Vanmorgen ging de wekker om 5 uur. Zuchtend verlieten we ons bed om naar de begraafplaats in Usselo te gaan. Vanuit onze gemeente was daar een ontmoeting. We zongen een lied, luisterden naar het paasevangelie, staken kaarsen aan, luisterden naar een gedicht van Jedi Noordegraaf, legden narcissen op graven van geliefden, en klonken tenslotte op het leven.
Het was een mooie en bijzondere ervaring. Was ik in de afgelopen jaren met Pasen in Klooster Nieuw Sion, deze keer was ik gewoon thuis en het was fijn. In de afgelopen weken was er iedere week een gebedsmoment in de kerk. (lelijk woord overigens, gebedsmoment). In de week die achter ons ligt, was er elke avond zo’n bijeenkomst. Zo konden we toeleven naar Pasen. Al was het soms wel eens vervreemdend om de na het bidden naar huis te fietsen door het centrum van de stad. Een centrum dat vol was van rondlopende mensen. Muziek, rumoer, en in mijn beleving moede mensen. Zo’n tegenstelling.
Vanmorgen op weg naar de begraafplaats was het nog schemerig en zongen de vogels al volop. Zo mooi om te fietsen en elkaar te ontmoeten en te begroeten.
Daarna weer naar huis en om tien uur de “gewone” dienst, die feestelijk was met veel liederen en de doop van een baby. Ook hier feest en dankbaarheid. Verwondering over het paaswonder!