Gisteren stond in het Nederlands Dagblad een ANP bericht over hulp bij zelfdoding van een moeder, door haar zoon. Een zaak die al een aantal jaren speelt, waar nu al voor de derde keer een voorwaardelijke celstraf voor is geëist. De advocaat in deze zaak vindt dat deze zoon de juiste keuze heeft gemaakt en daarom niet strafbaar is:
“Hij kende de wet en de mogelijke gevolgen, maar hij koos terecht voor de morele plicht om zijn moeder te helpen bij een pijnloze dood. Er waren geen alternatieven.”
Eerlijk gezegd… om maar weer eens een cliché te pakken: ik wist niet wat ik las. Morele plicht om je moeder te helpen dood te gaan?
Gistermiddag gingen allernaaste en ik naar een film. Onze keuze was gevallen op de film “Happy End”. Een film van Michael Haneke. Ik zag al vaker films van hem. Het was weer een pittige film. Veel lijntjes en draadjes. Een film over leven en dood. Over hoe te leven, al dan niet met je kop in het zand, en hoe te sterven, al dan niet zelf gearrangeerd. Relaties onder druk, relaties om geld, relaties om sex, weinig liefde in te zien. Als ik zeg: we genoten ervan, dan klopt dat niet. Wel weer aan het denken gezet door de vraag wat je zelf wel of niet wilt zien. Hoe leef je met dat wat God je gegeven heeft?
Gisteravond lazen we, zoals altijd, aan tafel uit de bijbel. Ons leesrooster gaf Jesaja vijf vers 18-24 aan. Vers 20 luidt als volgt:
“Wee degenen die het kwade goed noemen, en het goede kwaad, die het licht tot duisternis maken en het duister tot licht, die van zoet bitter maken en van bitter zoet”
Gerda
Ja die tekst is zo duidelijk en confronterend als je om je heen kijkt.
Deborah
Duidelijke taal!