Gratis

Vandaag was de Pathmos meimarkt. Deze keer voor de tiende keer. We hadden ons voorgenomen dit jaar aanwezig te zijn om zo “reclame” te maken voor  Hiernaast en mensen uit te nodigen voor onze zondagse brunches. Wouters fiets kan omgebouwd worden tot mobiel koffie en theecentrum. Het was voor hem de première in Enschede, in den Haag was dit prachtige mobiele centrum al veel vaker gebruikt.

  We hebben heel wat koffie gezet vandaag! We stonden gewoon in een straat, tussen de andere kraampjes. De meeste verkopers zaten gewoon voor hun huis met hun zolderopruiming. Barbiepoppen voor vijftig cent, er was van alles te vinden en te koop.

Mensen liepen langs de fiets, keken een beetje, draaiden hun hoofd af… liepen weer verder. Als we vroegen: heeft u zin in een kopje koffie?, was het bijzonder hoe vaak mensen zeiden dat ze net een bakje op hadden. Als mensen wel koffie wilden was de volgende vraag: wat kost dat?
Ons antwoord: niets, wekte verbazing. Dat kan toch niet? Of ze dan toch wat mochten geven? Tuurlijk mag dat. Het leek wel of dat nog veel prettiger was, als ze wel wat mochten geven. We maakten een praatje met mensen, om hen uit te nodigen voor de brunch. Ook daar als eerste vraag: hoeveel kost dat? Opnieuw verbazing als we zeiden dat het gratis is. Dat was wel stom van ons, gratis. Het was veel beter om er geld voor te vragen, zo was de gedachte. We waren wel gek dat we dit gratis deden…

Zou het echt zo zijn dat mensen liever wèl geld willen geven? Geeft het een gevoel van afhankelijkheid als je niets hoeft te geven? Willen we met z’n allen toch zo graag die kleine zelfstandige zijn die alles zelf doet? Is genade daarom zo moeilijk? Je hand open houden en alleen maar ontvangen? Of toch stiekem zelf dingen willen doen? Het dankbaar “moeten” zijn, waardoor je toch het idee hebt dat je iets terug kunt doen voor God en zijn liefde? Ach, al deze vragen stellen is als ze al beantwoorden!