De Hardwerkende Nederlandse

Ik fiets naar huis en ben blij dat het weekend is. Een weekend zonder afspraken, zonder verantwoordelijkheden,  met de gewone huishoudelijke dingen. Misschien nog wat administratie bijwerken. Dat is het ‘lot’ van een zzp-er, die administratie.

Ik kijk terug op de week. Denk aan maandagochtend. Een ochtend met twee afspraken. Bij de ene klant loopt het gesprek niet goed, begrijpen we elkaar niet. Als ik dan ook nog aangeef dat ik de argumenten die de partner aandraagt goed begrijp lijkt het hek van de dam. Een begeleider hoort dat niet te doen, die hoort ten allen tijde de klant gelijk te geven. Ik geef aan dat begeleiden meelopen is maar dat een begeleider geen meeloper is. Ik kan gaan, einde verhaal. Even lijkt het er op dat ik definitief kan verdwijnen…. een week afkoeling levert hopelijk weer nieuwe gedachten en energie op.

De andere klant is blij me te zien. Dit gesprek is een drie-gesprek. Een maatschappelijk werker van de gemeente is eveneens aanwezig. We bespreken wie waar voor verantwoordelijk is in de nabije toekomst. Mijn taak zal vooral zijn het uitleggen wat de gevolgen zijn van Niet Aangeboren Hersenletsel in het dagelijkse leven. Die gevolgen zijn pittig. Het leven leven van een bejaarde als je 21 bent is een opgave. Na een uurtje praten is de energie op en vertrek ik weer. Gauw naar huis om de logeerhond uit te laten en daarna naar Hiernaast voor de handwerkclub.

Het uitlaten gaat (deze keer) goed. Bij Hiernaast is het een volle bak. Er wordt gefilmd voor tv Enschede, omdat er een buurthuis gesloten moet worden, door bezuinigingen van de gemeente. Onrust alom in de wijk waar Hiernaast staat. ’s Avonds ben ik er alweer, dit keer om te kletsen & kleuren met een stel tieners. Meestal goed voor een avond lol en goede gesprekken. Deze avond zijn we allemaal rustig en heel fanatiek met ons kleurwerk.

Dinsdagochtend heb ik een afspraak met een klant en partner die ik nog maar kort begeleid. Soms nog wat aftasten, wederzijds. Een afasie zorgt voor ingewikkelde situaties. En zorgt ervoor dat de kring rond dit echtpaar steeds kleiner wordt. Dat er niemand contact met hen zoekt, dat alles dus van henzelf uit moet gaan, het frustreert hen. Ik snap het zo goed. Voel me machteloos. Tegelijk realiseer ik me dat ik de wereld niet kan redden, dat ik de mensen waar ik op bezoek kom evenmin kan redden. Weten Wie wel de redder is, is iets wat we samen kunnen delen.

’s Middags ga ik aan de slag met rapportages, zodat ik aan het einde van de week mijn facturen kan maken. Niet mijn favo bezigheden. Ik bel een WMO consulent om te vertellen dat een klant, waar ik net begonnen was, absoluut geen begeleiding meer wil hebben. Jammer, het is niet anders. En in deze situatie niet onoverkomelijk, zo is mijn inschatting. Er belt een collega, voor overleg over een (gezamenlijke) klant. We besluiten samen dat we deze mevrouw beter niet meer kunnen begeleiden. Onze kennis is niet toereikend voor deze mevrouw.

Ik bekijk mijn mail en zie een paar gezellige mails. Fijn, even gewoon kletsen, al is het per mail is erg prettig. Ik zie dat ik een nieuwe abonnee op m’n weblog heb. Ook daar ben ik altijd blij mee.  ’s Avonds gaan allernaaste en ik naar een film. De zaal zit bijna vol, wat heel bijzonder is voor dit filmhuis. “The big sick” is de film van onze keuze en het is een goede!

Woensdagochtend word ik met gejuich  begroet in het gezin waar ik kom. Altijd als ik op vakantie ben, gebeurt er iets meer of minder dramatisch. Zo ook in de afgelopen weken. Ik mag (voorlopig) niet meer op vakantie. De verhalen zijn heftig. De strijdlust en humor van deze mevrouw bewonderenswaardig. Toch knijpt er wat in mijn hart. Zoveel moed en zo weinig uitzicht. Behalve luisteren en af en toe een spiegel voorhouden kan ik hier niet zo veel doen. Het is genoeg. Deze avond wordt onze logeerhond opgehaald. Dolblij is Tess als ze haar baasjes weer ziet. Ook wij zijn erg blij om hen weer te zien. Veilig terug van vakantie.

Donderdagochtend mag ik naar de afdeling WMO van onze gemeente. Er is verschil van inzicht over het al dan niet inzetten van begeleiding en huishoudelijke hulp. Een onafhankelijke arts moet nu een advies geven. In een pittig gesprek van een half uur maakt hij zijn beeld en trekt hij zijn conclusie. Ik ben mee om zo nodig uitleg te geven. Dat is niet nodig. Dit soort gesprekken vind ik altijd lastig. Het is sowieso erg vervelend dat het nodig is. De situatie is stabiel, luidt het oordeel van de WMO consulent, “dus” geen hulp meer nodig. Dat die situatie dankzij de hulp stabiel is. lijkt niet altijd te landen. Enfin, dit gesprek is geweest, er wordt een advies geschreven richting gemeente en deze oordeelt dan weer verder. Wordt vervolgd en dat dit soort dingen veel stress oplevert schijnt niet erg te landen bij instanties.

Ik kom thuis in een heel stil huis. Geen geblaf en gekwispel. Ik hoef niet meer te wandelen. Vreemd. ’s Middags brengt de post (eindelijk) de cd’s van Adrian Snell: Alpha&Omega. Het is een bekend muziekstuk, waar ik vorig jaar in mee zong. Nu kan ik genieten van een cd waar ik zelf aan meegewerkt heb. Dit gegeven ontlokt een leuke chat op onze gezinsapp. Heerlijk om zo even te contacten, al zien we elkaar niet, de verbinding is er wel. Jongste zoon komt de auto ophalen, en eet een hapje mee. Gezellig om weer bij te praten.

De hele dag verheug ik me op een aflevering van een van mijn favoriete detectives die die avond op tv komt. Terwijl ik naar een ontvoeringszaak zit te kijken rolt onder in beeld de actuele stand van zaken in Barcelona. Ik kan het niet rijmen, voor m’n lol naar iets engs zitten kijken, terwijl intussen mensen gewond zijn of erger. Toch dompel ik me onder in mijn spannende aflevering.

Vanmorgen ben ik weer bij Hiernaast, koffie ochtend. Het is gezellig en goed. Vanmiddag nog één werkafspraak. Klant was moe,  deed het verhaal en liet me naar huis gaan. Ik fiets naar huis. Kom onderweg een schoentje tegen. Een paar dat gebroken is. Zoals ik meer gebrokenheid zie deze week. Gebrokenheid en moed.