whitmsk1Ik sta voor de spiegel en zie dat mijn gezicht bleek is. Helaas, het is weer tijd voor make-up. Niet mijn favoriete tijd. Ik ervaar het vaak als een masker. Een masker waar ik zelf voor kies.

Ik denk aan de mensen die altijd met een masker rondlopen. Omdat het moet, om hun pijn niet te laten zien, om hun daden te verbergen. Hoe kijken zij naar zichzelf, als het masker af is?

Gisteren stond het Nederlands Dagblad “vol” artikelen over een verzwegen misbruikzaak in een van de kerken in Amersfoort. Een man ligt op sterven, daar werd voor gebeden in een kerkdienst, zoals dat dan gaat. Iemand herinnerde zich dat er een duistere kant aan deze meneer zat.

Onderzoek volgde, en de beerput ging open. In de tachtiger jaren heeft deze meneer een (on)behoorlijk aantal jongens misbruikt. Deze zaak is in de doofpot gestopt, althans, zo lijkt het. Er is in ieder geval geen aangifte gedaan. Niet door de ouders van de jongens, niet door de jongens. De man in kwestie kon zijn werk blijven doen. (hulpverlening) en lid van deze gemeente blijven.

Nu hij ernstig ziek is, komen zijn misdragingen alsnog aan het licht en lijkt het er op dat hij nu ineens aan de schandpaal genageld moet worden.

Ontmaskerend.

Deze man is dader. Dat is een feit. Tegelijkertijd verbaas/erger/ ik me aan de manier van beschrijven in de krant. In een commentaar van de hoofdredacteur wordt een zodanige omschrijving gegeven van de dader, dat iedere (meelevende) 50+er met een redelijk geheugen, weet wie deze man is.

Ik twitterde hierover. Omdat ik me afvroeg wat nu het verschil was tussen concreet een naam noemen, en deze omschrijving. Ik kreeg enkele reacties. Instemmend.

Eén luidde: wat gun ik het de ‘dader’ dat hij er zelf geen moeite mee zou hebben als zijn naam genoemd wordt. Genade maakt vrij.

Dat klopt, genade maakt vrij. Het allermooiste zou zijn geweest als er dertig jaar geleden anders was gehandeld. Door iedereen: kerkenraad, dader, slachtoffers. Niet veel mensen van nu zijn er toen bij geweest. Grote woorden zijn nu makkelijk en snel gesproken.

Ontzetting en verbijstering voor zolang het geheugen van krantenlezers duurt. Slachtoffers hebben levenslang. Dat realiseer ik me en maak ik van dichtbij mee. En toch…. Ik blijf me afvragen of een masker op deze manier moet worden afgerukt.