Een aantal weken geleden schreef ik onderstaande blog..
In de afgelopen zomer kwam er een pensioen akkoord, dat voor mij inhoudt dat ik vanaf eind 2020 van mijn AOW in 2020 kan genieten. (inmiddels komt de poststroom van de SVB al op gang). Zonder dit akkoord kon ik in 2021 mijn AOW aanvragen. Dat leek nog erg ver weg, en ik schoof de gedachte aan AOW ver voor mij uit.

inmiddels hebben we het afscheid van het werk al gevierd.
Mijn man is een jaar ouder dan ik ben. De dag van zijn pensioen komt steeds dichter bij. Er hangt nog net geen afstreeplijst in ons huis, wel tellen we de weken af: half oktober is het zover. Hoe zal dat zijn, het werkende leven verlaten/ loslaten? Wat ga je doen? “ik werk, dus ik ben” lijkt een beetje een adagium te zijn. Dus wie ben je zonder werk?
Onze gedachte was steeds we allebei op onze AOW datum stoppen met werken. Dat zou mijn man de rust en ruimte geven zijn plek te vinden. Ritme en structuur zijn voor hem erg belangrijk, die zijn hem jaren aangeleverd door het werk. Je eigen structuur vinden… dan kan best lastig zijn. Een uitdaging, zeggen we dan maar. Die uitdaging gaat hij met zichzelf aan.
Dat gezondheid iets kostbaars en breekbaars is, is voor mij geen theorie. Niet alleen in mijn werk, ook in ons gezin ben ik daar regelmatig mee geconfronteerd. In de zomer kreeg ik gezondheidsklachten. Niet iets ernstigs, wel zeer pijnlijk en langdurig. Ik merk dat deze klachten mijn dagelijks leven erg beïnvloeden. En mijn werkplezier niet bepaald vergroten. Na bidden en wegen heb ik besloten ook te stoppen met werken. Een ingrijpend besluit, ook al betekent het praktisch gezien maar een half jaar eerder stoppen met werken.
Er moet veel geregeld worden. Mijn klanten inlichten, zorgen dat zij andere begeleiding krijgen, overleg met collega’s en bestuur van de Coöperatie. Van alles en nog wat. Vervolgens nog andere dingen: website verwijderen, abonnementen opzeggen, verzekeringen opzeggen. Net zoveel zaken als toen ik begon als zzp-er, en nu in de omgekeerde volgorde.
Het besluit toch wat eerder te stoppen geeft me rust. Tegelijkertijd, ook voor mij de uitdaging om te bedenken wat ik zou kunnen doen als ik niet meer werk. Alleen lezen en handwerken, nee, dat is niet aan mij besteed. Het is een beetje de aard van dit beestje om te willen overzien en ‘nuttig’ te zijn. ( gelukkig kregen we recent een uitnodiging van het CGMV, voor een leerzame dag : “Oriëntatie op je pensioen”. )
Voor nu betekent het ook dat ik stop met deze columns voor het CGMV. Ik hoop dat ik jullie wat mee heb kunnen nemen in het leven met NAH. Ik heb met veel plezier geschreven. A Dieu!
Nawoord op de website van het CGMV:
Margé Buitinga zwaait af als blogger voor CGMV nu zij stopt met haar werk als ambulant begeleider bij/voor mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH). Margé: enorm bedankt voor de wijze waarop je ons meenam in de wereld van NAH!