Vanmorgen vierden we in alle rust avondmaal in onze gemeente. (= het eten van een klein stukje brood en het drinken van een slokje wijn. Daarbij denk je aan het offer dat de Here Jezus voor jou gebracht heeft. Door dat offer mogen wij vrij tegenover God, en leven als zijn kind)
We hebben veel gezongen, mochten voor de viering naar een preek luisteren en deden dit alles in volle vrijheid. Personen die belijdenis van het geloof hebben afgelegd, mogen het avondmaal vieren. En zij doen dat dan ook. Je viert het avondmaal om te gedenken en om je geloof te versterken. Je viert het niet om daarmee een statement te maken, of om te laten zien hoe goed jij bent.
Een tijdje geleden kocht ik een boek (hetgeen geen nieuws is). Ik kocht het boek: “Goed dat je er bent, een realistische kijk op jezelf”. Een boek dat door een christelijke psycholoog geschreven is, over het onderwerp zelfbeeld. Een onderwerp dat me privé en in m’n werk bezighoudt. Ik was benieuwd naar de christelijke invalshoek over dit onderwerp.
Gelijk in de inleiding van het boek verbaasde ik me al.. de gebruikte bijbelvertaling is de statenvertaling. De schrijfster haakt af als een andere auteur niet separeert en geen onderscheid maakt tussen iemand die echt gelooft en iemand die niet echt gelooft. Verderop in het boek gaat het over niet wedergeboren christenen.
Afgelopen week zag ik op de site van het CIP (christelijk informatie platform) een bericht staan waar het ook over separerende prediking ging:
“Er wordt in verschillende kerken een tweedeling gemaakt tussen voorwaardelijke en onvoorwaardelijke beloften. De voorwaardelijke beloften zijn beloften waarbij bepaalde voorwaarden gelden. Denk daarbij aan geloven en tot inkeer komen. Bij onvoorwaardelijke beloften heeft God geen enkele voorwaarde. Daarin geeft God wat wij missen of niet kunnen uit onszelf.” bron: CIP.
Deze manier van denken staat ver van mij af. Dit zijn woorden die ik niet begrijp. Het lijkt me zo verschrikkelijk zwaar en moeilijk om zo te geloven. Ik vraag me af of je dan niet teveel naar jezelf kijkt en te weinig oog hebt voor Gods liefde en trouw. Aan het avondmaal gaan is bij deze manier van denken, een bijna onhaalbaar iets. Lang niet alle belijdende leden zullen brood en wijn aannemen. Je kunt dat pas doen als je heel zeker weet dat jij een wedergeboren christen bent…
Ook deze week ontving ik in mijn mailbox deze tekst: “De God die heeft gezegd: “uit de duisternis zal licht schijnen” heeft in ons hart het licht doen schijnen om ons te verlichten met de kennis van zijn luister, die afstraalt van het gezicht van Jezus Christus” (2 Kortintiërs 4:6)
Hier zie en ervaar ik licht. Licht dat God wil geven. De God die hemel en aarde gemaakt heeft en hiervoor zal blijven zorgen. De God die verrast in zijn schepping, zo zag ik deze mooie bloem, waar ik erg blij van werd!
De eerste spreker benoemde dat er al heel veel is geschreven over dit onderwerp, dat het gevaar bestaat dat het meer van hetzelfde wordt. Hij wees ons onder andere op het boek van ds. Niemeijer, met de titel: “Zwijgteksten, scheppingsorde en geesteswerk”. De spreker legde dit boekje wat achteloos terzijde. (zo was mijn gedachte). Hij vertelde zijn eigen ontwikkeling over de materie. Er volgde een uitleg over hermeneutiek. Vervolgens ging hij (toch) op enkele bijbelteksten in. Er volgde uitleg over de min of meer bekende teksten uit Timotheüs en 1 Korintiërs 14 en Efeziërs 5. De uitleg had als conclusie dat vrouwen wel diacones kunnen zijn, en geen ouderling of predikant. Dat was volgens hem toch wel de meest schriftgetrouwe uitleg, zo begreep ik. Met daarbij de waarschuwing ons niet door de tijdgeest te laten beïnvloeden. En tenslotte nog het veelgebruikte argument dat als de Here Jezus vrouwen in het ambt had willen hebben, hij ook wel vrouwelijke discipelen had aangesteld. Ik denk dat Jezus juist wel rekening hield met zijn tijdgeest en daarom geen vrouwen aanstelde bij de twaalf discipelen. Verder blijf ik me dan afvragen waarom vrouwen de eerste getuigen mochten zijn van zijn opstanding?
Vanmorgen viel mijn amaryllis van de vensterbank, zomaar, een beweging, en daar lag de plant, gebroken. De schoonheid van deze bloem is voorbij. Ik voel me ook wat gebroken, door alle ophef, door alle onbegrip, van beide kanten. Zoveel verdeeldheid, er is slechts één lachende partij die zich vrolijk maakt over alle verdeeldheid.
https://charityhands.org/india/verpleegster-op-grote-hoogte/
Er was een “kindmoment”. De kinderen mogen dan naar voren komen, alwaar de dominee met hen in gesprek gaat. De toren gevulde schoenendozen was minstens twee keer zo hoog als op deze foto. Daarom was het beter als de kinderen op hun plek bleven.
