dochters. Blije verhalen. Ook een deskundige liet zijn licht schijnen over dit soort gezinnen. In de inleiding stond: “In een jongensgezin betekent het dat een moeder het zwaar kan hebben”.

Tja, wat zal ik daar van zeggen? Toen ik zwanger was van onze jongste zoon werd er een echo gemaakt. We hebben het over ruim 30 jaar geleden. Nu is het normaal dat het geslacht van de baby van te voren bekend gemaakt wordt, toen was het eigenlijk verboden om het te weten. Degene die de echo maakte deed alsof hij een grote gunst verleende door te onthullen dat we opnieuw een zoon zouden krijgen. En ik was superblij. Ik was zó bang dat een dochter, na drie zonen, een verwend prinsesje zou worden. Vier zonen opvoeden…. Ja, het was goed en gaaf en ik zou geen van onze ‘vogels’ kunnen missen. Toch denk ik dat er meer evenwicht in een gezin is als beide ‘soorten’ aanwezig zijn. En ik denk dat onze zonen ook wel eens de vrouwelijke inbreng gemist hebben.

Ik heb ze heel wat keren meegesleept de stad in, om te winkelen. Tot ze het spuugzat waren. Dan ging ik maar weer alleen. (oei, dit klinkt wel zielig)

We mochten opa en oma worden. Vijf kleinkinderen.. de oudste, een meisje, mocht gelijk al in de hemel leven. Daarna werden er drie gezonde jongens geboren. Uiteindelijk kwam Floor. Inmiddels ook alweer bijna vier jaar. De tweewekelijkse oppasdagen zijn alweer bijna voorbij. Ik merk dat zij toch een bijzondere plek heeft. Zowel in haar gezin als in ons hart. Het is anders dan met de jongens, of dat nu onze ‘eigen’ jongens vroeger is, of met haar broers, die zij steevast als “de jonges” benoemt.

Deze oma sloeg aan het haken, een rokje, gehaaktrokjeeen deken. ( want oma, die deken isse jose en mijn kamer is ook jose).

We maken selfies, want dat is zo leuk. selfie

Of dan toch (eindelijk) met een meisje winkelen, zoals vanmorgen. Ze ontdekte een broek met een geweldig dessin: frozen. Als een volleerde mannequin hield ze die broek voor zich. Ze was helemaal verliefd, dat was wel duidelijk. “Oma”, zo sprak ze. “Weet je, opa koopt weleens iets voor mij….. ”

“Welke opa”, vroeg ik. “Jouw opa”, zo klonk het. Ja, wat moet je dan doen als oma?

Het ging om deze legging:

legging Ik schatte in dat mama hier niet erg gecharmeerd van zou zijn. Misschien zou het als pyamabroek kunnen, meer niet. Dus ik kocht niets. Zonder protest verlieten we de winkel, om een andere winkel binnen te stappen. Een modezaak, heel verrassend. Ook daar was Floor druk bezig met bekijken welke kleren haar zouden passen. Dat ze ook zeer sociaal is bewees  ze weer eens. Ze haalde allerlei kleren uit de rekken. Ze hield ze voor mij en tegen me aan, voorzover dat lukte. Ze sprak me voortdurend bemoedigend toe: “Oma, deze past wel voor jouw buik”. Daar moet je toch echt een meisje voor zijn, om dit te zien en zeggen…

 

Strijken

Afgelopen woensdag stond er een fraaie column van Neel Frens in het Nederlands Dagblad. Ik lees ze altijd met veel plezier, een soort onderkoelde humor die me aanspreekt, een laagje dieper dan je in eerste instantie denkt, ik houd daar van.  Het onderwerp was deze keer strijken en daaronder de laag wanneer stop ik met zorgen? Een van de Frensjes, zoals zij haar kinderen noemt, moet voor zijn werk overhemden dragen. Maar weet niet hoe ze te strijken. Och, gebrek aan de opvoeding, kan ingehaald worden. Frensje krijgt strijkles en alles gaat goed. Moeder kan het (nog) niet loslaten, het eind van het verhaal is dat zoon de overhemden mee naar huis neemt en fris en gestreken weer mee naar zijn woonruimte neemt.

Als kind had ik een houten strijkplankje met een eigen strijkijzer. Van degelijk ijzer, met een rode bovenkant en houten handgreep. Ik heb het jaren gehad, en het zou wel eens pas bij onze vorige verhuizing verdwenen kunnen zijn. Ik mocht altijd de zakdoeken strijken, als mijn moeder ook aan het strijken was. Strijken is niet helemaal mijn hobby geworden, al is het wel rustgevend. Maar ja, het is ook tamelijk zinloos, draag een overhemd een half uur en dan..

Stijken… ik heb het alle zonen geleerd. Om de beurt waren ze aan de beurt. Ze leerden overhemden strijken, spijkerbroeken en vooral ook zakdoeken. Om de beurt was het hun wekelijkse taak om de strijk weg te werken. (dit waren dan weer wel de klusjes waar extra zakgeld mee te scoren was).

In de afgelopen jaren paste ik een dag in de veertien dagen op, als kinderen naar hun werk waren. Doorgaans streek ik dan wat overhemden en andere kleding. Tot mei vorig jaar, toen stopte het oppassen door de ziekte van onze schoondochter. Een heftige ziekte die er flink inhakte. Werken was onmogelijk, leven werd overleven. In december volgde een operatie en daarna ging het langzaam beter.

floorstrijktVanmorgen mocht ik weer oppassen. Een halve dag, om te proberen hoe het werken zou gaan. Floor vond het maar raar en ook wel spannend. Mama weg, oma hier. Raar! Na een half uur was ze er weer aan gewend. Ik pakte de draad weer op en had strijkwerk en -ijzer meegenomen. En sloeg aan het strijken. Het duurde maar even of Floor vroeg of ik haar ‘ding’ op wilde halen, dat was op haar kamer. We gingen samen op onderzoek uit en ontdekten een strijkplank en strijkijzer.

Zo gingen we samen aan het werk. Floor streek de zakdoeken van opa, ik de overhemden van haar papa. We zongen er een zelfgemaakt liedje bij en hadden dikke pret. Wat heb ik deze keer genoten van het strijkwerk!

Dank u voor deze nieuwe morgen…

Om half zeven begon mijn dag. Ik werd gewekt door een liedje over een dikke olifant, dat uit de kamer naast de onze klonk. Vervolgens was het: “oma, opa” niet van de lucht. Tot een kwartier geleden. Nu klinkt er uit die kamer: Dank u voor deze nieuwe morgen. Een betere manier om naar de zondag toe te leven is er niet.

Vandaag (en morgen) zijn de twee M kleinzonen bij ons te logeren. Er is gebouwd met Lego, er zijn veelvuldig filmpjes op alle mogelijke schermpjes bekeken, we hebben  gefietst, en geknutseld.

bommenengranatenVeel geknutseld, er moest van ‘peverseliebuizen’ een geweer gemaakt worden. Dat is uiteindelijk gelukt. Het geweer ligt te drogen, een echt geweer hoort uiteraard zwart te zijn, en dat kan morgen gebruikt worden. Behalve een geweer werden er nog bommen en granaten geproduceerd.

We aten vanavond patates, kroketten, kipnuggets, een vlafliptoetje en chocoladekoekjes. Daarna nog een bak chips, want er moest toch ook nog een film gekeken worden vanavond. De lunch bestond uit witte broodjes met pindakaas en hagelslag. “Weet je waarom oma? Omdat dat thuis niet mag”…

De vaatwasser is vol, het vloerkleed doorgaans egaal zwart, is nu wat vaal en gespikkeld. Opa is gevloerd en oma bijna en we hebben een prima dag gehad. In alle rust, zonder huishoudelijke klussen of wat ook, de dag een beetje doorgedobberd. Dat levert bij mij herkenning op:  o ja, zo ging dat vroeger. Doorgaans weinig lijn in de dagen, dat lukte niet zo heel goed, de dagen gingen voorbij met van alles wat gebeuren moest.

Nu voelt het ontspannen, er hoeft niets en mijn gedachten die de laatste tijd eindeloos door kunnen malen, waren deze dag gericht op wat de kinderen graag wilden. Alleen de verantwoordelijkheid  voor deze dagen voor de kinderen. Voor het nu en niet voor later. Dat levert ongedwongen genieten op. Dan kan ik dankbaar zijn voor het genieten van het nu. Tegelijk herinner ik me dat ik het vaak zwaar vond in de tijd dat onze kinderen klein en later puber waren. Zwaar omdat ik me zo verschrikkelijk verantwoordelijk voelde en het moeilijk vond te vertrouwen op God, dingen los te laten en aan Hem over te geven. Of vond ik het zo moeilijk wat vertrouwen in mijzelf als moeder te hebben? Och, loslaten, overgeven, laten gaan…

In het nu leven, het blijft soms lastig. Evenals danken.. daarom dit lied: https://youtu.be/02f8w6WzDrc

Pagina 2 van 5

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén