Zoals uit het blogje van de gastblogger al bleek, hadden we dit weekend een paar logees. Mart en Stijn waren hier. Zaterdagmiddag gingen we naar de film Wiplala. Nog net op tijd liepen we de bioscoopzaal in, om op te gaan in de wereld van Wiplala, tinkelen en dolle avonturen. Een leuke film! Stijn en Mart vonden het een mooie film, veel mooier dan Home Alone, welk nummer dan ook. Of Frozen, die we met kerst zagen. Het is voor opa’s en oma’s al leuk als ze merken dat de kleinkinderen genieten, dit was dubbel genieten, omdat er leuke knipogen in de film zaten.
Ooit heb ik de boeken over Wiplala gelezen, (geschreven in 1957). Ik heb er geen herinneringen meer aan, teveel boeken nadien gelezen. Ja, het tinkelen, dat kwam me bekend voor. Ik kan me ook niet meer herinneren of er een moraal in het verhaal zat. Dat zat wel in de film: niet denken maar doen! Allerlei dingen lukten Wiplala niet, omdat hij er teveel over nadacht. Actie dus, en ziedaar, ineens lukte alles. Heerlijk, zo simpel kan het zijn.
Doen, mijn ding, (en valkuil) hm, dat wilde ik eigenlijk eindelijk eens afleren….
YvonneAG
Ik geloof er niks van…waarom zou je dat op willen geven?? Als t je valkuil is dan is t misschien de truc op de uitdaging van balans er in te vinden. Want tja…. als het een valkuil is om je er in te verliezen dan zit daar toch ook echt ergens een kwaliteit van je onder. Opgeven…hmm.. iets met kind en badwater en zo?!?? Xx
maahtje
Opgeven zal me niet eens lukken, Yvonne. Zit teveel in me, denk ik. Meer rust gun ik mijzelf wel, eerlijk gezegd. Enne, ik zal niet alles weggooien hoor. Help me maar dat te voorkomen!