Gisteravond togen we naar Apeldoorn om daar naar een theatervoorstelling te gaan. Je moet toch wat, als de IJssel oversteken voor artiesten wat lastig lijkt. We gingen naar Timzingt. 

Mijn communicatie met de kaartjesautomaat verliep nogal moeizaam.  De reis verliep deze keer vlekkeloos. We wandelden een kwartiertje en waren bij het theater van bestemming.

Onze plaatsen waren op de allereerste rij, helemaal in het hoekje. Hm, zou niet echt onze eerste keuze zijn, maar we hadden niets te kiezen. Uiteindelijk viel het mee, we zagen alles goed en het geluid was niet oorverdovend.

Wat volgde was enerverend. Hilarische teksten waarbij ik de neiging kreeg te huilen. Niet van het lachen, wel omdat de teksten me raakten. Leidraad van de avond was het levensverhaal van de oma van Tim. Het was een spiegel en soms een feest van herkenning.

Het was een waterval van verhaaltjes, anekdotes, liedjes. Verhalen waarin ik me meegezogen voelde. De woorden vlogen de zaal in. Het ging over heel veel. Opvoeding, onderwijs, selfies. facebook, geloven, relaties, tuinieren. Onderwijs is: ik weet een verhaal en ik wil graag dat jij dat verhaal ook kent. Zo waren er veel meer mooie zinnen. Zoveel… zo mooi…