Langzaam leven

Ik voel me momenteel een beetje een slak. Langzaam, heel langzaam verder. Bij ‘gevaar’ trek ik me terug in mijn veilige hokje, wil ik even niet weten wat er gebeurt of gebeurd is. Daarna ga ik er weer uit, mijn voelsprieten uitgestoken, om op te vangen wat er gebeurt. Het lijkt wel of door de kleine wereld alles heftiger binnen komt dan anders.

In de afgelopen week stierf een (aangetrouwde) neef, na een ziekbed van vier weken. De begrafenis volgden we via internet. Dichtbij en toch veraf. Verbonden door internet, verdriet en geloof. Een andere (aangetrouwde) neef belandde op de intensive care, door corona. Momenteel lijkt hij wat aan de beterende hand. Angstvallig volg ik de berichten op televisie. Om er vervolgens moe van te worden, want al die tegengestelde berichten geven nog meer onrust. Ik duik maar weer in mijn veilige huisje met mijn haakwerkje. De stapel dingen die ik wil haken wordt steeds hoger…

Ik vlucht maar weer in het internet. Chat wat met de een, raak met een ander na jaren weer in gesprek, ontmoet weer een ander op een dieper niveau dan voorheen, lees de zoveelste discussie over de gevolgen van deze pandemie. Volg een discussie over hoe avondmaal te vieren in deze tijden, de een zegt doen en de ander zegt laten. Beide keuzes gaan gepaard met grote woorden. Grote woorden zijn een valkuil in deze barre tijden merk ik. Ook ik laat me verleiden.

Dank aan onze kerkenraad die besloten heeft een digitale viering te organiseren, aanstaande donderdag. We zien er naar uit, en vinden het wat onwennig. Net zo onwennig als meezingen met een internet kerkdienst. Tegelijkertijd dankbaar dat het kan, zo de diensten vieren. Vanmorgen was er als kindmoment een filmpje waarin kinderen vertelden wat deze tijd met hen doet, wat ze doen, wat ze missen. “we missen opa en oma”, kwam verschillende keren voorbij. Ja, wij missen jullie ook! Al is contact via ZOOM fijn, het is een beetje behelpen. Net zo behelpen en net zo fijn is het een filmpje van je kinderen te ontvangen, nog ter ere van je stoppen met werken. Ik ben gezegend met zoveel lieve mensen, zoveel liefde.
En toch….