In maart aten wij (allernaaste en ik) een taartje bij jongste zoon en vriendin. Halverwege stuitten we op een kaartje, verborgen in het gebak.

Een blijde tekst. En tegenover ons zaten twee blije mensen. De datum was toen nog niet bekend, vrij snel erna wel en morgen is de grote dag. Inmiddels zijn we op de hoogte van de inhoud van het proces dat een trouwerij voorbereiden is. Regelmatig kwam jongste langs met notitieblokje in de hand, er moest nog wat afgesproken en vervolgens afgevinkt worden. Het lukte allemaal en nu is de laatste dag voor de grote dag. Alles is geregeld en in kannen en kruiken en het wachten is begonnen. Ik mocht mee met het afpassen van de trouwjurk, wat een nieuwe ervaring was. Ik puzzelde me suf over wat ik zelf aan wil doen, en kwam mezelf daarin tegen. Een poll op Instagram leverde duidelijkheid. (maar ja, nu wordt het morgen warm, dus ik twijfel opnieuw) Over luxe problemen gesproken!

Tja, en dan zijn alle zonen getrouwd…. Superfijn en mooi om te zien hoe ieder stel zich ontwikkelt, ontwikkeld heeft. Ook heel erg fijn om te merken wat de broers voor elkaar doen, zo richting trouwdag. De sfeer die er is om iets moois in elkaar te zetten. Om liefdevol toch nog even te plagen. Wat een vreugde mogen we zo in onze kinderen ontvangen.

Tegelijkertijd realiseer ik me dat nu het spontane binnenvallen voorbij is. (jongste vogeltje gaat ons stadje verlaten). Die spontane binnenvalacties waren soms hulpvragen, soms het delen van blijde dingen. Die tijd is nu echt voorbij. Ik ben geen raadgever meer, en het zo binnenlopen gebeurt niet meer door de afstand. Zo gaat het leven en zo is het goed. Maar ach, dat beetje weemoed, dat blijft.