Afgelopen donderdag verscheen er weer een blog van mijn hand op de website van het CGMV:

Het is de eerste dag met echte lentetemperaturen. Ik loop in de stad en zie de eerste moedige blote benen. Ik kijk om me heen en zie een man met een dikke muts op, gekleed in een warme jas. Langzaam fietst hij me voorbij, “alles goed?” vraagt hij. Achterop zijn fiets heeft hij een grote zak met lege flessen. Hij is op weg naar een flessenautomaat, om het statiegeld te innen.

Ik kom hem vaker tegen. Sterker nog, in de (korte) tijd dat ik pastoraal werker in zijn gemeente was, ben ik een paar keer bij hem en zijn gezin op bezoek geweest. De spanning over de vraag of zij een verblijfsvergunning zouden krijgen was destijds enorm. Inmiddels is die onduidelijkheid voorbij.

Gevlucht was hij, met zijn gezin, uit een Afrikaans land waar oorlog was. In onze stad was destijds een AZC. Er waren contacten vanuit de kerkelijke gemeente en zo kwam dit gezin in aanraking met de vrijgemaakte kerk, waar ze lid werden. De stap uit een Afrikaans land naar de Nederlandse cultuur was enorm. De vrouw paste zich aan, zij wilde snel Nederlands leren, deed haar uiterste best om in te burgeren, de taal te leren. Iets wat erg moeilijk voor haar was, ik mocht en kon haar een enkele keer helpen. Om me te verbazen over de moeilijkheidsgraad van de inburgeringscursus. Zij zag ook hoe anders de verhoudingen in Nederlandse  gezinnen lagen, vergeleken bij haar thuisland. Was dit de reden dat hun huwelijk spaak liep? Waren er andere redenen? ik wist dat er een vrij groot leeftijdsverschil tussen hen was en dat zij nog maar een jaar of vijftien was toen ze trouwden. Hoe dan ook, het liep spaak. De kinderen bleven bij haar.  Haar ben ik uit het oog verloren.

Hem kom ik nog regelmatig tegen, altijd op de fiets, altijd met een zak lege flessen achterop. Flessen die hij op zijn bekende adresje ophaalt, om zo een extraatje te ontvangen.  Adresjes waar dan meestal een maaltijd mee te eten valt. Werken kan hij niet door een ernstige ziekte. Gelukkig kon hij goede medische hulp krijgen.

Hij fietst me al voorbij voor ik een antwoord kan geven. Ook dat gebeurt vaker. Daar fietst hij, in de royale lentezon, met zijn muts op. Vluchteling. Vaak worden ze hun eigen land uitgespuugd.. vertrekken naar een ver zo anders land. Om hier (meestal) niet warm ontvangen te worden. Waarschijnlijk vertrok hij met veel hoop op een nieuw, beter leven. En ja, er is hier vrijheid, vrede, en gelukkig ook wel mensen die voor hem willen zorgen, en toch…