Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Categorie: NAH Pagina 1 van 2

Laatste blog voor het CGMV

Een aantal weken geleden schreef ik onderstaande blog..

In de afgelopen zomer kwam er een pensioen akkoord, dat voor mij inhoudt dat ik vanaf eind 2020 van mijn AOW in 2020 kan genieten. (inmiddels komt de poststroom van de SVB al op gang). Zonder dit akkoord kon ik in 2021 mijn AOW aanvragen. Dat leek nog erg ver weg, en ik schoof de gedachte aan AOW ver voor mij uit.

inmiddels hebben we het afscheid van het werk al gevierd.

Mijn man is een jaar ouder dan ik ben. De dag van zijn pensioen komt steeds dichter bij. Er hangt nog net geen afstreeplijst in ons huis, wel tellen we de weken af: half oktober is het zover. Hoe zal dat zijn, het werkende leven verlaten/ loslaten? Wat ga je doen? “ik werk, dus ik ben” lijkt een beetje een adagium te zijn. Dus wie ben je zonder werk?

Onze gedachte was steeds we allebei op onze AOW datum stoppen met werken. Dat zou mijn man de rust en ruimte geven zijn plek te vinden. Ritme en structuur zijn voor hem erg belangrijk, die zijn hem jaren aangeleverd door het werk. Je eigen structuur vinden… dan kan best lastig zijn. Een uitdaging, zeggen we dan maar. Die uitdaging gaat hij met zichzelf aan.

Dat gezondheid iets kostbaars en  breekbaars is, is voor mij geen theorie. Niet alleen in mijn werk, ook in ons gezin ben ik daar regelmatig mee geconfronteerd. In de zomer kreeg ik gezondheidsklachten. Niet iets ernstigs, wel zeer pijnlijk en langdurig. Ik merk dat deze klachten mijn dagelijks leven erg beïnvloeden. En mijn werkplezier niet bepaald vergroten. Na bidden en wegen heb ik besloten ook te stoppen met werken. Een ingrijpend besluit, ook al betekent het praktisch gezien maar een half jaar eerder stoppen met werken.

Er moet veel geregeld worden. Mijn klanten inlichten, zorgen dat zij andere begeleiding krijgen, overleg met collega’s en bestuur van de Coöperatie. Van alles en nog wat. Vervolgens nog andere dingen: website verwijderen, abonnementen opzeggen, verzekeringen opzeggen. Net zoveel zaken als toen ik begon als zzp-er, en nu in de omgekeerde volgorde.

Het besluit toch wat eerder te stoppen geeft me rust. Tegelijkertijd, ook voor mij de uitdaging om te bedenken wat ik zou kunnen doen als ik niet meer werk. Alleen lezen en handwerken, nee, dat is niet aan mij besteed. Het is een beetje de aard van dit beestje om te willen overzien en ‘nuttig’ te zijn. ( gelukkig  kregen we recent een uitnodiging van het CGMV, voor een leerzame dag : “Oriëntatie op je pensioen”. )

Voor nu betekent het ook dat ik stop met deze columns voor het CGMV. Ik hoop dat ik jullie wat mee heb kunnen nemen in het leven met NAH. Ik heb met veel plezier geschreven. A Dieu!

Nawoord op de website van het CGMV:

Margé Buitinga zwaait af als blogger voor CGMV nu zij stopt met haar werk als ambulant begeleider bij/voor mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH). Margé: enorm bedankt voor de wijze waarop je ons meenam in de wereld van NAH!

Vroeger…..

Vroeger was alles beter, wordt weleens gezegd. Of dat zo is betwijfel ik sterk, wat wel zeker is dat veel dingen vroeger anders gingen dan ze nu gaan.

Vandaag bracht ik iemand naar het ziekenhuis. Ze kwam voor een operatie. Om één uur waren we aanwezig. Mevrouw kreeg een polsbandje met haar gegevens en een barcode. We gingen naar de operatie afdeling. Daar meldden we ons opnieuw, en volgde een kort gesprek met de laatste informatie. (geen nieuwe dingen gehoord) Het polsbandje zou gescand worden, waardoor alle gegevens op een computer zichtbaar werden, zo hoorden we. Vervolgens begon het wachten tot “patiënte” aan de beurt was. We wachtten in een kamer waar veel meer mensen op hun beurt zaten te wachten. De een sliep bijna, de ander was druk in gesprek met zijn ‘begeleider’. Over de prijs van het opmaken van een eenvoudig testament. Af en toe werd er iemand opgehaald om verder voorbereid te worden voor de operatie. Na verloop van tijd kwam een gastvrouw de ‘begeleiders’ iets te drinken aanbieden. Uiteraard mochten de “patiënten” niets drinken, want nuchter. Beetje raar idee om koffie te drinken terwijl de ander niets mag hebben.  Na een uur wachten was “mijn” patiënt aan de beurt. Toch even een kleine knuffel en zij mocht met de gastvrouw mee. Op weg naar de operatiekamer, op weg naar een beslissende operatie.

“plafond” van ziekenhuishal

Hoe anders ging dat in de tijd dat ik in het ziekenhuis werkte. De patiënt werd een dag voor de operatie opgenomen.Kreeg een polsbandje om, met daarop naam, geboortedatum en afdeling waar hij lag. Zo nodig werd het het operatiegebied geschoren. (waarvan later bleek dat dat onhygiënischer is dan niet scheren) Dat was nou niet een van mijn favo klusjes destijds. De patiënt moest zich vervolgens wassen of douchen met (stinkende) desinfecterende zeep. Voor het slapen kreeg de patiënt een slaaptablet en een rustgevend pilletje. En hij moest na 24.00 uur nuchter blijven. De volgende ochtend ging een telefoontje van de operatieafdeling naar de gewone afdeling:  de prémedicatie kon toegediend worden. Dit waren twee injecties, een rustgevende en een pupilverwijdende. Na het volgende telefoontje brachten twee verpleegkundigen de patiënt naar de operatiekamer.

Het is bijna zoek de verschillen. Ik merkte vanmiddag dat het wachten veel stress opleverde. Ik vond het zelf niet prettig om in zo’n kamer te moeten wachten, waar allerlei mensen eveneens zaten te wachten. Een echt gesprek lukt niet, met veel vreemden om je heen, dus we zaten een beetje stilzwijgend om ons heen te kijken. Het positieve voor patiënten is dat er iemand bij hen is, tot ze de OK ingaan.

Wat me opviel was dat er weinig verpleegkundigen aan te pas kwamen. Even voor dat gesprekje, daarna nam een vrijwilligster het over. Iets dat steeds meer gebeurt, dat overnemen. Jammer dat er zo banen verdwijnen.

Inmiddels is de operatie achter de rug en geslaagd. Dat is dan weer iets om erg dankbaar voor te zijn!

Kennis en inzicht

Vandaag staat er weer een nieuwe blog online op de website van het CGMV.

Inmiddels de vierde alweer! De andere blogs zijn via de website terug te vinden. Ik vind het bijzonder leuk om te doen. Het bijzondere is dat iedere vier weken spontaan een onderwerp in mijn gedachten komt waar ik over kan schrijven.

Nieuwe beschikking

Vanmorgen had ik een afspraak met een klant. Daar schoof  een WMO-consulent bij aan. De beschikking voor de begeleiding was namelijk afgelopen en dan moet er weer een nieuwe komen. (tenzij ik van plan ben als vrijwilliger verder te gaan)

Voordat de gemeentes over de toekenning en financiering gingen, schreef ik als begeleider een brief naar het CIZ (centraal indicatieorgaan zorg) met daarin de beargumentering voor voortzetting van de begeleiding. Meestal volgde dan nog een telefonisch onderhoud met de indicatiesteller en doorgaans was de indicatie geregeld. De duur van deze indicatie kon tot 15 jaar oplopen.

Nu is alles anders. Immers, we zetten een ieder in zijn/ haar kracht en bezuinigen er vrolijk op los. Nu moet de persoon die begeleiding wil, dit zelf aanvragen. Vaak betekent dat dat het hele verhaal opnieuw verteld moet worden, voor de zoveelste keer. Vanmorgen hoefde dat gelukkig niet, de consulent had zich terdege voorbereid. Wel moest mijn klant uitgebreid aangeven waarvoor ze begeleiding nodig heeft. En leek de conclusie deels te zijn dat vrijwilligers in deze situatie ook best veel kunnen doen.

De situatie van mijn klant zal niet verbeteren. Zoals het er  nu uitziet, alleen verslechteren. In die zin is het voorspelbaar dat begeleiding langer nodig is. Zoals het er nu uitziet, komt er een beschikking voor een jaar. Dan kan het verhaal weer van voren af aan beginnen. Voor mij voelt het of ik iedere keer weer moet bewijzen dat ik het geld waard ben.

Voor mijn klant(en) betekent het dat ieder jaar weer uitgelegd moet worden wat jij niet kunt en waar je hulp bij nodig hebt. Word je dan in je kracht gezet of word je, steeds weer opnieuw, geconfronteerd met dat wat je niet meer kunt doen en ook nooit meer zult kunnen doen.

Het voelt alsof het ontvangen van begeleiding een enorme gunst is die gegeven wordt, in plaats van die zorg te leveren die ervoor kan zorgen dat mogelijkheden nog zoveel mogelijk gebruikt worden. Overigens wil ik zeker niet beweren dat mensen zelf niet in staat zijn hun vraag te verwoorden, of hen onmondig houden.  Maatwerk zou nog meer maatwerk kunnen worden als klanten de keuze zouden hebben: zelf de aanvraag etc. regelen of dit laten doen door een ander (=begeleider)

Regeltjes…..

regeltjesVanmorgen had ik een gesprek met een klant. Een klant waar ik al een aantal jaren kom. Ze hebben kinderen en die kinderen kennen mij redelijk goed. Soms bestaat mijn werk uit alleen maar praten, soms ben ik meer praktisch bezig. Deze dag was vooral het laatste aan de orde. Moeder voelde zich niet zo lekker, vandaar. Het jongste kind was op de peuterspeelzaal en moest weer opgehaald worden.

Ik wist waar de school stond, en bood aan het kind op te halen. Zo gezegd, zo gedaan. Dacht ik.

Ik kwam het lokaal binnen en het kind keek even beteuterd omdat niet mama maar ik binnen kwam. Ha, Pieter, ga je mee? Twee leidsters keken me wat verdwaasd aan. Een nieuw en vreemd gezicht… Wie bent u?, werd me gevraagd. Ik vertelde dat ik (de) ambulant begeleider van de moeder ben.

De oudste van de twee leidsters keek wat bedremmeld. Ja, ik wist niet dat u zou komen, en ik mag het kind niet zo aan u meegeven. Ik ga even de moeder bellen, als u het goed vindt.

Ze zat met deze situatie in haar maag. Moeders werd gebeld, en zowaar, mijn verhaal klopte. (ja, u ziet er ook wel betrouwbaar uit hoor, werd me meegedeeld). Ik mocht Pietertje mee nemen en naar zijn huis brengen…

In de afgelopen jaren heb ik heel wat keren de kleinkinderen van school of peuterspeelzaal opgehaald. Nooit werd me een vraag gesteld. Ik weet niet of dan gemeld was dat oma in plaats van mama of papa kwam. Dat kan uiteraard. Deze situatie in deze speelzaal verbaasde en verraste me. Verdrietig dat het kennelijk nodig is dat dit soort regels gemaakt worden. Ik vraag me af of dit nu werkelijk veiligheid biedt…

Netwerken

In de afgelopen week was ik op een bijeenkomst in een plaatselijk ziekenhuis. Het onderwerp was, heel verrassend: wat zijn de gevolgen van NAH voor het dagelijkse leven. Behalve dat deze bijeenkomst duidelijk maakte wat er in dat ziekenhuis allemaal voor goeds gebeurde, was er tijd voor netwerken. “Gaan jullie nu maar lekker netwerken”, zo klonk het.

Ehh… netwerken? Hoe doe je dat? Gelukkig kende ik een iemand, en die was geïnteresseerd in wat ik doe. Een ander wilde ook wel graag mijn visitekaartje, en zo sloeg ik aan het netwerken. Nu maar hopen dat het iets oplevert.

Netwerken_745x415-740x415Nu doe ik niets anders, de laatste tijd. Verbindingen leggen. Al klinkt dit wat in tegenspraak met mijn blog van 2 januari… Een verbinding verbreken kan weer nieuwe verbindingen opleveren, zo ontdekte ik. En wat is het dan geweldig om te ontdekken hoeveel mensen je kent en hoeveel lijntjes er over lopen!

Want wat had ik allemaal nodig, de laatste tijd? Allereerst visitekaartjes, zo dacht ik. Dan heb je een logo nodig, en dat maakte Miranda voor mij. Puzzelen en puzzelen, dat deed ze. Uiteindelijk was ik tevreden. Maar het ontwerp moest nog vertaald worden zodat het bruikbaar was voor drukwerk en digitaal werk. Dat deed Jacques voor mij. Met alle dank aan Manuela, die, terwijl ik me met de woorden van haar website bezig hield, intussen druk bezig was alle ontwerpen van Jacques te bekijken. Dat leek mij ook wel wat, en zo is het gekomen.

Jacques maakte mijn visitekaartjes, briefpapier, rekeningen enzo verder. In een razend tempo, voor scherpe prijzen. Toen kwam het hoofdstuk website. Nu ben ik al jaren aan het bloggen, een website bouwen is andere koek. Dat deed mijn allernaaste.

Op die site moest uiteraard tekst komen. En waar ik daar normaal gesproken mijn hand niet voor omdraai, slechts mijn vingers in beweging hoef te zetten, lukte het me nu voor geen meter. Ik zat te zwoegen en zweten, kon geen begin en geen einde vinden, laat staan een zinvol tussenstuk. Gelukkig bestaat Facebook met allerlei groepen, waaronder een groep webloggers. Daar ‘ontmoette’ ik Chiel Voerman.

Tekstschrijver en meer. Hij werd voor mij de stok achter de deur die ik nodig had. Na wat aanwijzingen lukte het wel. En zo hielpen we elkaar verder. Wat leuk toch! Ik ben blij met alle meelezers en meedenkers en geniet ervan om over en weer elkaar te helpen!

En tja, nu ik het toch over netwerken heb: ik ben erg blij met mijn website. Maar één ding zit me dwars en is onhandig: ik wil hyperlinks hebben van de websitenamen van mijn collega’s. En dat lukt nog steeds niet, helaas. Er zijn al heel wat uren in gestoken om tot een oplossing te komen. Het thema is LLorix One,

Wie o wie?

Happy

Zo, daar ben ik weer eens! Een paar weken stilte, wachten op reacties op HET weekend. Tot nu toe nog onvoldoende reacties….. hoe verder zal deze week duidelijk worden, hoop ik.

Het was een volle week, de week die voorbij is. Maandag, dinsdag en woensdag alle bezoekafspraken aan de mensen die ik elke week bezoek. Een beetje volgepropt, met nog een paar evaluaties erbij. Vanaf donderdag de “driedaagse”. Voor de vierde keer alweer, drie dagen op pad met alle collega’s van ons bedrijf. Boeiende en voor mij, vermoeiende dagen.. Sprekers die er toe doen, ontmoetingen die er toe doen. Ik hoop er binnenkort nog wat meer over te schrijven.

Heerlijk eten en drinken, (ik heb nog niet op de weegschaal durven staan), leuke workshops. Dit jaar koos ik, opnieuw, voor een zangworkshop. (lekker veilig). We leerden Happy te zingen, en Let it be van de Beatles, en Halleluja van Leonard Cohen. En dat alles in twee uur. Natuurtalenten, toch? De enthousiaste workshopgever wees ons op een bijzondere uitvoering van Happy:

 

De driedaagse werd voor mij een tweedaagse, dit omdat ik gisteren met mijn moeder en broer naar een begrafenis moest. De enige zus van mijn vader is vorige week overleden, ze was bijna 89 jaar. Een mooie leeftijd, een leven dat in gebrokenheid langzaam uitdoofde. Verdriet en een lege plek.

Vandaag mochten we de verjaardag van Mart vieren. Acht jaar werd hij. In goede gezondheid, met veel energie en vrolijkheid. Een paar maanden geleden was zijn situatie totaal anders! Hoe fijn dat we deze verjaardag op deze manier mochten vieren! De controles van de afgelopen tijd waren bemoedigend. Begin volgend jaar (onder jacobitische voorwaarden) zijn er weer controles. Hopelijk is er nog meer vooruitgang!

 

Gebed voor deze dag

Dit gebed hebben we gisteravond gezamenlijk gebeden:

ONZE VADER

Onze Vader die in de hemel is

Vader, moge Uw naam geheiligd worden in ons land

laat Uw koninkrijk komen in Nederland

Zodat vrede en recht ons land zullen regeren.

Laat uw koninkrijk komen in onze regering

zodat er eerlijke, verstandige besluiten worden genomen.

Laat toch ook vandaag Uw wil geschieden in de eerste kamer

laat er gerechtigheid zijn in de zorg

zoals er ook gerechtigheid is in de hemel.

Schenk hen en ons die zorg en baan dreigen te verliezen ons

dagelijks brood

 en al hetgeen nodig is om een leven in vrede te leven.

Vergeef ook ons als we tekort schieten in gebed en liefde

vergeef ook onze regering

dat ze verkeerde besluiten hebben genomen.

En help ons hen te vergeven

als ze verkeerde besluiten blijven nemen.

Leidt het kabinet niet in verzoeking om zichzelf te verrijken

en de zwakke en zieke te onderdrukken.

Maar verlos hen van het egoïsme en de drang naar macht.

Want van U is het koninkrijk van vrede en gerechtigheid

de kracht om dingen te veranderen

En de heerlijkheid om mensen voor falen te behoeden

tot in eeuwigheid.

AMEN!

Geplaatst met toestemming van Christian, die het ” geschreven” heeft naar een prachtig voorbeeld.

Dat heb je toch niet nodig….

Vanavond hadden we een lezing van ons bedrijf.

Dat gebeurt een aantal keren per jaar, service van de zaak. Gezamenlijk eten, ontmoeting, gesprek, een lezing. Inmiddels een bekend en beproefd recept. Meestal boeiend. Vanavond was het onderwerp: waardenloze gesprekken. In mijn omgeving had ik al positieve gesprekken gehoord over een boek met dezelfde titel. Dus vol verwachting klopte mijn hart, gezellig samen met een collega richting midden des lands.

De lezing begon… De spreker was boeiend en prikkelend, dat vooral. Hij lardeerde zijn verhaal met een aantal persoonlijke zaken. Hm.. Ineens kwam er een deel over het evangelie van Markus, over de wonderen die Jezus gedaan had. Op deze manier werd door Jezus het ziektemodel geïntroduceerd, aldus de sprekert. Daarna ging Hij dood en daarna stond Hij ook nog eens op, althans zo luidde dan het verhaal.

Oeps. Ik wist niet wat ik hier mee aan moest. Het kwam binnen en het raakte me. Dit wilde ik niet!  Dit raakte  me in mijn ziel. Het deed pijn. Hoe te reageren? De meer ‘primitieve’ reacties zijn bevriezen of vluchten. In eerste instantie had ik de neiging het pand te verlaten. (wel lastig als je met een collega meerijdt). Ik bleef zitten, en hoorde de rest van het verhaal met een half oor, het landde niet echt meer. Al zullen er best wel goede dingen zijn gezegd, ik maakte het niet meer mee. Ik was boos en verdrietig om de dingen die gezegd waren, ik zat in de knup met mijzelf, dat ik niets zei, en het maar aanhoorde, zonder ?? ja wat dan? Ik zat me af te vragen wat het toch is, dat geloven belachelijk gemaakt wordt, of dat Jezus te kijk wordt gezet, door mensen die zeggen dat zij niets (meer) over God willen weten. Waarom dan toch dit soort dingen?

En wat mijn eigen houding betreft, schaam ik me om ervoor uit te komen dat dit soort opmerkingen mij enorm raakt? Opstaan in een zaal met 200 mensen en mijn zegje doen? Ik zie mijzelf dat niet zo snel doen. Of “verloochen” ik Jezus op deze manier? (mattheüs 10 vers 33)

Wat was ik blij dat mijn baas aan het einde van de avond de spreker bedankte voor zijn verhaal, en er onmiddellijk aan toevoegde dat er een gedeelte in het verhaal was dat absoluut overbodig was. Bedankt!

Column

Een tijdje geleden vroeg een collega of ik iets wilde schrijven voor een website. Zij zou er een tekening bij maken. Nu had ik nog een column liggen. Ooit al eens geplaatst op mijn vorige weblog, daar weer vanaf gehaald, nu toch weer opgezocht. Inmiddels geplaatst op deze site.

Heel leuk om je eigen werk terug te zien! Eigen werk op twee manieren… begeleiden is het echte werk, dankbaar werk, soms ook zwaar werk. Soms heel bijzonder werk, bijvoorbeeld als een klant graag wil wandelen, omdat het zulk mooi weer is… tja, dan zeg ik geen nee.

Leuk als je er dan over kunt en mag schrijven! Dit is onze eerste bijdrage. Het is de bedoeling dat er meer columns en tekeningen komen. Vier per jaar. Ik ga alvast nadenken over de volgende!

Pagina 1 van 2

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén