Tuinieren.. het is niet mijn hobby. Maar als je wilt genieten van je tuin, moet er toch af en toe wat gebeuren. Dit jaar  heb ik weer eens bloembakken gevuld, nieuwe vaste planten aangeschaft en Koningsdag besteed aan het mooi maken van onze metertjes grond. (met een gezellige tuin en drie dagen spierpijn als gevolg)


Gister bekeek eens wat er in staat en groeit en bloeit. Daar werd ik erg blij van! Veel knoppen te zien en als dat allemaal uitbarst wordt het een vrolijk geheel. En als de bijtjes nog bij de appelboombloemetjes komen kunnen we appeltjes uit eigen tuin eten.

Ik kan me verwonderen en verblijden over de seizoenen. Zo gauw het echt voorjaar is vallen de zorgen die er in de winter zijn, (of die ik in de winter bedenk) verdwenen. Ik geniet van voorjaar en zomer.

Vorige week lazen we de geschiedenis van Noach en de ark. Een verhaal van redding. Tegelijk de geschiedenis van de verwoesting van de aarde. Een geschiedenis die je je eigenlijk niet echt voor kunt stellen, te moeilijk, te heftig. In Genesis negen belooft God dat Hij de aarde niet weer zal verwoesten. Nooit weer zal er een zondvloed zijn.Als teken van dit verbond geeft Hij de (regen)boog in de wolken. Het bijzondere is dan dat God tegen Noach en zijn gezin zegt:
“Als Ik de boog in de wolken zie verschijnen, zal ik denken aan dit eeuwigdurende verbond tussen God en al wat op aarde leeft”.

Voor mij voelt dat als de omgekeerde wereld: God die aan zijn verbond denkt. Alsof God zijn beloften zou vergeten.. de enige die “vergeetachtig” is, is de mens. God heeft hier beloofd voor  de aarde te blijven zorgen. In ditzelfde hoofdstuk geeft God de mens (opnieuw) de opdracht: “wees vruchtbaar en talrijk en bevolk de hele aarde”. Aan die opdracht is al ruimschoots voldaan. God had al eerder aan de mens de opdracht gegeven over de aarde te heersen. (Genesis drie vers 28) Dat heersen hebben we als mensen volop gedaan. We zijn geen goede beheerders geweest, we hebben veel genomen van de aarde. Goed voor onze leefomgeving zorgen is (doorgaans) niet de eerste prioriteit van christenen geweest.

Afgelopen zaterdag gingen allernaaste en ik naar een theaterconcert. Bij Podium Witteman hadden we de aankondiging gezien. Een uitvoering van de vier jaargetijden van Vivaldi door Esther Apituley en Charlie Chan Dagelet. Klassieke muziek, met een bijzonder twist, onder anderen omdat naast ‘klassieke’ instrumenten ook een accordeon bespeeld werd. Behalve muziek was er toneel. Het verhaal was dat er eigenlijk geen seizoenen meer zijn, alles ligt door elkaar. Dit is zo verwarrend dat de weervrouwen (waar dit hele verhaal om draaide) er totaal van slag van raakten. Dit werd tot in het absurde doorgevoerd. De uitvoering van dit alles was zeer bijzonder, we zaten min of meer ademloos te luisteren.

Tegelijkertijd was dit wel weer een spiegel: hoe gaan we, hoe ga ik, met de aarde om?