Om half zeven begon mijn dag. Ik werd gewekt door een liedje over een dikke olifant, dat uit de kamer naast de onze klonk. Vervolgens was het: “oma, opa” niet van de lucht. Tot een kwartier geleden. Nu klinkt er uit die kamer: Dank u voor deze nieuwe morgen. Een betere manier om naar de zondag toe te leven is er niet.
Vandaag (en morgen) zijn de twee M kleinzonen bij ons te logeren. Er is gebouwd met Lego, er zijn veelvuldig filmpjes op alle mogelijke schermpjes bekeken, we hebben gefietst, en geknutseld.
Veel geknutseld, er moest van ‘peverseliebuizen’ een geweer gemaakt worden. Dat is uiteindelijk gelukt. Het geweer ligt te drogen, een echt geweer hoort uiteraard zwart te zijn, en dat kan morgen gebruikt worden. Behalve een geweer werden er nog bommen en granaten geproduceerd.
We aten vanavond patates, kroketten, kipnuggets, een vlafliptoetje en chocoladekoekjes. Daarna nog een bak chips, want er moest toch ook nog een film gekeken worden vanavond. De lunch bestond uit witte broodjes met pindakaas en hagelslag. “Weet je waarom oma? Omdat dat thuis niet mag”…
De vaatwasser is vol, het vloerkleed doorgaans egaal zwart, is nu wat vaal en gespikkeld. Opa is gevloerd en oma bijna en we hebben een prima dag gehad. In alle rust, zonder huishoudelijke klussen of wat ook, de dag een beetje doorgedobberd. Dat levert bij mij herkenning op: o ja, zo ging dat vroeger. Doorgaans weinig lijn in de dagen, dat lukte niet zo heel goed, de dagen gingen voorbij met van alles wat gebeuren moest.
Nu voelt het ontspannen, er hoeft niets en mijn gedachten die de laatste tijd eindeloos door kunnen malen, waren deze dag gericht op wat de kinderen graag wilden. Alleen de verantwoordelijkheid voor deze dagen voor de kinderen. Voor het nu en niet voor later. Dat levert ongedwongen genieten op. Dan kan ik dankbaar zijn voor het genieten van het nu. Tegelijk herinner ik me dat ik het vaak zwaar vond in de tijd dat onze kinderen klein en later puber waren. Zwaar omdat ik me zo verschrikkelijk verantwoordelijk voelde en het moeilijk vond te vertrouwen op God, dingen los te laten en aan Hem over te geven. Of vond ik het zo moeilijk wat vertrouwen in mijzelf als moeder te hebben? Och, loslaten, overgeven, laten gaan…
In het nu leven, het blijft soms lastig. Evenals danken.. daarom dit lied: https://youtu.be/02f8w6WzDrc
Geef een reactie