op zoek naar de goede weg

Inmiddels vliegt het Corona virus met grote vaart door de de wereld, zich vasthechtend op steeds meer mensen. Ik heb het idee dat het een oprukkende ‘vijand’ is, die steeds dichterbij komt, ook al ken ik geen mensen in mijn naaste omgeving die al of niet gediagnosticeerd, het virus hebben/ ziek zijn geworden.

Corona en zijn gevolgen beheersen de media. Wijze en minder wijze mensen geven hun mening, en vooral de (in mijn ogen) minder wijze mensen weten het allemaal zeker: het is de schuld van de regering… Er is een discussie losgebarsten over het aantal bedden dat beschikbaar is op de intensive care. Dat maakt dat er goed nagedacht moet worden over wie er wel of op een IC wordt opgenomen. Dat is geen nieuwe discussie denk ik, het is op dit moment een urgentere discussie. Als het goed is wordt er altijd van te voren nagedacht over de vraag of een IC opname zinvol is voor de patiënt. Immers, zo’n opname is een ingrijpend iets. Veel ex-patiënten krijgen een post-intensive care syndroom. Of zijn enorm verzwakt na opname, en kunnen echt veel minder dan voor de opname. Misschien bestaat het beeld dat je na een IC opname gewoon verder leeft, dat is niet zo. Iemand schreef: nadat ik bijgekomen was van de ic opname, en dat was na ongeveer twee jaar… Het is goed dat hier aandacht voor is.

Er is van alles te lezen en te volgen over deze dingen. Journaal, talk shows, social media, alles is gevuld met berichten over het virus. Ons land bestaat zoals gewoonlijk alleen maar uit deskundigen.”Deskundigen” die roepen dat het een schande is dat er zo weinig IC bedden zijn. Dat het discriminatie is als een 82 jarige niet eens meer naar de IC mag… dat zag ik op tv voorbijkomen. Nu was het ook niet echt een zorgvuldig item. De huisarts van betreffende man had telefonisch meegedeeld dat hij zeer waarschijnlijk niet in aanmerking kwam voor IC opname, mocht dat nodig zijn. Man kwaad, kleindochter huilend voor de camera, paniek alom. Ik zag een flard, weet dus niet hoe dat programma verder ging. Als dit werkelijk op deze manier is gebeurd, lijkt me dat nogal onzorgvuldig, voorzichtig geformuleerd.

Ik las een verhaal van een arts, van onze leeftijd, die aangaf niet naar de IC te willen, mocht dat nodig zijn, om op deze manier ruimte te geven voor iemand met (waarschijnlijk) meer overlevingskansen. Ook in mijn favo krant werd in een artikel door twee mannen, waaronder deze arts, aangeraden hier over na te denken en ook  met elkaar te praten. Dat lijkt mij een zinvol advies, praten met je naasten.

Ik realiseer me dat het uiteindelijk een vraag is of je bereid en klaar bent om te sterven. In het begin van de week waren mijn gedachten daar vrij stellig over: geen IC opname. Later, begon ik er nog meer over na te denken en te praten. Ik merkte bij mezelf dat ik het makkelijk vond een standpunt in te nemen. Vervolgens merkte ik dat de gedachte dat een Corona besmetting dus daadwerkelijk mijn dood zou kunnen zijn toch best wel een angstige gedachte is…