In de winter?

Gisteravond zagen we de film: ’Avant ‘l hiver’. Een film over een relatie die al vele jaren bestaat. Waarin je zo bekend met elkaar bent en zo vervreemd kunt zijn. “Praten? Waarover dan?”vraagt hij. “Ik borduur al jaren, dat was een van de dingen waar jij verliefd op werd”, als antwoord op de vraag of zij vaker borduurde. Je zit er verbijsterd naar te kijken. Hoe kan het zover komen? Of je herkent dit, en vraagt je af waar jij nog met je partner over spreekt? Of is er stilte gekomen… investeren heeft geen zin, veranderingen zullen er niet (meer) komen, het is zoals het is? Ik wil niet meer teleurgesteld worden, dus ik heb mijn verwachtingen, mijn verlangens naar beneden, heel erg naar beneden, bijgesteld? De muurtjes worden zo steeds hoger. Tegelijk kun je de vraag stellen of het werkelijk realistisch is te verwachten dat de ander verandert, (want ja, jij hoeft dat niet, toch?). Het huwelijk instappen met de gedachte dat jij die toch wel wat vervelende trekjes van je partner wel bij zult schaven is utopia in optima forma. Wat ook vaak gebeurt is , dat die eerst zo charmante dingen van je partner, die dingen waar jij op viel, later struikelblokken worden. Het meisje dat zo lief kon zorgen (ver) wordt tot een vrouw die verstikkende ‘liefde’ geeft. De jongen die zich niets aan anderen gelegen liet liggen en zijn eigen mening volgde, wordt een man die volkomen zijn eigen gang gaat en niet meer te ‘hanteren’, of ‘corrigeren’ is. En dan?

Vaak is er zoveel pijn, zoveel zonde ook, juist in relaties. Zo anders dan God het bedoeld heeft. Ik merk om me heen, en ook wel bij mijzelf, dat doen alsof alles goed is, de makkelijkste weg is. Praten over problemen? Heb ik een probleem dan?

Hoe gaan we binnen kerkelijke gemeentes, in vriendenkringen om met relaties? Ooit stelde ik in een kerkelijke gemeente voor om tijdens huisbezoeken de relatie ter sprake te stellen. (dit in het kader van een afstudeeropdracht voor de opleiding GPW). Hoongelach werd mijn deel. “Mijn huwelijk is van mij, daar praat ik niet over met anderen, die hebben daar niets mee te maken”, zo was de opinie. Hm, eerlijk gezegd ben ik ook nog niet zoveel ouderlingen tegengekomen met wie ik evt. dit soort problemen zou willen/ kunnen bespreken. En toch, nu kan het gebeuren dat het te koop bord in de voortuin staat, voordat iemand van het kerkgezin weet van de komende echtscheiding.

Hoe kunnen we elkaar hiermee helpen, zit ik me af te vragen. Hoe kun je sparren en steunen? Werkt een marriage course? Zijn er misschien andere “cursussen”?  Er zijn massa’s boeken geschreven over het huwelijk, maar doe je daar echt iets mee?

Wie heeft er een oplossing? Wie weet?