Categorie: Leven als kind van God Pagina 1 van 18

Paasmorgen

Op april 20, 2025

Vanmorgen ging de wekker om 5 uur. Zuchtend verlieten we ons bed om naar de begraafplaats in Usselo te gaan. Vanuit onze gemeente was daar een ontmoeting. We zongen een lied, luisterden naar het paasevangelie, staken kaarsen aan, luisterden naar een gedicht van Jedi Noordegraaf, legden narcissen op graven van geliefden, en klonken tenslotte op het leven.

Het was een mooie en bijzondere ervaring. Was ik in de afgelopen jaren met Pasen in Klooster Nieuw Sion, deze keer was ik gewoon thuis en het was fijn. In de afgelopen weken was er iedere week een gebedsmoment in de kerk. (lelijk woord overigens, gebedsmoment). In de week die achter ons ligt, was er elke avond zo’n bijeenkomst. Zo konden we toeleven naar Pasen. Al was het soms wel eens vervreemdend om de na het bidden naar huis te fietsen door het centrum van de stad. Een centrum dat vol was van rondlopende mensen. Muziek, rumoer, en in mijn beleving moede mensen. Zo’n tegenstelling.

Vanmorgen op weg naar de begraafplaats was het nog schemerig en zongen de vogels al volop. Zo mooi om te fietsen en elkaar te ontmoeten en te begroeten.

Daarna weer naar huis en om tien uur de “gewone” dienst, die feestelijk was met veel liederen en de doop van een baby. Ook hier feest en dankbaarheid. Verwondering over het paaswonder!

Er is gedoopt!

Door Margé

Op maart 9, 2025

In Leven als kind van God

Vanmorgen mochten we de doop meemaken van Bram Christian, zoon van onze tweede zoon en derde schoondochter. Geboren op 5 januari. Dat was vroeg opstaan (voor ons doen dan) en een eindje rijden. Gelukkig was het prettig rijden, het was erg rustig. Bram was niet de enige dopeling, Abel en Floor werden ook gedoopt.

Voordat de doopouders werden toegesproken en zij de vragen moesten beantwoorden werd er een (lila) kaars aangestoken. Een kaars voor hen die (tot hun verdriet) geen kinderen hebben, of voor wie een zwangerschap niet mocht doorgaan. De kaars bleef de hele dienst branden. Ik vind dit een bijzonder mooie geste, zo’n kaars branden.

De kinderen werden gedoopt, de dienst ging verder. Wil je die terugzien, dat kan hier. De preek ging over: laat de kinderen tot mij komen. Niet geloven als een kind, wel ontvangen als een kind. Maar eerlijk gezegd heb ik niet heel goed geluisterd, want ik had het te druk met naar Bram kijken. Wat ik heel bijzonder en ontroerend vond was dat hij het dooppakje aanhad dat ik voor zijn vader gemaakt had.

Aan het einde van de dienst zongen we psalm 145, in de versie dan psalmen voor nu. Wat een heerlijke melodie is dat toch! En een prachtige tekst, al vind ik het ook wel confronterend: alle dagen zing ik dank op dank. Dat lukt me niet iedere dag. Toch een psalm om blij van te worden en moed uit te putten in deze verwarrende tijden. Een psalm om blij de week mee in te gaan!

God, ik adem om van U te zingen. Alle dagen zing ik dank op dank. Groter bent U dan in duizend levens een mens bevatten kan.

Wat U doet gaat elke taal te boven, maar erover zwijgen wil ik niet. Uw rechtvaardigheid wil ik bezingen, Uw goedheid met dit lied.

Hij vergeeft, Hij vergeeft, veegt weg wat wij verkeerd doen. In zijn liefde blijft Hij dichtbij, dicht bij al zijn mensen, dicht bij alles wat Hij leven gaf.

Al wat adem kreeg, en levenskrachten, dankt het dat het U als koning kent. Laten alle landen van de aarde beseffen wie U bent.

En als iemand valt, of door het leven kromgebogen wordt, dan helpt de Heer. Alle mensen die Hem kennen weten God is er altijd weer, steeds weer.

Wat Hij doet, wat Hij doet, toont ons zijn grote liefde. Roep Hem, roep maar, Hij zal er zijn.

Hij geeft antwoord, Hij beschermt je, pak zijn hand, dan val je niet.

Van zijn liefde zal ik blijven zingen, alle dagen zing ik Hem mijn dank. God, ik adem om van U te zingen, ik zing mijn leven lang.

Wat Hij doet, wat Hij doet, toont ons zijn grote liefde. Roep Hem, roep maar, Hij zal er zijn. Hij geeft antwoord, Hij beschermt je, pak zijn hand, dan val je niet.

Alle goeds en vrede

Door Margé

Op januari 1, 2025

In Leven als kind van God

Alle goeds en vrede voor dit jaar gewenst. Een wens van Fransiscus van Assisi. En dat wens ik jullie en mijzelf. Vrede.. wat zou dat geweldig zijn, vrede in het grote en in het kleine.

Na een mooie kerkdienst zaten we samen het oude jaar uit en mochten we dat samen beginnen. Dankbaar voor het samenzijn. In de kerkdienst was volop ruimte voor reflectie op het afgelopen jaar. Waar ben je dankbaar voor? Wat leg je bij Jezus neer, om achter te laten? Hoe kijk je naar jezelf en besef je dat God jou ziet? Prachtige zinnen uit 1 Korintiërs vers 1-4. De Heer oordeelt. (en stop met jezelf (ver)oordelen_
Zo mogen we het nieuwe jaar ingaan. In een wereld vol onrust en gegrom en getier naar elkaar. In de laatste dagen van 2024 las ik het bijbelboek Openbaring. (als laatste stukje van de bijbel in een jaar lezen). Over oorlogen en strijd. Vooral de strijd tussen God en het kwaad. Maar God overwint!

Die hoop is er voor dit nieuwe jaar. Een jaar dat waarschijnlijk weer voorbijvliegt, zoals ik alle jaren vind voorbij vliegen. Een jaar waarin ongetwijfeld van alles gebeurt. Een jaar waarin we ook hopen dat verlangens vervuld mogen worden, waarin we bidden voor genezing en rust. Een jaar, opnieuw, leven in het licht van de Heer.

Vorige week waren we weer in Nieuw Sion om te helpen en fotograferen bij het Winterkloosterfestival Een van de workshops was het leren van onderstaand lied dat we zongen in de laatste viering van het festival. Het was heerlijk om te doen en dit lied te zingen. Een kerstzegen kan voor het hele jaar, dus bij dezen:

Genade

Door Margé

Op november 2, 2024

In Leven als kind van God

Vond je de dienst vanmiddag te katholiek? Dat werd me gisteren na het middaggebed gevraagd door de voorganger. Ik moest er even over nadenken. En dat terwijl ik tijdens die dienst had bedacht dat ik niet meer naar deze dienst zou gaan, gesteld dat ik volgend jaar nog steeds vrijwilliger ben in Nieuw Sion. Want daar was die dienst.

Het was een gregoriaans gezongen middaggebed in het teken van Allerheiligen en Allerzielen. Aan het begin van de dienst werd kort uitgelegd wat die beide dagen betekenen. (Allerheiligen is op 1 november en Allerzielen op 2 november) Op Allerheiligen worden de gestorven heiligen herdacht, op Allerzielen wordt gebeden voor alle zielen die nog niet in de hemel zijn, maar nog in het vagevuur. Of een ieder dat nog zo gelooft weet ik niet.

In deze dienst zongen we bijna niets zelf, er was een koor (schola) dat gregoriaans zong. Het was mooi dat er mensen in de kerk waren die die oude gregoriaanse liederen meezongen. Voor mij was het afstandelijk. Het klonk wel mooi en dat was het ook. Wat ik wel mooi vond was dat we na de dienst naar de begraafplaats liepen en daar de namen van alle begraven monniken noemden. Opdat wij niet vergeten.

Was het te katholiek? Ja, wel qua theologie. Alsof onze gebeden nog een laatste zetje moeten geven om zielen de hemel in te bidden.

Niet voor niets dat het deze week hervormingsdag is, 31 oktober. Volgens de verhalen sloeg Luther zijn stellingen, onder anderen tegen deze leer, aan een deur. Het begin van een grote splitsing in de katholieke kerk en van een nieuwe beweging. Juist ook deze week stond er een mooi artikel in het Nederlands Dagblad. Nadia Bolz- Weber schreef over zeven dingen die je moet weten over genade.
Daarin zegt ze onder anderen: het is genade dat de lieve Heilige Geest voor ons bidt. Het is genade dat onze gebeden worden verwelkomd door onze Schepper. Het is genade om elkaars gebeden te horen en die tot de onze te maken. Nooit kunnen we onze schuld vergoeden, ook dat is genade, dat God dat doet.

Was de dienst te katholiek? Ja, theologisch gezien wel. Nu nog onthouden dat ik het dit jaar zo ervaren heb. En wat ben ik blij dat we niets hoeven toe te voegen aan dat wat God al gegeven heeft. Geen gebed, geen kaarsje aansteken. Rust bij God, ondanks alles.

Een zee van tijd

Door Margé

Op augustus 27, 2024

In Leven als kind van God

In de afgelopen week liep ik iedere dag vijf tot zeven kilometer. In het klooster. In de afgelopen week deed ik 24 keer mee aan een getijdengebed. Van vorige week donderdag tot maandag draaide ik twaalf keer een was.

Het was weer kloosterfestival in Nieuw Sion en wij waren weer poortwachter. Omdat allernaaste de huisfotograaf is en foto’s van het festival zeer welkom zijn, is dit een ideale combinatie: poortwachteren en fotograferen. Nu is het poortwachter zijn tijdens het festival niet het zwaarste werk, behalve dan die wassen. In gewone weken is er beduidend minder te wassen. (gelukkig)

In het klooster heb je altijd bijzondere ontmoetingen en bijzondere gesprekken, zowel voor als tijdens het festival. Op een dag, bij mijn eerste ronde, (half acht dus) zat al iemand aan een vroeg ontbijt. Goedemorgen, klonk het. Wat fijn dat we weer een dag mogen ontvangen! Wat heerlijk als iemand dat zo tegen je zegt. Voor mij zijn nieuwe dagen ook nogal eens nieuwe uitdagingen namelijk.

Het was leuk een graantje mee te pikken van het kloosterfestival en een taak erin te hebben. Mijn taak was het toezien op het schoonmaken van de toiletten. Corvee hoort erbij. En verder bestond mijn taak uit het wassen en kaarsjes aansteken.

En had ik zo de gelegenheid om workshops mee te maken. Ik bezocht die van Elsbeth Gruteke, inleiding in ignatiaanse spiritualiteit. Boeiend! Uitleg over het levensgebed, een gebed in drie delen: danken, bidden, vergeving vragen. (als ik het goed onthouden heb) Een boeiend boek hierbij kan het boek Bidden met de bijbel, door Nikolaas SIntobin zijn.

Vrijdagmiddag was een zeer gezellige middag met familiebezoek. Een van de zonen en een deel van zijn gezin kwam lunchen en nu eindelijk eens het klooster bekijken. Heerlijk gegeten en fijn bijgepraat en trots het klooster geshowd.

Verder was ik bij een de presentatie van Jedi Noordegraaf, over zijn kunstwerken over de psalmen. Mooi om mee te maken. En te horen wat zijn drive is en hoe hij werkt. Ik ben een liefhebber van zijn werk, specifiek van de psalmen. We hebben psalm 131 hier hangen en binnenkort volgt psalm 56. Zo mooi, psalm 56: een kruik met tranen, die God bewaart.

Zaterdagavond was nog even spannend, het was code oranje qua weer. Gelukkig was er niet veel schade ondanks de harde wind en fikse regenbuien. We aten die avond mee met de festivalgangers en dat was heerlijk eten en gezellig. Super dat er altijd weer mensen zijn die voor het eten willen zorgen!

Zondagmiddag werd het festival afgesloten door het oplaten van zelfgemaakte vliegers, met daaraan briefjes naar de hemel. Helaas waaide het toen niet zo hard, de briefjes bereikten de hemel niet.

De kerk was vol bij de vieringen en we werden verblijd met mooie begeleiding en meerstemmige zang. Zondagmiddag hadden we een viering met brood. We mochten een stuk brood van een groter brood scheuren en aan de persoon die voor ons liep geven. En de persoon achter je gaf jou brood. (we liepen dus in een rij naar de tafel met brood) Op deze manier deelden we het brood.

Het thema van het festival was een zee van tijd. Tijd voor God, tijd voor elkaar. Tijd om gesprekken te voeren, dit gebeurde veel. Vrolijk en ernstig, voor alles was een tijd.

Allernaaste is nu bezig met zo’n 500 foto’s bewerken. En ik? Nog even drie wassen wegvouwen, dan is dat ook weer klaar.

Kijk naar de aarde

Door Margé

Op augustus 13, 2024

In Leven als kind van God

Al een paar weken zoemen allerlei liederen door mijn hoofd. Soms is dat leuk en soms wat minder aangenaam. Flarden van teksten gaan van links naar rechts. “Look at the world, so many joys and wonders”. Of “Lord, make me an instrument of thy peace”. Of “Look to the day”. Een lied waarin je dankt voor “the gifts of life and health”.

Heerlijke liederen om te oefenen en te zingen! Met veel plezier oefen ik nu al een paar woensdagavonden om dit te leren zingen. Het is een mooi zomerproject, vijf avonden oefenen en dan de uitvoering. Mensen uit allerlei koren doen mee, het enthousiasme is groot. Ik geniet ervan.

Daarnaast is er in Nieuw Sion eind augustus een koorvesper. Deze keer uitgevoerd door een gelegenheidskoor. Ook daar doe ik aan mee, ook daar ben ik voor aan het oefenen en ook daar zingen we een lied van Rutter. (bovenstaande teksten zijn ook uit liederen van Rutter) Plus nog een heel aantal andere liederen, tot aan een lied met onuitsprekelijke teksten, van Rachmaninoff.

Ik zing nog even door en verder. Ben ijverig aan het oefenen, in de hoop dat het goed lukt om mee te doen met beide uitvoeringen. Intussen probeer ik me de teksten eigen te maken. Niet door uit het hoofd te leren. Wel door in m’n hart te laten landen. Zoeken naar de blijdschap, zien wat mooi is, ondanks zoveel wat verdriet en of onzekerheid geeft.

Zondag 1 september zingen we van 15-17 uur in de Ontmoetingskerk in Enschede. (het is een uitvoering van diverse koren, waaronder ons samengestelde koor)

Van harte welkom!

Modderige week

Door Margé

Op juli 27, 2024

In Leven als kind van God

Sinds gisteravond zijn we weer thuis en ik heb het gevoel dat ik nog niet echt geland ben. Al is de was zo goed als klaar, was de wasmand zelfs wel een half uur helemaal leeg en zijn de tassen weer uitgepakt en de boodschappen gedaan.

Muziek zit nog in mijn hoofd, steeds datzelfde liedje en gedachten vliegen alle kanten op. Dat heet nagenieten geloof ik. We waren weer een week naar New Wine. Het ging bijna niet door, twee weken voor het begon kregen we bericht dat het huis dat we gehuurd hadden toch niet beschikbaar was. Lang leve internet, we vonden alsnog een mooi vakantiehuisje. 7 kilometer van het terrein verwijderd, een prima te fietsen afstand. Het was een gedenkwaardige conferentie. Door alle regen van de laatste maanden was het veld doorweekt en sommige delen veranderd in een modderige massa. Auto’s kwamen vast te zitten op de parkeerplaatsen en de velden klotsten en voor het eerst sinds jaren had ik mijn laarzen weer nodig. De vastzittende auto’s werden met tractoren weggetrokken. Dat was zo’n intensieve operatie dat besloten werd de conferentie op donderdagavond af te sluiten in plaats van op vrijdagochtend.

We genoten van de mooie diensten, door A.J. Swoboda. Humor en ernst maakten indruk. Over rust, de rust die God geeft. Diensten om van te genieten en over na te denken. (en naar te leven). Er waren ook wel diensten waar ik niet echt blij van werd, al was dat denk ik wel de bedoeling, dat blij worden. Maar goed, inzichten verschillen. Dat bleek wel doordat er op X al discussies ontstonden over sommige seminars.

Er waren mooie momenten: twee meisjes die armbandjes maakten en “random” uitdeelden, en ik was een van de gelukkigen. Er was een seminar over Visio Divina waarbij “mijn” psalm (131) gebruikt werd. Al was ik zo flabbergasted dat het hele Visio Divina gebeuren aan me voorbij ging.

Een mooie avondmaalsviering door onze eigen predikant, Janneke Burger- Niemeijer. Met als toegift de zegen mogen ontvangen van de leden van het ministryteam. Wat is je naam is dan de eerste vraag en de tweede vraag is: mag ik mijn hand op je leggen. Dat laatste mag en op het eerste antwoord ik: Margé. Vervolgens wordt er voor Margreet gebeden en moet ik inwendig lachen als er gebeden wordt: Vader, U kent haar naam.

De preekworkshop was mooi! Bijzonder om een aantal aanwijzingen voor het maken van een preek te ontvangen en vervolgens aan de slag te gaan. Schrijf ongeveer 400 woorden over Handelingen 16. Best lastig om dat in korte tijd te doen. Uiteindelijk kreeg ik wel iets op papier en het leuke was dat je ook nog feedback kreeg. Zeer herkenbare feedback overigens. Misschien ga ik met dit preekje nog verder stoeien.

Er was een heerlijke zangworkshop waarin we een praise lied zongen, hetzelfde lied dat we ook in diensten zongen. Dit lied dus:

De slotbijeenkomst was op donderdagavond. Een mooie bijeenkomst waarin de stem van André Hazes door de tent schalde. Nooit eerder gehoord in deze context. We namen afscheid in het licht van glow in the dark stokjes. Ik kon het niet laten daar iets van te vinden…

Goed sterven anno domini 2024

Door Margé

Op juni 30, 2024

In Leven als kind van God

Vanmorgen was het onderwerp van de kerkdienst: sterven anno domini 2024. Dat anno domini was heel bewust gekozen. Het jaar onzes Heren. Niet alleen het jaar van de Heer, maar juist ook de erkenning dat God over leven en dood gaat. Ter voorbereiding van deze dienst waren een aantal mensen bij elkaar gekomen om na te denken en te delen. Ik schreef onderstaand “verhaal”. Uiteindelijk is dat samengevoegd met een andere bijdrage en dat samengevoegde verhaal mocht ik vanmorgen voorlezen in de dienst.

Dit was mijn oorspronkelijke verhaal.

Een paar weken geleden kwamen een aantal gemeenteleden bij elkaar om na te denken over het levenseinde en wat daarbij kan spelen. Een ieder had een eigen verhaal en ervaring. Samen dachten we na en wat we dachten en zeiden is onder anderen input voor deze dienst geworden.

Ons uitgangspunt was dat God leven geeft. Dat ons leven niet in eigen hand is. Een einde aan je leven maken, of een ander dat laten doen is not done. De huisarts in ons gezelschap gaf heel duidelijk aan dat zij dit niet doet en niet verwacht ooit te gaan doen.

Tegelijk blijft het een beetje zoeken naar wat wel kan en wat wel goed is. Hoever ga je met behandelen? Mag je zeggen dat je niet gereanimeerd wilt worden? Moet je altijd reanimeren? Moet iedere mogelijke behandeling ook gestart worden? Is palliatieve sedatie niet een slinkse vorm van alsnog euthanasie toepassen? Wat als er al jarenlang een depressie is, gekoppeld aan een zeer beperkende ziekte? Hoeveel levensmoed heb je dan nog?

Een stortvloed aan vragen kwam voorbij. Bovendien hadden we allemaal ook zo onze eigen redenen om mee te doen aan deze avond. Allemaal hadden we een lijntje met dit onderwerp. Niet alle vragen konden uitgebreid besproken worden. Definitieve antwoorden waren niet altijd te geven omdat situaties zo verschillend zijn.

Wat heel duidelijk is: euthanasie is het op verzoek een einde maken aan het leven, in situaties van ondraaglijk lijden. Er zijn zes criteria waaraan voldaan moet worden om het niet strafbaar te laten zijn. Eigenlijk waren we hier snel uit: niet doen. Een van ons vertelde dat de gedachte dat euthanasie een mogelijkheid was (bij ondraaglijk psychisch lijden) juist kan voorkomen dat iemand suïcide pleegt.

Palliatieve sedatie kan een goede manier van pijn- en lijdensbestrijding zijn. Dit kan niet zomaar gegeven worden, de stervensfase moet ingetreden zijn. En het moet in goed overleg met patiënt (indien mogelijk) en familie gebeuren.

Hierbij mag je in dankbaarheid gebruik maken van de mogelijkheden die God op medisch gebied gegeven heeft.

Die mogelijkheden geeft God ook bij alle medische technologie die bijvoorbeeld op de intensive care gebruikt worden. Behandelingen worden ingezet. Helaas kan na verloop van tijd blijken dat een behandeling niet aanslaat en moet het besluit genomen worden de behandeling te staken. Daar kan verschillend over gedacht worden, zo bleek. (er was een intensive care arts aanwezig deze avond, die ons dit uitlegde/ vertelde)

Reanimatie kwam eveneens ter sprake. Het is verplicht bij ziekenhuisopname te vragen of iemand gereanimeerd wil worden. Veel mensen zeggen: Ja, als ik maar niet als een kasplantje verder hoef te leven. En dat is nu net niet te voorzien als met reanimeren gestart wordt. Je kunt de vraag stellen of iemand van 90 jaar werkelijk nog gereanimeerd moet worden. Mag iemand sterven?

Veel vragen werden gesteld, een aantal antwoorden/ reacties gegeven. In de preek luisteren we naar wat God te zeggen heeft over leven en sterven. We mogen ons leven in Zijn hand leggen.

Het was mooi om zo met een aantal mensen na te denken over de invulling van de kerkdienst en mee te werken. Het was een mooie dienst, kregen we van verschillende kanten te horen. Een dienst die wat losmaakte. Ik hoop dat we de ruimte nemen en krijgen om naar elkaar te luisteren en elkaar te bemoedigen. Tot slot nog een lied dat hier mooi bij past.

Floreren

Door Margé

Op juni 24, 2024

In Gehoord/ gezien/ gelezen, Leven als kind van God

In de afgelopen dagen waren we met vrijwilligers en bestuur en staf van klooster Nieuw Sion in een ander klooster. De Paulusabdij in Oosterhout. Daar is nu een gemeenschap van Chemin Neuf. We waren daar om na te denken over ontwikkelingen in ons eigen klooster en dan is het mooi om ook eens buiten de deur te kijken. Zo reden we gezamenlijk naar Oosterhout.

Daar hadden we een goede en fijne tijd met elkaar. Nadenken over de leefregels die we als gemeenschap hebben. Leefregels voor de werkgemeenschap, leefgemeenschap en getijdengemeenschap. Leefregels over hoe met elkaar om te gaan. Op creatieve manieren werden we aan het werk gezet.

Een ander onderwerp was hoe floreer je in het klooster. We speelden wat met het woord floreren. Zit daar het woord leren in? Iets met flora? In ieder geval heeft het met bloemen en bloeien te maken. De opdracht was in tweetallen in gesprek te gaan en elkaars talenten te benoemen. En die talenten op te schrijven. Uiteindelijk leverde dat een mooie bos bloemen op! Het was leuk om iemand te spreken die je normaal gesproken niet zo vaak spreekt.

Gelijk na aankomst maakten we een dienst mee in Chemin Neuf. Een eucharistie viering. Hier heeft men een eigen liturgiebundel (hebben wij ook in N. S. ). Met liederen van Sela, Kinga Bàn, Chris Tomlin en allerlei klassieke liederen. Chemin Neuf wil een oecumenische gemeenschap zijn en bidt ook voor oecumene. We vonden het dan vervolgens verrassend dat alleen katholieke mensen de eucharistie mochten ontvangen en de anderen wel naar voren mochten lopen om een zegen te krijgen. Dat laatste deden we dan maar.

We hadden het over floreren, bloeien. Elkaar tot bloei laten komen. Dat waren de woorden.

We waren ook benieuwd hoe Chemin Neuf bloeit en liepen daarom een rondje op het terrein. Een groot terrein met veel schuren en kassen.

Maar wat een trieste bedoening. Ingestorte schuren. Achtergelaten zooi. Kassen die vol planten staan….

slechts doorgegroeide klimop, meer niet. Er stonden gevulde weckflessen met drabbige inhoud.

Zo jammer dat dit alles instort en lijkt te verdwijnen! Hoe mooi zou het zijn als ook dit terrein en gebouwencomplex echt bewaard en gebruikt kan worden!

Heer, U weet het.

Door Margé

Op mei 13, 2024

In Leven als kind van God

Gisterochtend begon de dienst met deze psalm. (dit is nog een opname uit coronatijd, de rechter zanger is een van onze zonen). Het was heerlijk om de dienst zo te beginnen! Al is het dan jammer dat we een monumenten kerk hebben, met banken die er niet uit kunnen en mogen. En als die banken er uit zouden zijn…. zouden we dan durven dansen?

Gisteren was het wezenzondag en moederdag. Wezenzondag, de zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren. De naam is ontleend aan Johannes 14: 18, waar Jezus zegt dat de discipelen niet als wezen achtergelaten worden. We mogen uitzien naar Pinksteren. Moederdag: er werd gedankt voor moeders, gebeden om de troost die God als moeder geeft. Voor verlies en verdriet die op moederdag soms extra schrijnen.

We luisterden naar een preek over Ezechiël 37, het bekende hoofdstuk over het dal voor dode beenderen. Doder en droeviger dan dat kan iets niet zijn. Ezechiël ziet dit alles. God greep hem en hij werd in een dal met doodsbeenderen gezet. De Heer vraagt hem dan of deze beenderen weer tot leven kunnen komen. Ezechiël antwoordde: HEER, dat weet U alleen.

En zo is het ook. Al willen wij zo graag achter Gods bedoelingen kunnen kijken, en het liefst nog een goede raad aan God geven, hoe dingen zouden moeten, in onze ogen. Het tegen God zeggen: HEER, dat weet U alleen, is best moeilijk. Mooi om dit te oefenen tijdens de kerkdienst: hardop samen uitspreken: Heer, U weet het!

Wat er ook gebeurt, of juist niet gebeurt, terwijl je het zo graag wilt, loslaten en aan God overlaten is soms best moeilijk. Ik heb dan de neiging om alleen te focussen op dat wat verdriet oplevert en te “vergeten” wat er wel mooi is. Of dat wat wel mooi en goed is raakt ondergesneeuwd door de moeilijke dingen.

Ook gisteren las ik dit boekje uit. De schrijfster, Margriet van der Kooi is geestelijk verzorger geweest in verschillende ziekenhuizen. Nu is ze “hart- en zielzorger” lees ik op de achterflap van dit boekje. (ik hoor de schrijfster ook regelmatig bij de podcast Eerst dit. Tijdens het lezen hoorde ik haar als het ware voorlezen.)

Oog hebben voor liefde en hoop is de ondertitel. En dat is ook precies wat dit boekje doet. In een aantal korte hoofdstukken beschrijft ze mooie situaties Situaties die op het eerste gezicht normaal zijn. Een beetje inzoomen laat zien dat dit niet zo is.

Oog en oor voor anderen, een stap meelopen, net even voorbij een protocol gaan, gebeurtenissen om goed naar te kijken en dankbaar voor te zijn.

Aan het eind van het boekje benoemt ze ook wat de kerk hierin kan zijn en doen. De kerk als vindplaats van geloof hoop liefde en goedheid. Voor mij mooie eye-openers in goed nederlands. Bemoedigend en opbeurend.

Zo mogen we de week weer in gaan. Wat er ook gebeurt. Of wat er niet gebeurt…

Link naar de kerkdienst: https://www.youtube.com/watch?v=a4ZH7kLEGwc