Categorie: Persoonlijk Pagina 2 van 18

Ik voel me momenteel een beetje een slak. Langzaam, heel langzaam verder. Bij ‘gevaar’ trek ik me terug in mijn veilige hokje, wil ik even niet weten wat er gebeurt of gebeurd is. Daarna ga ik er weer uit, mijn voelsprieten uitgestoken, om op te vangen wat er gebeurt. Het lijkt wel of door de kleine wereld alles heftiger binnen komt dan anders.

In de afgelopen week stierf een (aangetrouwde) neef, na een ziekbed van vier weken. De begrafenis volgden we via internet. Dichtbij en toch veraf. Verbonden door internet, verdriet en geloof. Een andere (aangetrouwde) neef belandde op de intensive care, door corona. Momenteel lijkt hij wat aan de beterende hand. Angstvallig volg ik de berichten op televisie. Om er vervolgens moe van te worden, want al die tegengestelde berichten geven nog meer onrust. Ik duik maar weer in mijn veilige huisje met mijn haakwerkje. De stapel dingen die ik wil haken wordt steeds hoger…

Ik vlucht maar weer in het internet. Chat wat met de een, raak met een ander na jaren weer in gesprek, ontmoet weer een ander op een dieper niveau dan voorheen, lees de zoveelste discussie over de gevolgen van deze pandemie. Volg een discussie over hoe avondmaal te vieren in deze tijden, de een zegt doen en de ander zegt laten. Beide keuzes gaan gepaard met grote woorden. Grote woorden zijn een valkuil in deze barre tijden merk ik. Ook ik laat me verleiden.

Dank aan onze kerkenraad die besloten heeft een digitale viering te organiseren, aanstaande donderdag. We zien er naar uit, en vinden het wat onwennig. Net zo onwennig als meezingen met een internet kerkdienst. Tegelijkertijd dankbaar dat het kan, zo de diensten vieren. Vanmorgen was er als kindmoment een filmpje waarin kinderen vertelden wat deze tijd met hen doet, wat ze doen, wat ze missen. “we missen opa en oma”, kwam verschillende keren voorbij. Ja, wij missen jullie ook! Al is contact via ZOOM fijn, het is een beetje behelpen. Net zo behelpen en net zo fijn is het een filmpje van je kinderen te ontvangen, nog ter ere van je stoppen met werken. Ik ben gezegend met zoveel lieve mensen, zoveel liefde.
En toch….

In ons huis staan veel vazen met bloemen. De post bracht leuke en lieve verrassingen. Mijn hoofd is nog vol, mijn agenda zo goed als leeg.

In de afgelopen week ben ik voor de laatste keer op bezoek geweest bij mijn ‘klanten’. In overleg met hen, toch maar gewoon op bezoek. Geen hand, geen knuffel, of wat ook bij het weggaan. Afstand.

En nu werk ik niet meer. Nog geen pensioen, dat komt einde van het jaar. Wel gestopt met werken, omdat het goed was om te stoppen. Geen verplichtingen meer, geen verantwoordelijkheidsgevoel voor anderen, geen geregel, protocollen en afspraken en vergaderingen meer. Vooral de laatste zaken begonnen als een last te voelen. Een last die ik nu weg kan leggen.

Geen (betaald) werk meer.. dat is toch wel vreemd, ik heb vanaf mijn zestiende jaar gewerkt en ben ook blijven werken na de geboorte van de kinderen. Ik had het nodig om naast ons gezin iets voor mijzelf te hebben. Het was soms wel vol en druk, ik heb er nooit spijt van gehad.

Ik zit naar een lege agenda te kijken, concrete invulling heb ik nog niet. Eerst maar uitrusten, er komt vanzelf wel wat op mijn weg. Wat wel jammer is dat de concerten die we juist in deze tijd zouden bezoeken,  niet door gaan. De trein pakken om naar het strand te gaan zoals ik mezelf beloofd had gaat ook niet lukken. Nou ja, dan maar niet. Hopelijk komt daar nog de tijd voor.

Vandaag vier ik mijn verjaardag en ben ik 65 jaar geworden. Tegenwoordig eigenlijk geen bijzondere leeftijd, een aantal jaren geleden een leeftijd om naar uit te zien, want AOW-gerechtigd.Mijn vader hoefde maar tot zijn zestigste te werken, van FLO (functioneel leeftijdsontslag), mijn schoonvader mocht op zijn 65e eindelijk stoppen met werken. Voor hem was het ook “eindelijk”. In de afgelopen jaren is er ook wat dat betreft alweer veel veranderd. Leek het erop dat ik vanaf mijn 67e van de AOW gebruik kon maken, inmiddels is dat verlaagd tot 66jr en 4 maanden. En ik ga wel zien hoe en wat ik verder ga met mijn werk. Allernaaste is wel aan het afbouwen, overdragen en nadenken over een leven zonder betaalde baan, hij is een jaartje ouder.

Die verjaardag van mij.. ik vind het best wel confronterend 65 te zijn. Vorige week fietsten twee meisjes me tegemoet, een jaar of tien jong. Hun gesprek ging over ouderen. Ik ving flarden op. Het ging over “lekker van je pensioen genieten”, “niets meer hoeven leren”, en ook over:”maar dan heb je alles al meegemaakt, er is niets nieuws meer”.  Ik kreeg de indruk dat ze er zo over praatten. Ik denk dat ze ook wel een goed beeld hadden. Heel veel dingen heb je al meegemaakt. Ervaringen die je zijn getekend en gekleurd hebben. Heldere en sombere kleuren. En ik ben benieuwd naar de kleuren die er nog bij komen.

Zaterdagmiddag nam allernaaste me mee voor een wandeling, niets nieuws onder de zon, dat gebeurt veel vaker. Wat wel apart was dat hij me “iets” wilde laten zien…

Dat “iets” bleek deze mooi aangeklede tafel te zijn, uitgestald op het Rutbeek, een waterplas achter de achtertuin. Alle kinderen hadden zich daar verzameld, en ik werd met gezang en veel liefde ontvangen!

Gelukkig hebben we de foto’s nog… zeggen we dan. Het klopt, ik heb een aantal foto’s en filmpjes. En er zullen nog wel meer foto’s komen. (er liep in ieder geval een fotograaf rond)

Uiteraard heb ik het over DE trouwdag! Het was een supermooie dag, met veel blije mooie mensen. Het was ook een lange dag… om half tien stapten we in de auto, en om een uur of half drie lagen we in bed. (in Utrecht)

de trouwzaal

In de tussentijd waren we naar een geweldige trouwlocatie geweest, werd daar, voorafgaand aan de ceremonie een film gedraaid die het bruidspaar zelf gemaakt had. Een film met liefde, humor en zelfspot als hoofdingrediënten.

Na deze ceremonie bleven een tijd in    het kerkgebouw waar we ’s morgens al gekomen waren.We dronken champagne, aten taart, en we  mochten het bruidspaar in het zonnetje zetten.  Daar werd vrolijk gebruik van gemaakt. Lang waren  we  bezig geweest met onze bijdrage,  we hadden veel voorpret, en de uitvoering was raak!

De kerkdienst was mooi. Ik mocht Steven de kerk in leiden. Met liefde gedaan. Willemijn werd door haar vader “begeleid”. Samen zongen zij het lied: Ik hef mijn ogen op naar de bergen. Hoe mooi om de dienst zo te beginnen.

Na afloop van de dienst was er een feest in een leuke locatie. Een feest met veel muziek waarvan ik het bestaan niet kende. Het was fijn om familieleden te zien en spreken. (al was ik wat schor de volgende dag). En jammer om andere familieleden dan weer net niet te spreken..

Gelukkig konden we in Utrecht bij vrienden blijven slapen. De volgende dag, na uitgebreid bijgepraat te hebben reden we weer naar huis. “moe maar voldaan”, om het cliché te zeggen. Maar eerlijk gezegd kwam de echte moeheid gisteren pas. En hoe heerlijk is het dan dat ik nog even van een paar vrije dagen kan genieten!

Wat doe je de dag vóór de trouwdag van je zoon? Dat zit ik me nu de hele dag al af te vragen, en ik rommel maar wat aan… voel me fijn en voel me warrig. Alles is klaar en niets is af. Wij houden van op het laatste moment de punten op de i zetten en dat doen we dus ook. De wereld is voor dit moment klein geworden, en dat is goed. Even onze eigen kleine bubbel van vreugde en ook wel spanning. Hoe gaat het morgen? Lukken de dingen die we willen doen?

Vanmorgen schoot me zo’n ontzettend zoet oud liedje te binnen: morgen ben ik de bruid. Dat ben ik natuurlijk niet, en toch roept het van alles bij me op.

Vandaag een verhaal over de straat waar we in wonen. Even een dagelijks onderwerp. We wonen hier nu ruim zestien jaar. In een wijk uit de beginjaren tachtig, toen er nog premie A en premie B woningen gebouwd werden. In onze hoek woonden een behoorlijk aantal eerste bewoners. Gezinnen met pubers, mensen die wat jonger waren dan wij, en enkeling van dezelfde leeftijd. Een enkele alleenlevende, merendeels complete gezinnen.

In de eerste jaren hadden we in het weekend vaak korte nachten, met dank aan uitgaande pubers die hun uitgaansavonden evalueerden onder de lantaarnpalen. Langzamerhand veranderde de bevolking. We waren getuige van de luidruchtige stranding van een huwelijk. Het huis werd verkocht, en inmiddels woont er een jong echtpaar met hun dochtertje.

Een ander echtpaar zocht en vond een gelijkvloerse woning en hun huis wordt nu bewoond door een jong stel. Al een jaar wordt daar verbouwd en de container staat nog steeds voor de deur.

<– Deze tekening werd ooit door een van de kleinkinderen gemaakt, ik weet niet meer wie.

De vijftigste verjaardag van onze overbuurman werd groots gevierd. De kerstdagen in het daaropvolgende jaar zat hij verlaten en alleen in zijn huis. Na een aantal jaren zagen we steeds vaker dezelfde mevrouw de deur in en uitgaan. Totdat er niemand meer naar binnen ging of naar buiten kwam. De luiken zaten dicht.

<— er werd verhuisd…

In de afgelopen weken is er in dit huis veel geschuurd, geboord en hard gewerkt. Onze nieuwe buren zijn een jong stel. Een stel met plannen voor de hoek. Leuk om het enthousiasme mee te maken. En grappig om te merken dat de bevolking na verloop van jaren verandert.