Onlangs stond in het Nederlands Dagblad een essay met de titel: “Hunkeren naar God in prekerige erediensten”. In een aantal punten benoemde de schrijver de dingen die hij lastig vindt in een kerkdienst. Bijvoorbeeld dat je het idee krijgt een televisiekijker te zijn, je kijkt naar iets dat uitgevoerd wordt. In de meeste protestantse erediensten is er een voorganger, die zo ongeveer de hele dienst aan het woord is. Een dienst kan dan een soort one man show worden. Troost van de schrijver: we komen als gelovigen samen voor Gods aangezicht, om Hem te eren, te bidden, naar elkaar om te zien.
Ik moet zeggen dat dit artikel me aansprak. Ik ervaar de kerkdiensten soms als vervreemdend. (heb ervaren) Of zit me af te vragen wat het doel en de zin van een dienst is. Niet snel na het verschijnen van de krant ontstond een discussie op Twitter. Onder predikanten, wel te verstaan. Er moesten toch wat kanttekeningen bij dit artikel geplaatst. Een ander verwachtte veel ingezonden stukken in de krant. Inmiddels hebben een paar predikanten gereageerd. Ik denk dat social media ingezonden brieven wat vervangen)
Onze eigen gemeente.
In de afgelopen weken hebben we in onze kerkelijke gemeente een veertigdagen project gedaan. Sinds januari dit jaar zijn de Gereformeerde kerk (vrijgemaakt) en de gecombineerde gemeente van Nederlands Gereformeerde kerk en Christelijke Gereformeerde kerk, samen gegaan. Er blijven (voorlopig?) twee wijkgemeentes bestaan.
Omdat het een goed plan leek het (kerkelijke) seizoen samen te beginnen is dit project bedacht. Een startzaterdag, startzondag hadden we begin september. In de afgelopen weken ging de preek in beide gemeentes over het zelfde onderwerp. Iedere week kwamen we in kleine groepen bij elkaar om dit onderwerp te bespreken en te onderzoeken wat er in de bijbel staat. Behalve deze kringavonden waren er ook ontspannende activiteiten georganiseerd. Ik was deel van de commissie die dit alles organiseerde. Met veel plezier en enthousiasme ben ik er mee bezig geweest. Heerlijk om weer de rust en gelegenheid te hebben om met dit soort dingen bezig te zijn. Toch erg gemist, merkte ik.
Zondag was de laatste speciale dienst, met gezamenlijke avondmaalsviering. Het thema van deze dienst was: droomkerk. De kinderen, die meestal hun eigen programma hebben, hadden gezamenlijk een droomkerk gebouwd. Ieder kind had op een steentje zijn/ haar wens bij droomkerk geschreven.
Het was een mooie dienst, die wel heel erg vol was. Eerlijk gezegd was ik nogal moe na afloop. ’s Middags was er weer een dienst, zoals elke week. Maar niet elke week ga ik er naar toe. Door een gesprekje naar aanleiding van bovenstaand krantenartikel, wist ik dat er in deze dienst een meditatieve stilte zou zijn, en ik was daar erg benieuwd naar.
De stilte was goed en mooi. De preek kwam echt binnen en gaf weer nieuw inzicht en licht. Mooi om een tekst uitleg te krijgen aan de hand van een film. (the shawshank redemption)
In deze dienst werd opnieuw het avondmaal gevierd. Nu alleen in de eerste vijf rijen van de kerk. Ik was dat vergeten en zat in rij vijf. Ik dacht: ik geef brood en wijn wel door, geen probleem. Echter, bij de uitnodiging tot de viering werd gezegd: misschien bent u zo geraakt door de dienst, als u wilt kunt u rustig opnieuw meevieren. Dat heb ik toen maar gedaan, in blijdschap opnieuw brood en wijn nemen. Ik dacht terug aan alle keren dat ik geen avondmaal vierde, omdat het niet kon. Niet dat het me ooit ontzegd is, wel omdat er tijden zijn geweest dat ik het niet kon vieren, met alle dingen die destijds speelden.
Zo werd dit een bijzonder weekend. Met momenten die me diep raakten. Momenten om van na te genieten, te herkauwen en te gedenken. De titel van deze beide blogs is potpourri. Potpourri kan iets geurigs zijn, geurige blaadjes die je ergens neerzet om een goede lucht te verspreiden. Een potpourri kan ook een verzameling zijn, van liedjes bijvoorbeeld. Voor mij zijn beide betekenissen van toepassing voor dit weekend.
In de afgelopen week las ik het boek “Gewone genade”, geschreven door William Kent Kruger. In het voorjaar werd mijn nieuwsgierigheid naar dit boek gewekt door een artikel in het Nederlands Dagblad. De (christelijke) uitgever schreef in een essay dat hij dit boek wilde uitgeven, en dat er in gevloekt wordt. Die vloeken waren een punt van overweging voor hem. Weglaten? Andere woorden bedenken? Uiteindelijk is het boek, inclusief vloeken in het nederlands verschenen.
Deze week wordt de New-Wine zomerconferentie weer gehouden, opnieuw in Liempde. Vorig jaar lukte het niet om er een dag naartoe te gaan, dit jaar wilden we toch erg graag wel gaan. Zo zaten we gisterochtend al om kwart voor acht in onze auto.
Ik eindigde mijn blog over de preek over psalm 88 met de vraag hoe om te gaan met verdriet?
Vanmorgen vierden we in alle rust avondmaal in onze gemeente. (= het eten van een klein stukje brood en het drinken van een slokje wijn. Daarbij denk je aan het offer dat de Here Jezus voor jou gebracht heeft. Door dat offer mogen wij vrij tegenover God, en leven als zijn kind)
De eerste spreker benoemde dat er al heel veel is geschreven over dit onderwerp, dat het gevaar bestaat dat het meer van hetzelfde wordt. Hij wees ons onder andere op het boek van ds. Niemeijer, met de titel: “Zwijgteksten, scheppingsorde en geesteswerk”. De spreker legde dit boekje wat achteloos terzijde. (zo was mijn gedachte). Hij vertelde zijn eigen ontwikkeling over de materie. Er volgde een uitleg over hermeneutiek. Vervolgens ging hij (toch) op enkele bijbelteksten in. Er volgde uitleg over de min of meer bekende teksten uit Timotheüs en 1 Korintiërs 14 en Efeziërs 5. De uitleg had als conclusie dat vrouwen wel diacones kunnen zijn, en geen ouderling of predikant. Dat was volgens hem toch wel de meest schriftgetrouwe uitleg, zo begreep ik. Met daarbij de waarschuwing ons niet door de tijdgeest te laten beïnvloeden. En tenslotte nog het veelgebruikte argument dat als de Here Jezus vrouwen in het ambt had willen hebben, hij ook wel vrouwelijke discipelen had aangesteld. Ik denk dat Jezus juist wel rekening hield met zijn tijdgeest en daarom geen vrouwen aanstelde bij de twaalf discipelen. Verder blijf ik me dan afvragen waarom vrouwen de eerste getuigen mochten zijn van zijn opstanding?
Vanmorgen viel mijn amaryllis van de vensterbank, zomaar, een beweging, en daar lag de plant, gebroken. De schoonheid van deze bloem is voorbij. Ik voel me ook wat gebroken, door alle ophef, door alle onbegrip, van beide kanten. Zoveel verdeeldheid, er is slechts één lachende partij die zich vrolijk maakt over alle verdeeldheid.