Klagen 2

Ik eindigde mijn blog over de preek over psalm 88 met de vraag hoe om te gaan met verdriet?

Echt troosten is moeilijk. Het verdriet van een ander confronteert je met je eigen verdriet. Confronteert met gebrokenheid. Met onvermogen. Je zegt zo gauw dat er toch ook nog wel veel dingen zijn om dankbaar voor te zijn… of dat je je vertrouwen op God moet stellen. Of dat je vooral naar de geweldige beloften voor de toekomst moet kijken. (veel moetjes overigens)

Na de preek zong de dominee een zelf geschreven lied. Hoe kwetsbaar was dit. Een deel van de  tekst:

 Als ik bang ben Heer, en opsta in de ruimte

waar ik eenzaam ben en niet wil zijn-

Is hier een medemens voor mij,

die met me gaat en luistert,

Voor mij Uw liefde tastbaar maakt,

Schenk mij die mens.  

Ik was erg geraakt door de preek en dit lied. Aan de geluiden om me heen te horen, was ik niet de enige. Mijn tranen zaten hoog. Ik dacht dat ik vaak (in mijn werk) een medemens ben voor anderen… en dat ik weleens vergeet dat ik zelf ook die mens nodig heb. Ik voelde me erg klein. Merkte eens te meer dat ik God zo nodig heb. Realiseerde me weer eens dat er best veel is gebeurd in de afgelopen jaren. Dat een vertrouwde plek toch niet meer de goede plaats voor ons was. Dat ik me daardoor best ontheemd voelde. Zoveel gevoel, gedachten, emoties daverden door mijn hoofd.

Toen ik de kerk uitliep was er een lieve zus die me wat beter kent en zag dat ik verdrietig was. Ze vroeg ernaar. En ik, ik had geen antwoord. Wist alleen dat mijn verdriet hoog zat. Maar was onmachtig iets te zeggen. In de hal van de kerk werd koffie gedronken en geschonken. Dat trok ik niet en we gingen snel naar huis.

Eigenlijk had ik geen zin aan alle mensen om me heen, terwijl ik wel de behoefte had aan die arm, of misschien juist wel aan een gebed. Dat bidden kon thuis, gelukkig. Ik zit/ zat me (samen met anderen) af te vragen of er gelijk na de dienst bij meer mensen behoefte aan samen bidden was. Ligt hier een kans? Maar ook: durven we als medebroers en zussen dit samen te doen? (met daaronder de vraag: hoe veilig voel je je bij elkaar?)

Beide blogs zijn een samenvatting en eigen interpretatie van de kerkdienst van afgelopen zondagochtend. De preek is hier terug te luisteren.