Leven….

“Het leven, het hoeft voor mij niet meer. Het is dat ik het mijn kinderen niet aan wil doen, maar anders, ja, dan wist ik het wel”.

“Het leven is een feest!” “Nou ja, ik doe maar alsof het een feest is, want als ik echt bedenk hoe mijn leven eruit ziet, heb ik geen leven meer.”

“Het leven is een strijd, ik ben er zo moe van, ik kan niet meer vechten”

Een veertienjarige jongen in onze stad besloot niet verder te willen en kunnen leven, nadat hij een naaktfoto van zichzelf op het www ontdekt had.

Deze zinnen hoorde en las ik in de afgelopen dagen. Ik werd er een beetje verdrietig van. Zoveel moeheid om te leven. Het leven niet zien als geschenk maar als opgave. En ik beken dat ik het soms herken. Moeheid, verdriet om alle gebrokenheid. Verlangen naar de nieuwe wereld die God beloofd heeft.

In andere situaties is er grote dankbaarheid omdat het ‘van de weg raken’ slechts tot gevolg heeft dat de auto kapot is, en de bestuurder niet. Leven dat door mag gaan!

Ik schrijf dit op de dag die toch bijzonder is en blijft: de geboortedag van het eerste kind van oudste zoon en schoondochter. Emma was toen al overleden. Haar plaats was niet hier, maar al bij God.

Onbegrijpelijk voor ons allen. Dat is wat ik het liefste wil, begrijpen, grijpen waarom dit zo gebeurde. Hier op deze aarde  zullen we geen antwoord krijgen. Geen idee of  er “later” antwoorden komen. Ik denk dat het dan niet meer zo belangrijk is te weten waarom dingen al dan niet gebeuren.

Dan is er alleen feest!