Wat zullen wij dan zeggen? En is er dan al niet genoeg gezegd? Ik heb het over de verklaring waarover op het journaal gezegd werd dat er veel ophef over woedt. (mooi gezegd) Een verklaring die in Amerika is opgesteld, vertaald is en veel opschudding geeft, de Nashville verklaring dus. Een verklaring die veel verontwaardiging oplevert, en ook verdriet. Het is geen praatstuk, het is een statement  en zo is het bedoeld. Hier staan ‘wij christenen’ voor. En als je hier niet voor staat, ben je geen christen, zo lijkt de gedachte die uit het document spreekt.

De omschrijving gisteren in het  Nederlands Dagblad  in het commentaar van Sjirk Kuijper: “Die verklaring is een levensgevaarlijk illegaal stuk vuurwerk dat te vroeg ontploft in het gezicht van de Nederlandse distributeurs”,  sprak mij erg aan. Evenals de column van vandaag, van Reina Wiskerke. Zij begint met de woorden: “Het thema  ” homoseksualiteit en geloof” deprimeert mij” Ik herken dat, dat deprimeren.  Ik lees wat er in de bijbel staat, ik wil graag leven naar de bijbel. Als ik dan Bijbelteksten lees, weet ik niet heel duidelijk of er staat wat er staat en of ik het goed begrijp.

Als ik denk dat God homoseksuele relaties  niet goed  vindt, zit ik dan op Zijn stoel?  En is het niet heel  makkelijk  dat te zeggen als heteroseksuele vrouw, met niet veel homoseksuele mensen in mijn omgeving.Of in ieder geval: ik  ken er weinig.   (of is er zoveel verborgen homoseksualiteit, of heb ik mijn ogen dicht?)

Er zijn grote woorden gesproken, door ondertekenaars en vanuit de samenleving. Een echt gesprek lijkt bijna niet mogelijk. Er zijn rare vergelijkingen gemaakt, vergelijkingen de alle kranten halen. De voorpagina welteverstaan. Een van de bizarste vergelijkingen is inmiddels teruggetrokken. Dat staat waarschijnlijk ergens op pagina 8 ofzo. Het kwaad is al geschied, de monsterachtige vergelijking zal moeilijk uit te roeien zijn. Hoe moe en verdrietig kun je hiervan worden? En wie wordt hier beter van? Hoe kijkt God hiernaar?

Vanmorgen viel mijn amaryllis van de vensterbank, zomaar, een beweging, en daar lag de plant, gebroken. De schoonheid van deze bloem is voorbij. Ik voel me ook wat gebroken, door alle ophef, door alle onbegrip, van beide kanten. Zoveel verdeeldheid, er is slechts één lachende partij die zich vrolijk maakt over alle verdeeldheid.

Inmiddels zijn er veel blogs geschreven over deze verklaring. De moeite waard om te googelen!