Vandaag een verhaal over de straat waar we in wonen. Even een dagelijks onderwerp. We wonen hier nu ruim zestien jaar. In een wijk uit de beginjaren tachtig, toen er nog premie A en premie B woningen gebouwd werden. In onze hoek woonden een behoorlijk aantal eerste bewoners. Gezinnen met pubers, mensen die wat jonger waren dan wij, en enkeling van dezelfde leeftijd. Een enkele alleenlevende, merendeels complete gezinnen.

In de eerste jaren hadden we in het weekend vaak korte nachten, met dank aan uitgaande pubers die hun uitgaansavonden evalueerden onder de lantaarnpalen. Langzamerhand veranderde de bevolking. We waren getuige van de luidruchtige stranding van een huwelijk. Het huis werd verkocht, en inmiddels woont er een jong echtpaar met hun dochtertje.

Een ander echtpaar zocht en vond een gelijkvloerse woning en hun huis wordt nu bewoond door een jong stel. Al een jaar wordt daar verbouwd en de container staat nog steeds voor de deur.

<– Deze tekening werd ooit door een van de kleinkinderen gemaakt, ik weet niet meer wie.

De vijftigste verjaardag van onze overbuurman werd groots gevierd. De kerstdagen in het daaropvolgende jaar zat hij verlaten en alleen in zijn huis. Na een aantal jaren zagen we steeds vaker dezelfde mevrouw de deur in en uitgaan. Totdat er niemand meer naar binnen ging of naar buiten kwam. De luiken zaten dicht.

<— er werd verhuisd…

 

In de afgelopen weken is er in dit huis veel geschuurd, geboord en hard gewerkt. Onze nieuwe buren zijn een jong stel. Een stel met plannen voor de hoek. Leuk om het enthousiasme mee te maken. En grappig om te merken dat de bevolking na verloop van jaren verandert.