Dat gister vier mei was en (dus) vandaag vijf mei, een ieder zal het weten. Die paar minuten stilte, het denken aan gevallenen, het blijven bijzondere momenten. We vonden het indrukwekkend gisteravond. De bijeenkomst in de grote kerk. De bijeenkomst op de Dam. De veteranen die in rijen stonden, met als uitzondering de soldaat in de rolstoel. Benen onderweg verloren.

We keken naar de kransleggingen.Goed om te horen voor wie de kransen waren. Mooi om te zien dat er nog steeds “overlevers” zijn die de kransen kunnen leggen. Maar hoe fragiel ogen de overlevers!

Ik zag de oude man in de rolstoel, en zat me hardop  af te vragen in hoeverre hij dit alles bewust meemaakte. En zie… hij salueerde! Wat een moment! Ik kreeg tranen in m’n ogen. Zo bijzonder!

 

Net zo bijzonder was de oude Roma vrouw. Voor mij was zij de koningin van de avond! Zo mooi!

(beide foto’s heb ik op Twitter gevonden, beide beelden waren op tv te zien)

Vier en vijf mei. We  herdenken de gestorvenen, we vieren dat we in vrijheid mogen leven. Eerlijk gezegd vergeet ik nog weleens te leven in en uit dankbaarheid. Opgeslokt door de dagelijkse dingen. Opgeschrikt door verdrietige dingen. (niet zozeer in ons  eigen leven, als wel in de wereld om ons heen)

Dan is het soms lastig om dankbaar te zijn, te leven als een bevrijd mens, te vertrouwen op God als Vader. Ook hierover vond ik iets op het wereldwijde web, hier een citaat uit een krantenartikel:

“Als je weet dat je door God geschapen bent, naar zijn evenbeeld, en dat Hij zijn zoon voor jou gegeven heeft, en dat je een toekomst hebt na de dood, dan heb je toch alle reden om ondanks alle ellende, buitengewoon opgewekt en blijmoedig door het leven te gaan?”

Ja, dat is waar. En toch, soms is het moeilijk om te leven in blijdschap, ook al weet je van alles en nog wat heel erg goed. Ik plaats hier een lied, een lied dat me in huilen deed uitbarsten toen ik het voor de eerste keer hoorde… een lied met een “opdracht”: