Zondag zag ik op twitter een mooie tweet voorbijkomen: “vandaag op weg naar Utrecht, om daar mijn maiden preach te houden”. Janneke Burger heeft in de afgelopen weken toestemming om te preken gekregen. Nu zou zij haar eerste preek houden. Die wilde ik dan wel graag horen. De preek was snel gevonden, nogmaals hoera voor het internet. De preek ging over Johannes 4. De ontmoeting van de Here Jezus met de Samaritaanse vrouw. Een onderwerp waar al heel vaak over gepreekt is. Dit was een preek met als thema: God in het alledaagse, een thema waar (kennelijk) de hele maand over gepreekt was.
Allereerst deed het me toch best wel wat, een vrouw in onze kerken horen preken. Overal en nergens hoorde ik weleens een vrouwelijke spreker, in een kerkdienst van “ons” had ik het nog niet meegemaakt. Nu had ik geen beeld, alleen geluid. Ik vond het mooi totaal geen preektoon te horen, wel een soort natuurlijk verhaal dat zich ontrolde.
Wat ik er uit meegenomen heb…
In het eerste deel van de preek werd gezocht naar waar mensen God in het alledaagse zien. Ook Janneke zelf gaf een aantal voorbeelden van waarin zij God in het dagelijkse leven kan ontmoeten.
Het slot van de preek ging over ontvankelijk zijn voor de Geest van God. Opmerken wat er gebeurt. De valkuil is God alleen in grootse en bijzondere gelegenheden te “herkennen”. De kunst is juist God te zien in de alledaagse dingen.Behalve ontvankelijk zijn voor de Geest, is God te vinden in waarheid. (in Johannes 4 vers 24 staat: God is Geest, dus wie Hem aanbidt moet dat doen in Geest en in waarheid”.
Gevoelig zijn voor de Geest, en ook bidden in waarheid. Dat kan massief klinken. Toch staat er in datzelfde hoofdstuk dat God de Vader mensen zoekt die hem zo aanbidden. Waarheid is dus belangrijk. Dat betekent God zoeken en ontdekken in zijn woord. Zoeken wat Hij voorheeft met deze wereld en met ons.
En nu
Deze dagen zijn allernaaste en ik een paar dagen op vakantie. Aan het uitwaaien. Een beetje uitrusten, een beetje terugkijken, een beetje vooruitkijken. Vorige week nam allernaaste afscheid van zijn werk. Pensioengerechtigd, zoals dat dan heet. We mochten een mooie afscheidsreceptie meemaken. Goede en mooie woorden in ontvangst nemen. Genieten van een prachtig lied voor vier mannen en drie vrouwen. ’s Avonds nog met de hele club uit eten.
Nu breekt er een nieuwe levensfase aan, zoals dat zo mooi (en cliché) gezegd wordt. Afscheid nemen is en blijft bijzonder. Draadjes worden doorgeknipt. Structuur verdwijnt. Onduidelijk is wat er voor in de plaats komt. Dat vinden we allebei best wel spannend. Het is een soort heruitvinding van onszelf en onze relatie.
Gisteravond aten we buiten onze (vakantiedeur). We praatten nog wat na over de preek van Janneke. Hoe doe je dat dan, gevoelig zijn voor de Geest? Ben je dan niet alleen maar bezig alles wat er gebeurt geestelijk te duiden? We bedachten dat dat ook juist de bedoeling was, God juist ook in de dingen van alledag te blijven zien. Niet alleen maar op zondag, ook / vooral in de dagelijkse dingen.
Plotseling hoorden we een liedje tijdens het eten. Een liedje van heel erg vroeger. Uit de tijd dat we elkaar net kenden, net verkering hadden. We bedachten dat dit best bijzonder was. Een liedje uit onze begintijd, dat nu na zoveel jaren ineens weer opplopt, op een soort kruispunt in ons leven. Zo komen dingen bij elkaar. De start van ons samen leven, en nu een nieuw begin.
de preek is hier te vinden,
Omdat het een goed plan leek het (kerkelijke) seizoen samen te beginnen is dit project bedacht. Een startzaterdag, startzondag hadden we begin september. In de afgelopen weken ging de preek in beide gemeentes over het zelfde onderwerp. Iedere week kwamen we in kleine groepen bij elkaar om dit onderwerp te bespreken en te onderzoeken wat er in de bijbel staat. Behalve deze kringavonden waren er ook ontspannende activiteiten georganiseerd. Ik was deel van de commissie die dit alles organiseerde. Met veel plezier en enthousiasme ben ik er mee bezig geweest. Heerlijk om weer de rust en gelegenheid te hebben om met dit soort dingen bezig te zijn. Toch erg gemist, merkte ik.
In de afgelopen week las ik het boek “Gewone genade”, geschreven door William Kent Kruger. In het voorjaar werd mijn nieuwsgierigheid naar dit boek gewekt door een artikel in het Nederlands Dagblad. De (christelijke) uitgever schreef in een essay dat hij dit boek wilde uitgeven, en dat er in gevloekt wordt. Die vloeken waren een punt van overweging voor hem. Weglaten? Andere woorden bedenken? Uiteindelijk is het boek, inclusief vloeken in het nederlands verschenen.
Deze week wordt de New-Wine zomerconferentie weer gehouden, opnieuw in Liempde. Vorig jaar lukte het niet om er een dag naartoe te gaan, dit jaar wilden we toch erg graag wel gaan. Zo zaten we gisterochtend al om kwart voor acht in onze auto.
Ik eindigde mijn blog over de preek over psalm 88 met de vraag hoe om te gaan met verdriet?
Vanmorgen vierden we in alle rust avondmaal in onze gemeente. (= het eten van een klein stukje brood en het drinken van een slokje wijn. Daarbij denk je aan het offer dat de Here Jezus voor jou gebracht heeft. Door dat offer mogen wij vrij tegenover God, en leven als zijn kind)
De eerste spreker benoemde dat er al heel veel is geschreven over dit onderwerp, dat het gevaar bestaat dat het meer van hetzelfde wordt. Hij wees ons onder andere op het boek van ds. Niemeijer, met de titel: “Zwijgteksten, scheppingsorde en geesteswerk”. De spreker legde dit boekje wat achteloos terzijde. (zo was mijn gedachte). Hij vertelde zijn eigen ontwikkeling over de materie. Er volgde een uitleg over hermeneutiek. Vervolgens ging hij (toch) op enkele bijbelteksten in. Er volgde uitleg over de min of meer bekende teksten uit Timotheüs en 1 Korintiërs 14 en Efeziërs 5. De uitleg had als conclusie dat vrouwen wel diacones kunnen zijn, en geen ouderling of predikant. Dat was volgens hem toch wel de meest schriftgetrouwe uitleg, zo begreep ik. Met daarbij de waarschuwing ons niet door de tijdgeest te laten beïnvloeden. En tenslotte nog het veelgebruikte argument dat als de Here Jezus vrouwen in het ambt had willen hebben, hij ook wel vrouwelijke discipelen had aangesteld. Ik denk dat Jezus juist wel rekening hield met zijn tijdgeest en daarom geen vrouwen aanstelde bij de twaalf discipelen. Verder blijf ik me dan afvragen waarom vrouwen de eerste getuigen mochten zijn van zijn opstanding?