Het is begin week acht en inmiddels heb ik vijf films gezien en staan er nog een paar op mijn kijklijstje. Dit jaar wordt het jaar van de films voor mij.  Niet alle films heb ik hier genoemd. Ik zag ook nog Frozen twee, en de film over de twee pausen. Beide leuk, mooi/ leerzaam.

Op Valentijnsdag zaten wij in de bioscoop, tezamen met vele leeftijdsgenoten. Lag dat aan de film, of aan het tijdstip? Het zal ook wel niet toevallig zijn dat deze film op deze datum uitkwam. In deze week van het huwelijk, die eindigt op de veertiende van deze maand.

Ik kwam een paar bijzondere artikeltjes over relaties  tegen in kranten. In de Tubantia las ik vorige week een column van Saskia Noort, met de titel: mislukken in de liefde bestaat niet. (vooral n.a.v. de scheiding van Marco Borsato) Zij stelt in die column dat zodra liefde werken wordt, je weet dat je onderweg bent naar het einde ervan. Op diezelfde dag las ik een verhaal in het Nederlands Dagblad, waarin een heel ander verhaal verteld werd. Daarin werd gesteld dat mensen vaak het trouwen met de gedachte dat je dan altijd gelukkig bent en alles als vanzelf gaat. Dat liefde een werkwoord is, om een bekend boek aan te  halen, wordt vaak vergeten. Een relatie is dan leuk zolang het leuk is. Met als keerzijde dat alleen maar hard werken in een relatie zeer zwaar kan zijn.

Terug naar de film. De beentjes van Hildegard.Een film van Herman Finkers, met Johanna ter Stege als tegenspeelster. In Twente opgenomen, in het Twents gesproken. Een film over liefde die kan verstikken. Zoals Herman Finkers het bij “De wereld draait door” beschreef: een huwelijk kan ontaarden in begeleid wonen…

Wij vonden het een supermooie film, met een enkel minpuntje.  We zagen de ondertitelde versie. Twents is niet onze moerstaal, we verwachtten dat we het niet helemaal konden volgen. Het is leuk om in een film beelden uit je eigen stad te zien. Een feest van herkenning. We zagen zelfs nog het tankstation terug, waar we een tijd boven gewoond hebben.  “Zo, ’t zit er weer in”, was een kreet die we de ganse dag hoorden…

De film laat de dynamiek in het huwelijk van Jan en Gedda zien. Jan als “slachtoffer” van de liefde van Gedda. Ingekapseld en hulpeloos. Verzin een list… en dat deed hij. Dankzij die list belandt hij in een verpleeghuis, en verlaat het weer. Hij gaat op reis, op de meest primitieve manier: met een ezeltje aan de wandel. Tijdens die reis ontmoet hij zijn kinderen, ontdekt hij zichzelf. Wijst zijn zoon hem op zijn eigen aandeel in de relatie.

Wij kwamen erg enthousiast uit de filmzaal! Een film die een lach en een traan oplevert.  Mooie zinnen als: het heeft geen nut, maar het heeft wel zin. Treffend was ook het beeld van Jan over te dicht bij elkaar zijn: twee houtblokken op elkaar gelegd, zullen niet goed branden. Liggen ze wat verder uit elkaar liggen, dan branden ze als een tierelier. En het minpuntje? Het gebruik van Gods naam in de film. Jammer dat dit op deze manier gebeurt, zoals altijd voegt het echt niets toe, integendeel.