Dat het gisteren vier mei was, en dat het gisteren dodenherdenking was, is geen nieuws meer. Toch nog een terugblik op gisteren. Het was de dag van de begrafenis van een tante van mij. De schoonzus van mijn moeder. Een overlijden op de leeftijd van de zeer sterken.
Samen met mijn moeder reed ik naar Assen, waar een aantal zussen al waren. De dankdienst voor het leven van onze tante was een mooie dienst. Bemoedigend en hoopvol. Veel herinneringen werden opgehaald. Onder anderen over de oorlogstijd. Heel bijzonder om nu, na al die jaren, te horen wat onze tante toen heeft meegemaakt.
Haar vader vaarde op de grote vaart, en kon zes jaar lang niet thuis komen. (dat was van haar tiende tot haar zestiende levensjaar). In de oorlog, het gezin woonde in Rotterdam, moest zij uiteindelijk naar een soort pleeggezin, om de hongerwinter te kunnen overleven. Heftige tijden, een gezin dat lijdt onder gemis en ontberingen. Een ieder overleefde de oorlog, ogenschijnlijk ongeschonden is men de oorlog doorgekomen. Tegelijk is er enorm gemis en onzekerheid geweest.
Dit zijn de “kleine”oorlogsverhalen. Ook die zijn belangrijk om te bewaren en te herinneren. Vier mei herdenken blijft belangrijk.
walli1967
Bijzonder. En ja. De oorlog in Rotterdam was heftig. Mijn moeder die daar aan de Charloise Lagedijk woonde, heeft ook vele “kleine oorlogsverhalen”. De generatie die ze uit eerste hand kan vertellen wordt steeds kleiner…
maahtje
Dank je wel voor je reactie, en welkom op dit weblog!