Je kunt er niet omheen, om die foto van dat jongetje dat roerloos aan het strand ligt. Ik wil het niet zien, ik kan het niet zien en toch zie ik het. Overal. De foto raakt aan pijn bij anderen, bij eigen pijn. Op facebook zag ik veel reacties: wat als dit mijn (klein)zoon zou zijn, mijn dochter?

Vluchtelingen, zoveel, uit zoveel landen. Het lijkt of er steeds meer mensen op de vlucht zijn, of is de wereld zo klein geworden dat het meer opvalt? Is het nu echt de tijd van oorlogen en geruchten van oorlogen? (Matteüs 24 vers 6-8) De liefde zal verkillen, staat ook in Matteüs 24. Vers 12: doordat de wetteloosheid toeneemt zal bij velen de liefde bekoelen. (NBV)

Nu zijn er vast nog veel meer bijbelteksten te vinden, of verklaringen te vinden. Intussen zit ik te puzzelen en te denken. Ja, deze foto raakt me enorm. Zowel persoonlijk, als beeld van alle ellende die er is. Maar hoe gaan we verder? Terwijl ik zit te typen luister ik naar de radio. De ene machthebber schuift de problemen door naar de andere. Iedereen vindt iets van iets. En iedereen is machteloos.

Donderdagavond keek ik naar Pauw, en zag een echtpaar dat graag iets wil doen voor vluchtelingen. Deze link is naar de CIP pagina, daar staat het gesprek uitgeschreven. Wat er gezegd werd, werd min of meer welwillend aangehoord. Al viel het niet bij iedereen in goede aarde dat deze actie door christenen is bedacht. Kan bij voorbaat niet goed zijn, is vast bedoeld als zieltjes winnen. Jammer dat er zo gedacht wordt.

Er zijn meer initiatieven en oproepen tot actie. Ik lees en zie het om  me daarna af te vragen wat ik zelf doe. Of ga doen. (Extra) geld sturen? Iemand in huis nemen? Me opgeven bij die FB pagina, om aan te geven dat ik wat wil doen? Ook in ons stadje wordt weer een opvang gebouwd, een aantal jaren geleden is een AZC afgebroken, nu is er een andere plek aangewezen voor een nieuw centrum. Ik weet nog niet of en wat ik ga doen.

Vanmorgen ging het commentaar in het Nederlands Dagblad over vluchtelingen. De mooie titel was: recht boven aardigheid. Citaat: “Nu al klinkt  in veel pleidooien en oproepen argumenten door die appelleren aan ongedefinieerde schuldgevoelens enerzijds, en knuffelige menslievendheid anderzijds” Is dat de puzzel? Ik merk inderdaad schuldgevoelens bij mezelf. Het voelt zo vaak oneerlijk, te zien in welke omstandigheden wijzelf leven en te merken hoe bevoorrecht we zijn. Maar vaak blijft het bij een losse gedachte, zonder tot actie te komen. Vaak in een gevoel van machteloosheid. Die ene druppel, wat helpt dat nu?

Zo vraag ik me af: wat is dan nodig om echt in beweging te komen? En wie beweegt er mee? Vele druppels maken een waterplas!

Overigens is de terechte slotzin van het commentaar in het ND:
het is uiteindelijk geen zaak van aardigheid, maar van rechtvaardigheid.

Deze blog is geschreven als reactie op dé foto die veel overhoop haalde, in het kader van de bloghop van de maand september.