Vanavond hadden we een lezing van ons bedrijf.
Dat gebeurt een aantal keren per jaar, service van de zaak. Gezamenlijk eten, ontmoeting, gesprek, een lezing. Inmiddels een bekend en beproefd recept. Meestal boeiend. Vanavond was het onderwerp: waardenloze gesprekken. In mijn omgeving had ik al positieve gesprekken gehoord over een boek met dezelfde titel. Dus vol verwachting klopte mijn hart, gezellig samen met een collega richting midden des lands.
De lezing begon… De spreker was boeiend en prikkelend, dat vooral. Hij lardeerde zijn verhaal met een aantal persoonlijke zaken. Hm.. Ineens kwam er een deel over het evangelie van Markus, over de wonderen die Jezus gedaan had. Op deze manier werd door Jezus het ziektemodel geïntroduceerd, aldus de sprekert. Daarna ging Hij dood en daarna stond Hij ook nog eens op, althans zo luidde dan het verhaal.
Oeps. Ik wist niet wat ik hier mee aan moest. Het kwam binnen en het raakte me. Dit wilde ik niet! Dit raakte me in mijn ziel. Het deed pijn. Hoe te reageren? De meer ‘primitieve’ reacties zijn bevriezen of vluchten. In eerste instantie had ik de neiging het pand te verlaten. (wel lastig als je met een collega meerijdt). Ik bleef zitten, en hoorde de rest van het verhaal met een half oor, het landde niet echt meer. Al zullen er best wel goede dingen zijn gezegd, ik maakte het niet meer mee. Ik was boos en verdrietig om de dingen die gezegd waren, ik zat in de knup met mijzelf, dat ik niets zei, en het maar aanhoorde, zonder ?? ja wat dan? Ik zat me af te vragen wat het toch is, dat geloven belachelijk gemaakt wordt, of dat Jezus te kijk wordt gezet, door mensen die zeggen dat zij niets (meer) over God willen weten. Waarom dan toch dit soort dingen?
En wat mijn eigen houding betreft, schaam ik me om ervoor uit te komen dat dit soort opmerkingen mij enorm raakt? Opstaan in een zaal met 200 mensen en mijn zegje doen? Ik zie mijzelf dat niet zo snel doen. Of “verloochen” ik Jezus op deze manier? (mattheüs 10 vers 33)
Wat was ik blij dat mijn baas aan het einde van de avond de spreker bedankte voor zijn verhaal, en er onmiddellijk aan toevoegde dat er een gedeelte in het verhaal was dat absoluut overbodig was. Bedankt!
Henk
Denk niet te klein van jezelf.
De opmerking overvalt je. Daarop ad-rem reageren is moeilijk, zeker voor een zaal van 200 mensen.
Maar zie eens wat je nu doet!
Je plaatst op internet een reactie die door veel meer dan 200 mensen te lezen is. En het blijft te lezen, tot het moment dat jij het weghaalt. Het is dus niet zo maar een reactie die snel weer uit je geheugen verdwijnt. Je kunt het lezen en herlezen.
Waar ik vooral bewondering voor heb is dat je laat zien dat het je raakt als het over Jezus gaat.
Ik vind het razend moedig van je om hier zo voor uit te komen.
En het is nog prettig te lezen ook 😉
God zij met jou en met allen die je liefhebt.
maahtje
dank je wel, Henk!
Gerda
Wat heb je dit weer herkenbaar opgeschreven. In zo’n situatie is het lastig om onbevangen verder te luisteren. Het zet aan tot nadenken.
maahtje
Dank je wel, Gerda, vooral dat “weer” doet me goed!
Jaimie
Wat herkenbaar! Ik zat met schaamte over mijn eigen niet reageren in de auto op de terugweg en enorm veel boosheid. Dank je voor het delen
maahtje
dag collega :-), fijn dat je reageert! Mooi om je hier te ontmoeten!