Hoe zal het nu gaan met Beatrix, met Mabel. Zouden haar dochters slapen? Zitten ze nu bij elkaar, herinneringen ophalend van “vroeger”? Och, wat maakt het uit als ik dit zou weten? Wat wil ik eigenlijk weten, waar ben ik naar op zoek?
Naar niets denk ik, het is niet in te denken wat voor verdriet er is, bij allen die Friso missen. Al zo lang gemist hebben, vanaf die fatale dag. Hoe lang blijft de hoop op herstel en wanneer verandert die hoop op iets anders? De hoop dat dit leven, dat zo moeilijk echt leven genoemd kan worden, afgelopen is?
Een man en vader die al zo lang geen man en vader meer kon zijn. Die in bed lag en die…. In de afgelopen tijd moest ik vaak terugdenken aan mijn werktijd op de intensive care, lang geleden. Het gebeurde regelmatig dat iemand na een ernstig ongeluk binnenkwam en in een onomkeerbaar coma terecht kwam. Vaak een eindeloze tijd en strijd. Wat vertel je aan familie? Wat beleven de naasten? Je ziet iemand in bed die jouw geliefde wel is en toch ook weer niet. Iemand voor wie alles gedaan moet worden. Je bent wel getrouwd en niet meer. Je hebt wel een vader en niet meer. Het daadwerkelijke sterven kan ‘genadig’ zijn. Rationeel dan.
Beslissingen over leven en dood, over wel of niet behandelen, over wel of niet doorgaan met behandelen zijn moeilijke en beslissingen. Ze zijn onontkoombaar. Die beslissingen hoeven over Friso niet meer genomen te worden. Het echte rouwproces kan nu beginnen. Ik hoop en bid dat er echte troost gevonden wordt bij de enige echte Trooster!
Hier toch nog wat foto’s van deze dag.
Geef een reactie