Omdat gisteren toch al alles anders liep dan we gedacht hadden, besloten we naar ons filmhuis te gaan, voor een film die nog op mijn verlanglijstje stond. Dat flexen was overigens nog wel een goeie oefening voor ons.

We keken naar: deux jours, une nuit. Een vrouw heeft haar baan verloren, de bazen geven aan dat zij haar baan terug kan krijgen als de andere werknemers van de fabriek waar ze werkt, bereid zijn hun bonus in te leveren. De vrouw, Sandra, heeft een depressie gehad, en ze blaakt niet echt van zelfvertrouwen. Wat we in de film zien is haar tocht langs collega’s om hen te vragen hun bonus (van ongeveer 1000 euro) in te leveren. Je ziet haar angst, voelt haar onvermogen, twijfels. Je ziet en hoort de reacties van haar collega’s. Weinigen willen “hun” bonus, waar zij “recht” op hebben en die ze nodig hebben (voor een nog mooier tuinterras bijvoorbeeld) opgeven voor Sandra. Komt dit allemaal nog weer goed?

De film was niet bepaald een luchtig toetje op een toch wel wat zware dag. We werden wel weer aan het denken gezet. Wat is dit voor maatschappij, waarin werknemers zo gedegradeerd worden, zo inwisselbaar zijn, en bijna zo iets als handelswaar? Dat is nog lekker veilig buiten mijzelf:  de maatschappij. Hoe zou ik reageren als mij deze vraag gesteld zou worden? Hoe vast zit ik aan “mijn” (???) geld?

Nog te zien tot 2 juli.