Terwijl ik dit zit te typen luister ik naar het “Oog op morgen”, naar een verslag over de vergadering van de eerste kamer, die vergadert en moet besluiten over de WMO. Vanavond hadden we een bijeenkomst van ons bedrijf, een dienst, een bidstond, welke naam je wilt bedenken. We waren in een fraaie kerk:
We kwamen samen om te zingen en te bidden, te luisteren naar elkaar, elkaar te bemoedigen, te bidden voor het bedrijf, voor onze cliënten, voor onze “bazen”. Het was mooi om zo bij elkaar te zijn!
De kracht van gebed is groot, we willen er op vertrouwen! Tegelijk is er de stand van zaken tot nu toe, en dan lijkt het erop dat deze wet wordt aangenomen, met alle gevolgen van dien. Gevolgen voor kwetsbare groepen mensen, mensen die niet goed voor zichzelf op kunnen komen. De uitdrukking: in eigen kracht zetten, komt mij eerlijk gezegd zo langzamerhand mijn neus uit. Niet iedereen kan op eigen kracht ‘drijven’. Mogen wij alsjeblieft de zwemband zijn die sommige mensen nodig hebben?
Ik hoor nu op de radio dat er nog “zorgpunten” zijn. De snelheid van invoering lijkt problemen op te leveren. Expertise die er op bepaalde gebieden is, mag niet verloren gaan, zo wordt gezegd. Gloort er toch nog hoop voor specifieke NAH begeleiding?
We wachten het af en we blijven bidden. Bidden in alle mogelijke vormen. Vanavond werd er een “kwik, kwek, kwak” gebed gebeden. Een prachtige vorm, even simpel als briljant: je schrijft een zin, of enkele zinnen op een briefje. Al die zinnen tezamen vormen een gebed, dat dan door één persoon voorgelezen kan worden. Dat was het enige moment dat het prettig was dat we in niet zo’n grote groep aanwezig waren….
Geef een reactie