Gesien - Pagina 2 van 50 - Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Tussendagen

Op februari 15, 2023

De liturgie is klaar. Aan de powerpoint wordt gewerkt. Over de door mij te dragen kleding wordt gepuzzeld. De advertentie stond zaterdag al in de krant en de kaarten zijn gisteren bezorgd. Nog anderhalve dag om punten op de i te zetten. En dan is de begrafenis.

Waren we vorige week nog in mineur en op zoek naar een plek voor ma, deze week zijn we nog steeds in mineur en ook opgelucht dat het zware einde nu afgelopen is. Een einde dat voor ons allen zwaar was. Hoe zwaar het voor haarzelf was, was moeilijk in te schatten. “Ik ben ook al 95” was een veelgehoorde opmerking. Evenals: ik begin een beetje vergeetachtig te worden.

De veelgeroemde zelfstandig wonende oudere verschrompelde steeds meer in haar. Corona had geen goede invloed op haar leven. De angst om ziek te worden was groot. Ma kwam de deur niet meer uit, allernaaste deed de boodschappen. Iedere zaterdagochtend ging de telefoon en werd het lijstje doorgenomen. Trouw werden de boodschappen gedaan en gebracht. Ook toen het voor corona niet meer nodig was. Twee jaar thuiszitten doet een mens geen goed, bovendien ging de leeftijd ook steeds meer tellen.

Zorg was nodig en alleen wonen ging niet meer. Om de beurt logeerde een van de kinderen een week bij haar om voor haar te zorgen, vanaf de kerstdagen. De indicatie voor een verzorgingshuis was gelukkig snel binnen. Maar toen begon de ellende die wachtlijsten heet. We belden de ene na het andere verzorgingshuis, kregen soms wat tegenstrijdige informatie, de slotconclusie was dat de wachtlijsten lang zijn. Hoe verder?

Het ging steeds minder met ma. Het einde leek in zicht te komen. Donderdagavond waren we er nog, het leek zoals voorheen. In de nacht werden we gebeld door (schoon)zus die er die week was: ma was in haar slaap overleden. Ze mag in het Vaderhuis zijn. Zonder wachtlijst en waar niet naar een indicatie gevraagd wordt. Rust voor haar.

Wij hebben nu een paar volle dagen achter de rug. Dagen met een lach en een traan. Nu nog één weg met haar te gaan en dan is het over. Geen moeder meer. En straks geen huis meer van haar. Het is goed zo. En het is dubbel.

Bemoediging

Door Margé

Op februari 2, 2023

In Leven als kind van God

M’n nieuwste hobby is kringlopen. Sinds kort is een van de grotere kringloopwinkels in onze stad verhuisd naar een pand op fietsafstand. Ook dat is een voordeel, met de fiets kun je niet teveel tegelijk meenemen, al heb ik grote fietstassen. Maar ja, ons huis is best ruim, ontdekten ook onze kinderen, vooral onze zolder is hun favoriet. Maar zelf denk ik wel: genoeg spullen gekocht en ben ik ook wel erg blij met het weggeefhoekje in onze kerk app. En toch blijft zo’n kringloop trekken.

Onlangs ontdekte ik dit ding, ja wat is het? Schilderij? Een bordje met tekst. Een bekende tekst. Ik vond het erg mooi, lekker nostalgisch. Vandaag plaatste ik het in onze gezinsapp. Niet iedereen waardeerde de uitvoering. De tekst wel. Al stuiter ik zelf een beetje op die laatste regel: “Dan geeft Hij kracht naar kruis” Ik denk dat dit gebaseerd is op 1 Korintiërs 10 vers 3. Daar staat dat God trouw is en dat Hij niet zal toestaan dat je boven je krachten wordt beproefd. Ik weet nog niet zo goed wat ik met deze tekst kan en moet. Wat als je het gevoel hebt dat je niet kunt omgaan met wat er in je leven gebeurt? Heb je dan gefaald? Geloof je niet genoeg?

Ik kocht dit ding omdat ik het wel apart vond. Misschien is het inmiddels van toepassing in ons eigen leven, nu er onzekerheid is over ziekteverschijnselen in ons gezin. Wat verder onderzocht moet worden. Eerst wachten op onderzoeken en dan op uitslagen. Juist die onzekerheid is slopend. Meer kan ik er momenteel niet over zeggen. Wel merk ik dat het heftig is. Vertrouwen houden, alles in Gods hand leggen, overgeven aan Hem. Ach, ik “weet” het allemaal. Ervaren is iets anders merk ik.

Twitter ontmoeting

Door Margé

Op december 11, 2022

In Gehoord/ gezien/ gelezen, Leven als kind van God

Zo af en toe blader ik in een van mijn laatst aangeschafte boeken. Een proefboek: korte stukjes, her en der geplukt. Citaten van Soren Kierkegaard. Een schrijver/ wijze die ik tot nu toe aan mij voorbij heb laten gaan. Te ingewikkeld.

Een paar weken geleden alweer, kwam ik deze tweet tegen:

Er ontspon zich, naar goede twittergewoonte een discussie. Die heel prettig bleef en tot de opmerking: zullen we een afspraak maken elkaar ergens te ontmoeten en dan verder te praten?

Ik had niet meegedaan, slechts belangstellend meegelezen. Toen er een ontmoetingsplek werd gezocht, had ik nog wel een tip, die niet heel praktisch bleek. Ik werd uitgenodigd om mee te doen aan deze ontmoeting.

Afgelopen woensdag was de afspraak, in Apeldoorn. Een grappige combinatie van mensen. Drie theologen (waarvan twee HBO_) en een journalist. Verschillend in leeftijd, en kerkelijke achtergrond, al lag dat niet heel ver uit elkaar. Het onderwerp: twijfel/ beproeving in je leven en geloof.

Wat is twijfel? En is twijfel zonde, zoals wel gezegd is en wordt. Hoewel het ook een post-modern iets is, twijfel hoort, zeker weten kan niet meer. Is de gedachte.

Wat is beproeving? Leer je door beproeving iets? Kun je altijd achteraf zien wat je geleerd hebt? En komt het van God? Zie bijvoorbeeld het verhaal van de volkstelling waar David aan begint, in het ene bijbelboek staat dat God hem daartoe aanzet, in een ander bijbelboek staat dat de duivel dat deed. Is het troostend te weten of iets uit Gods hand komt? Dan weet je dat je bij Hem veilig bent, dat God je in liefde vast houdt, was de gedachte van een van ons. Dat is troost!

Best veel vragen, waar we soms wat verschillend in stonden. Met daarbij de gedachte dat we nu nog in spiegels zien, en niet niet altijd begrijpen waartoe iets leidt (of lijdt). Hoed u voor de duiders en de aanwijzers die Gods bedoelingen exact weten en communiceren.

We hadden alle vier ons eigen verhaal en eigen verdriet. Uit het leven gegrepen. Mooi om te delen, mooi om elkaar zo te ontmoeten en oprecht in gesprek te zijn. We aten een hapje en vervolgens gingen we onze eigen weg weer. De meeste lol had ik de volgende dag toen er een bijna eindeloos twitterverhaal ontstond.

Met dit boek begon ik dit verhaal. Zoals ik al zei, ik had nog nooit iets van hem gelezen. Dit is een mooi beginnersboek. Een korte levensbeschrijving, en duiding van zijn levensfilosofie en een aantal citaten (500) uit de vele boeken en brieven die Kierkegaard geschreven heeft. Hij leefde van 1813 tot 1855.

Ik heb zo hap snap wat gelezen en ben verrast door de citaten. Hier eentje die ik bijzonder vond, denkend dat een begrip als zelfliefde iets is van de laatste jaren:

“Als ik in mijn omgeving iemand tegenkom die lijdt, beschouw ik het als mijn plicht te zeggen: zorg ervoor dat je van jezelf houdt. Als je lijdt en niet veel voor anderen kunt doen, val je namelijk al snel ten prooi aan de zwaarmoedige gedachte dat je teveel bent in deze wereld”

Al met al, vond ik het een heel fijne ontmoeting en heerlijk om zo met elkaar van gedachten te wisselen.!

Altijd maar weer dat kruis!

Door Margé

Op oktober 22, 2022

In Leven als kind van God

Gister ging ik om half zes de deur uit en ik was om half twaalf weer thuis. Ik reed zo’n 160 kilometer en dit alles voor ruim een uur muziek.

Niet zomaar muziek, het was een optreden van toch wel mijn meest favoriete artiest, Adrian Snell. Ik schreef al veel vaker over hem. Ik houd van zijn muziek en van zijn manier van optreden. Het podium opkomen en dan beginnen met het zingen van het onze Vader. Zo mooi! Er volgde een uur intense muziek. Heftig soms ook. Pittige teksten, geënt op het nu en hier.

In een week waarin een “politicus” afgeeft op christen zijn: “altijd maar weer dat kruis, altijd weer dat lijden”, werden we hier geconfronteerd met dat kruis en lijden. We zagen gisteravond beelden van het lijdensverhaal van de Here Jezus, met daarbij beelden uit Oekraïne, afschuwelijke beelden, niet om aan te zien. Ik wilde ze niet zien, zo afschuwelijk en beangstigend. De liederen die we hoorden waren droevig.

Die droefheid paste wel in een week waarin mensen zoek waren en uiteindelijk verdronken bleken, of verdronken in zee, zoals gisteren bij een aanvaring bij Terschelling gebeurde. In ons eigen wereldje moest onze moeder door beeldbellen aards afscheid nemen van haar enig overgebleven broer. De begrafenis maakten zij en ik via internet mee. Het is fijn dat het zo kan, en verdrietig dat het zo moet. Kortom, genoeg voorbeelden van lijden. Genoeg “bewijzen” dat leven niet altijd een feest is.

Voor mij waren die zware liederen gisteravond goed, en toch was ik ook erg blij dat er wat meer licht in de muziek en teksten kwam. Gouwe ouwe nummers, die nog steeds zo mooi zijn. Liederen uit de Passion, uit Alpha en Omega. Om ten slotte aan het einde van de avond samen onderstaand lied te zingen. Een lied dat uitzicht geeft. Een lied met lof voor God.

Gezegend mens

Door Margé

Op september 26, 2022

In Leven als kind van God

Het waren bijzondere dagen, de afgelopen dagen! Afgelopen zaterdag ging ik met mijn schone dochters naar het klooster Nieuw Sion. Daar was een Sestra retraitedag. Meer dan honderd vrouwen waren naar Deventer gegaan om daar te zingen, luisteren, stil te zijn en heerlijk te eten. Voor mij was het een feestje en een zegen om daar samen naar toe te gaan! Het was een superfijne dag.

En dan gisteren. De bevestiging tot ouderling. Wie mij langer volgt weet ik dat ik veel bezig ben geweest met vrouw en ambt en daar regelmatig over geschreven heb. Toen we vorig jaar lid werden van deze gemeente had ik me ernstig voorgenomen om geen ambt te ambiëren, met de gedachte dat ik me daar te oud voor voelde.

In het voorjaar was het weer de tijd om nieuwe ambtsdragers te benoemen. Er werd onder anderen een scriba gevraagd en dat leek me wel wat. Al weet ik dat het redelijk veel werk kan zijn. Mijn vader was altijd scriba als hij ouderling was, en onze jongste zoon is een periode scriba geweest. Scriba als aparte taak, wel in de kerkenraad maar niet echt deel van, niet stemhebbend. Dat was mijn beeld en gedachte. Ik gaf aan dat ik scriba wilde worden. Dat werd in dank aanvaard. Na verloop van tijd begon het bij mij te dagen dat ik daardoor lid van de kerkenraad zou worden, met alle dingen die daarbij horen. Ik kreeg de vraag of ik het nog wel “aandurfde” om iets in de kerk te doen, na toch wel ingewikkelde gebeurtenissen in ons kerkelijke leven. Ja, ik durfde het wel aan, wetende dat ik dit niet alleen hoef te doen, God is erbij. En zo kwam het dat ik gisteren als ouderling/scriba bevestigd ben.

Het was een bijzondere dienst. Een dienst die we als nieuwe ambtsdragers in samenspraak met onze predikant voorbereid hadden. Een dienst waarin we als nieuwe ambtsdragers persoonlijk een zegen en tekst meekregen. Ik mocht de tekst: proef en geniet de goedheid van de Heer, gelukkig de mens die bij Hem schuilt (psalm 34) ontvangen. Een mooie tekst die denk ik een goede reminder is. Het steeds opnieuw mogen genieten van wat God geeft. ( = ook je geen zorgen maken en gaan piekeren)

Wij als kerkenraad zongen de gemeente toe en de gemeente zong ons toe. Wij beloofden ons in te zetten voor God en de gemeente, de gemeente beloofde geduld met ons te hebben, mochten we fouten maken, en ons te ontvangen als dienaren van God.

De dienst werd afgesloten met het lied: “Ga met God en Hij zal met je zijn”. Mooier kan toch niet?
Wil je de dienst terugkijken, dat kan hier.

Thuis hadden we nog een gezellige tijd, met zus, zwager en kinderen en kleinkinderen. Het was een fijne dag! Vanavond krijg ik de laptop van de kerk en de laatste instructies en morgenavond is de eerste kerkenraadsvergadering. Het gaat een beetje de omgekeerde wereld worden, vroeger was ik heel wat avonden alleen, omdat allernaaste in de kerkenraad zat.

“Liever een piep dan oordoppen”

Door Margé

Op september 23, 2022

In Persoonlijk

Bovenstaande was de titel van een artikel in de krant, gisteren. Wacht maar tot je een piep krijgt, dan piep je wel anders, dacht ik. En denk ik nog steeds. Binnenkort moet bekeken worden hoe het met de normen voor geluid is, of die zo moeten blijven of veranderen. Het ging vooral over geluiden in de uitgaanswereld. Muziek in nachtclubs en op festivals. Het beste is dan om gehoorbescherming te dragen. (het makkelijkst lijkt mij om niet zo hard te spelen of niet zo hard te draaien)

Maar goed, liever een piep dan gehoorbescherming, het is echt belachelijk. Sprak zij die sinds maart een piep in haar oren/ hoofd heeft. Tinnitus, met een fraai woord. Het is eigenlijk geen piep in je oren, maar je hersenen laten je een geluid horen. Vaak veroorzaakt door veel teveel geluid. Nu ben ik van mijn levensdagen nog nooit in een nachtclub geweest, en het grootste festival dat ik bezocht is New Wine, waar de muziek wel redelijk hard is.

Afgelopen voorjaar was ik ergens heel erg blij om, ik had een nieuwe CD en zat alleen in de auto. Deze combinatie maakte dat ik als een overjarige puber in een lawaai auto zat, tot ik merkte: dit gaat niet goed. Maar toen was het al te laat. Ik ging naar de huisarts, die geen bijzonderheden aan mijn oren constateerde, dus moest het wel oorsuizen zijn. En ja, daar is niets aan te doen…

Voortdurend gepiep en gesuis in mijn hoofd. Nooit meer stilte. Soms vind ik dat een angstaanjagende gedachte. Het weten dat er niets aan te doen is, is frustrerend. Na enig aandringen ben ik doorgestuurd naar een audiologisch centrum, voor ?? Geen idee hoe dat in z’n werk gaat daar, het is nog afwachten wanneer ik daar terecht kan. Ook daar is een wachtlijst.
Voor nu probeer ik er maar zo goed mogelijk mee om te gaan, met het gesuis en gesis in m’n hoofd. Zo af en toe spreek ik mezelf toe en doe ik alsof het het zachte suizen van God is. Zoals dat beschreven staat in 1 Koningen 19. Elia die moedeloos is en God mag ontmoeten. God die zich laat zien en horen in een zachte bries. (dat zijn dan de goede dagen, die gelukkig in de meerderheid zijn)

Liever een piep dan oordoppen dragen kan me behoorlijk boos maken. Wacht maar, denk ik boosaardig. Al wens ik dit niemand toe en hoop ik van harte dat er geen epidemie ontstaat. Al ben ik verrast hoeveel zeggen: Tinnitus? Heb ik ook!

“Van God los”

Door Margé

Op augustus 25, 2022

In Leven als kind van God

Dat is de titel van de tentoonstelling die ik vorige week bezocht. Nog tot en met zondag te zien in het Cataharijneconvent in Utrecht. Bij binnenkomst klonk muziek van Bob Dylan: times, they are changing.

De tentoonstelling gaat over de ontwikkelingen binnen verschillende kerken in de zestiger jaren. Het mooie was dat de museumzalen in de sfeer van de zestiger jaren waren ingericht. Een stijl die ik me herinner, met soms de gedachte: o ja, zo’n boekenrek heb ik ook nog gehad. (had ik het maar bewaard, denk ik nu)

Eigenlijk zie je dat in de zestiger jaren de hele wereld aan het veranderen was. De televisie was in opkomst, nieuws verspreidde zich sneller dan voorheen. Er waren oorlogen, zoals in Vietnam, waar veel protesten tegen kwamen. Demonstraties, die met harde hand neergeslagen werden. Alom protesten tegen de gevestigde orde. Alsof er een geest uit een fles vloog. Kwamen mensen in opstand omdat God uit beeld raakte, of was het andersom? Ik ben geen analist, ik zou het niet weten. Iets met kip en ei. Overigens waren de protesten eveneens gericht op onrecht, de bevrijdingstheologie kwam op. Gerechtigheid op aarde. Een theologie die op den duur alleen nog over het hier en nu gaat en steeds minder gericht op de gerechtigheid tussen God en mens. Met als eindresultaat dat God totaal uit beeld raakt en de mens dus inderdaad van God los komt.

Er was heel veel informatie over de rooms-katholieke kerk. In de jaren zestig was het tweede Vaticaans concilie, waar veel veranderingen ingevoerd zijn. Met name op liturgisch gebied, zoals de mis die nu in de landstaal opgedragen mag worden. Er werden eind vijftiger jaren (nog) kerken gebouwd, daar waren foto’s van te zien. En foto’s van bijvoorbeeld het avondmaalsservies uit zo’n kerk. Voor nu verrassend actueel: coronaproof!

Ik zag foto’s en brieven van de eerste vrouwelijke predikanten binnen de Gereformeerde kerk. Ik hoorde muziek uit het Liedboek van de kerken, dat begin jaren zeventig uitkwam. Veel nieuwe liederen naast de psalmen. Het ging over het samen op weg proces, dat in de zestiger jaren voorzichtig begonnen is. Er was een foto van een man in een rolstoel die opriep tegen polio in te enten, er was net weer een polio-golf aan de gang. Er lag een kopie van de “Open brief” uit onze eigen kerken. De brief die uiteindelijk de katalysator was tot het ontstaan van de Nederlands Gereformeerde kerken. Er was kunst, of iets in die richting. Gemaakt van allerlei dingen die uit gesloopte kerken gered waren.

Er was veel te zien en te horen. Het publiek was nogal grijs. Voor mijzelf had het nogal een hoog gehalte van: o ja, zo was het. Dat was er ook nog. Televisieprogramma’s uit die tijd. De eerste naakte vrouw op tv. Wereldschokkend, destijds. Veel van dat soort dingen herinner ik me niet goed meer. Ik denk/ weet wel zeker dat we daar thuis niet naar keken, we hadden een vrij strikt kijkbeleid. Al met al een mooie tentoonstelling, mooi in beelden, ook wel confronterend: pittige jaren, die zestiger jaren.

Ik zat me af te vragen: wat is de toekomst voor de kerk? Steeds minder mensen die kerklid zijn, of alleen nog door een register aan een kerk verbonden zijn en er verder niets mee willen. En wat maakt dan dat mensen het wel prima vinden zonder kerk, zonder God?

#NWZC22

Door Margé

Op juli 31, 2022

In Leven als kind van God

Voor sommigen is de titel arabisch, voor twitterende conferentiegangers gesneden koek. De New Wine Zomerconferentie 2022 was er! Het mocht en het kon weer.

We besloten er naar toe te gaan en deze keer anders dan we eerder deden. We kampeerden deze keer niet, we zochten en vonden een huisje in de omgeving van Liempde. De luxe van een eigen ruimte en rust trok ons aan. En natuurlijk heeft alles z’n voor en tegen, dat wilden we graag “uitvinden”.

Tja… als ik vertel dat allernaaste gisteren al veel gemaild heeft om opnieuw iets leuks te huren, voor #NWZC23 is wel duidelijk dat het ons goed is bevallen. Lekker ’s morgens en ’s avonds een eindje fietsen, genieten van het landschap, intussen vooruitzien/ terugkijken op weer een bijzondere dag.

Bijzonder waren de dagen zeker! Mooie vieringen, bemoedigende woorden, pittige preken. Preken die meer van een mens verwachtten dan alleen instemmend knikken. Soms ronduit schokkend, zoals deze introductie: “Ik ben René August, dat betekent dat mijn voorouders in de maand augustus tot slaaf zijn gemaakt. Zeer waarschijnlijk door iemand uit Nederland, van de Oost Indische Compagnie. Ik kom uit Zuid- Afrika”. (en dan sta je in een nederlandse tent te spreken over vergeving…..)

Wat volgde was een toespraak die beslist nogmaals beluisterd gaat worden. Tip: de ochtend en avondvieringen zijn tot eind augustus nog te bekijken!

We raakten met allerlei mensen in gesprek. Ik ontmoette mensen die ik alleen via Twitter kende en nu in het “echt” zag, maakte een boekpresentatie mee, merkte een dag lang hoe onhandig een rolstoel op grasland is. We maakten mee dat twee leden van Jong Nieuw Sion hun verhaal vertelden. Kortom, veel bijzondere ervaringen. Ook diepgaande ervaringen van herkenning en heling, zomaar, als onverwachte cadeaus!

We genoten van de muziek van de band LEV, al viel er af en toe teveel te genieten en moesten de oordopjes in. Mooi was het dat zij, na de indrukwekkende toespraak van René August ’s avonds het lied “Maak ons hart onrustig Heer” zongen. (al denk ik dan weer: mijn hart onrustig krijgen is niet zo moeilijk, leven naar de consequenties ervan wel)

En dan is het vrijdagochtend en tijd om te vertrekken. Het nadeel van niet op een veldje staan en kamperen is dat je geen afscheid hoeft te nemen, in die zin ben je meer voorbijganger dan deel van het geheel. Heel bijzonder om dan toch nog bij het weggaan kennissen te ontmoeten en afscheid te nemen.

Een avond in de Basiliek

Door Margé

Op juli 22, 2022

In Gehoord/ gezien/ gelezen

Gisteren was een bijzondere dag, waarin ik mezelf weer tegen kwam en God ontmoette. Ik ging naar Veenendaal. alwaar een achter(achter) neef van mij woont. (onze opa’s waren broers, hoe de relatie dan precies heet, zijn we nog niet uit). Hij had een nieuwe woning die ik nog wilde bekijken, en we gingen samen naar een concert van Michael W Smith. Dat kan van mijn bucket-list, dat laatste.

Na de woningbezichtiging gingen we eten. We aten in een Indiaas restaurant, want zoiets hadden we nog nooit gegeten. Wat mijzelf betreft blijft het bij deze ene keer. (te scherp). We hadden niet superveel tijd, de zaal ging al een uur voor het begin van het concert open en we wilden graag goede plaatsen hebben, net zoals iedereen. Toen we om 18.15 aankwamen rijden stond er al een lange rij. (concert begon om half acht). Van te voren had ik gezegd niet in de parkeergarage te willen parkeren. Te eng, te weinig ervaring…. Helaas, alleen daar was nog plek, dus ik had niet veel keuze. Het lukte wonderwel, en als ik nu niet halverwege het concert de prangende gedachte kreeg: heb ik mijn auto wel op de handrem gezet? zou het een volmaakte avond zijn geweest.

Goed, de parkeerhindernis was genomen. Nu alleen nog uitrijden, gelukkig duurde dat nog heel lang voordat dat aan de orde zou zijn. Met de lift naar beneden en toen stonden we in de hal van de Basiliek. Er kwamen onmiddellijk mensen op ons af. We brengen jullie wel even naar je plaats hoor, komt goed. (mijn maat van deze avond verplaatst zich per rolstoel, ik had echter gewone kaarten besteld). Ondanks dat, kregen we een redelijk goede plek toegewezen, vanwaaruit het podium goed te zien was. De zaal was nog zo goed als leeg en we zagen dat steeds meer mensen zich in de hal verzamelden. Toen de deuren open gingen renden de mensen de zaal in.

Toen het bijna half acht was kregen we de vraag of we op de voorste rij wilden zitten, er waren wat mensen niet gekomen, zodat gereserveerde plaatsen niet gebruikt werden. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen! Super om op de eerste rij te zitten! Het concert begon, een leuk voorprogramma, maar het “echte”werk was toch wel het optreden van Michael W Smith.

Het was heerlijk! De meeste nummers waren bekend. Het was ook wel humor, de zaal zong werkelijk alles mee. En de artiest viel zo af en toe in. (dat klopt niet helemaal) Mijn gedachte was dat we kaarten kochten om zelf het concert te verzorgen. Het was superfijn om mee te zingen of gewoon te luisteren en te genieten. Dat deed ik volop!

Het geheel was strak getimed. Iets over tienen was het afgelopen en er kon nog een toegift af. Dat was het einde. Doordat we nog even wachtten was het in de parkeergarage niet meer topdrukte. Natuurlijk stond mijn auto op de handrem. Het lukte me vrij makkelijk om de garage te verlaten. Ik merkte dat ik dat dus ook wel kan. Weer wat geleerd.

En waarin ik God ontmoette? In de mooie muziek die me raakte. In het enthousiasme van de muzikanten. In het bij elkaar zijn van zoveel mensen die genoten van het samen zingen en aanbidden. Ik merk dat ik het de laatste tijd lastig vind om God te “ervaren”. God lijkt voor mij ver weg. Er gebeurt zoveel, er is zoveel ellende en verdriet en onrecht, dat laatste vooral. Ik vind het moeilijk om te vertrouwen dat Hij alles in zijn hand heeft en houdt. De waarom vraag komt op. Of nog meer: hoe lang nog? Wanneer is er een einde aan al dit gebeuren?

Ik kreeg gisteren geen antwoorden op mijn vragen. Ik weet ook niet of er hier op deze aarde, antwoorden zijn. We hopen en bidden en vragen. Ik werd bemoedigd door het concert, en daar ben ik blij mee!

Er is getrouwd

Door Margé

Op juni 23, 2022

In Persoonlijk

Wat was het een mooie dag vorige week donderdag! Supermooi weer, stralende en blije mensen. De bruidegom had hier geslapen, evenals een van zijn broers en schoonzus. Sander werd al vroeg opgehaald om naar een natuurgebied te rijden waar de foto’s werden gemaakt. Uiteraard zijn deze foto’s de mooiste trouwfoto’s die ooit gemaakt zijn.

Wij gingen achter in de ochtend naar de daglocatie. Daar werd geluncht, getrouwd , gehuild en gelachen. Het was supermooi om gewoon buiten te zitten en daar de huwelijkssluiting mee te maken. We genoten van mooie woorden, veel taart, gekke stukjes, heerlijk eten en vooral van het zien van zulke blije mensen. Al was er ook het gemis van de vader van Willeke.

Het meest bijzondere was denk ik wel de kerkdienst. Een dienst die heel persoonlijk was, omdat de voorganger een goede vriend van Sander is. Een dienst met een mooie preek, over psalm 84:12. God als zon en schild. De zon als ont-dekkend iets en het schild als bescherming. (ik dacht dat de zon als warmtebron bedoeld was in dit vers, dat is blijkbaar niet zo) Vervolgens bleek er een verschil te zitten tussen de NBV 2004 en 2021, in vers twaalf gaat het nu over mensen die oprecht hun weg gaan, in de vertaling van 2004 stond onbevangen. Hoe dan ook, oprecht of onbevangen, je mag je weg met God gaan.

Foto’s heb ik niet van deze dag. Nou ja, ik heb massa’s foto’s, maar niet om hier te plaatsen. Wil je het paar zien, en/ of de dienst bekijken, dit is de link: https://www.youtube.com/watch?v=SEaIJowHaV4

(de uitzending begint ongeveer bij 25 minuten, we waren een beetje laat)

We hebben veel gezongen tijdens de kerkdienst. Met een bijzondere begeleiding! Het podium stond vol met de vier broers B, en een schoonzus. Eén bruidegom en vier muzikanten: piano, gitaar, zang en slagwerk. Alle vier begeleiden ze tijdens kerkdiensten, nooit tezamen. Nu deze keer dus wel. Trotse ouders en een mooi gezicht, geluid, deze mensen op het podium. (en o ja, een broer van Willeke speelde bügel, al met al een gevarieerd geheel!)

Velen konden nog een tijdje nagenieten van deze bijzondere dag, corona was ook aanwezig en verspreidde zich flink.