Plotseling besef je: we werken niet meer, wat let ons om om elf uur ’s morgens een film te kijken? Niets dus, zo zaten we gisteren rond die tijd voor de tv, te kijken naar de film “Don’t look up”. In de kerkapp was al een soort discussie ontstaan over deze film, nu wilden we het zelf zien.  Een lange film, 138 minuten om precies te zijn.

Het verhaal:

Twee astronomen ontdekken dat een komeet die rechtstreeks op de aarde afkomt. Dit zal over een half jaar gebeuren. Zij proberen dit aan anderen te vertellen, maar er wordt niet zo geluisterd. Het tweetal komt bij de president terecht, (een rol van Meryl Streep die een soort vrouwelijke Trump speelt). Zij is meer met verkiezingen bezig dan met wat er staat te gebeuren met de aarde. De astronomen vertellen hun verhaal in een talkshow, worden ook daar niet serieus genomen. De mannelijke astronoom (een rol van Leonardo di Caprio) laat zich vangen in het net van de presentatrice van de talkshow. De astronomen krijgen te maken met tegenstand, meewarigheid en keiharde commercie en politieke belangen. Dit alles in een wat overtrokken sfeer met soms grof taalgebruik.

De film staat beschreven als satirische sciencefictionfilm. Sommigen willen het als comedy zien, maar echt als comedy zie ik het niet. Ik vond het redelijk schokkend allemaal. Tegelijk vraag ik me af in hoeverre dit een spiegel voor onze tijd is. Het oppervlakkige in talkshows, wat is nieuws en wat niet? Niet te lang, niet te zwaar, en dat soort dingen. Schokkend vond ik de hebzucht: de komende komeet bevat voor biljoenen aan delfstoffen, we hoeven de komeet alleen maar in stukken te hakken en alle goede stoffen rollen vanzelf op aarde….

Dat in stukken hakken mislukt. De komeet komt razendsnel dichterbij en mensen geloven het nu eindelijk en worden bang. Bijna aan het einde van de film heeft de mannelijke astronoom zijn gezinsleven hersteld en bij hun laatste maal bidden ze gezamenlijk dit gebed:

Lieve Vader, Almachtige schepper. We vragen U vanmorgen om Uw genade, ondanks onze eigen trots. Om Uw vergeving, ondanks alles wat onze schuld is. Maar vooral Heer, vragen we U om Uw liefde, om ons te troosten, dwars door deze donkere tijden heen. Wat er ook gebeurt door Uw heilige wil- dat we het tegemoet treden met moed, met een open hart vol ontvankelijkheid. AMEN.

 

 

We zaten geboeid naar deze film te kijken. Het taalgebruik was niet altijd prettig om aan te horen. De wereld die getoond werd was schokkend, zoveel macht en zoveel dingen die gedaan werden om macht vast te houden. Overdreven? Onrealistisch? Ik ben bang van niet. De film roept de vraag op hoe je zelf zou reageren als je dit nieuws te horen krijgt. Er wordt gezegd dat de komeet een metafoor is voor klimaatveranderingen. Hoe reageren wij daar op? In hoeverre lukt het om gedrag te veranderen? Hoe machtig voelt een mens zich?

Conclusie: bijzondere film, zette ons weer aan het denken (en hopelijk doen), wijst op verantwoordelijkheden, toch ook wel vermakelijk ondanks de ernst. Tenslotte: ik werd jaloers op de prachtige truien die de vrouwelijke astronoom droeg…. zal ik toch weer eens gaan breien?