Dinoplaatjes

Maandagochtend, ik wist nog niet eens dat er weer een actie was, werd ik al aangehouden met de vraag of ik dino-plaatjes had. Niet dus. In de loop van de week begon het langzamerhand te dagen dat onze grootgrutter weer een actie had uitgevonden. En als je dan niet mee doet met het europees kampioenschap voetballen, dan moet je iets anders ‘slims’ bedenken om klanten te (blijven) lokken. Dinoplaatjes dus.

Meestal spaar ik alle soorten plaatjes voor de kleinkinderen. Ze hebben inmiddels albums vol. Of misschien wel hadden. Bij deze actie twijfelde ik even. Dinosaurussen? Evolutie? Ach, ik hoef ze niet op te voeden en ga er even niets van vinden of over nadenken. Grappig, inmiddels is derde kleinzoon aan de beurt om te sparen. De oudsten krijgen andere interesses en kleindochter is nog niet zover.

Gisteren was ik in ons winkelcentrum nog niet in om die ene stomme boodschap die ik vergeten was, te kopen,  of ik werd al aangehouden door een klein meisje: Mevrouw, mag ik uw dinoplaatjes? Geïrriteerd merkte ik op dat ik maar één boodschap hoefde te halen. Soms vind ik dat hele plaatjesgedoe zo verschrikkelijk irri! En natuurlijk verplicht geen mens me om bij deze supermarkt te kopen en zijn er legio alternatieven. Maar ja, daar moet ik dan weer veel verder voor fietsen…..

Vandaag ging ik even met kleindochter boodschappen doen. Ik had genoeg gekocht om in aanmerking te komen voor een pakje kaartjes. Zij kreeg ze van de caissière. Kleindochter gaf ze weer aan mij: “Hier oma, is voor de jonges”.

In ons wijkwinkelcentrumpje zitten de kinderen overal om om plaatjes te vragen. Vanmiddag ging allernaaste even wat boodschapjes doen. Opnieuw zaten er kinderen. Voordat zij iets konden vragen aan hem, vroeg hij aan de kinderen: “Hebben jullie dino-plaatjes voor mij? Ik spaar ze ook”.

Wat verbazing en gedoe. Toen hij de boodschappen in zijn fietstas deed kwam er een meisje naar hem toe. “Alstublieft meneer, deze heb ik dubbel, die mag u wel hebben”. En hij kreeg een stapel kaartjes in de handen gedrukt.