Gesien - Pagina 3 van 51 - Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Gezegend mens

Op september 26, 2022

Het waren bijzondere dagen, de afgelopen dagen! Afgelopen zaterdag ging ik met mijn schone dochters naar het klooster Nieuw Sion. Daar was een Sestra retraitedag. Meer dan honderd vrouwen waren naar Deventer gegaan om daar te zingen, luisteren, stil te zijn en heerlijk te eten. Voor mij was het een feestje en een zegen om daar samen naar toe te gaan! Het was een superfijne dag.

En dan gisteren. De bevestiging tot ouderling. Wie mij langer volgt weet ik dat ik veel bezig ben geweest met vrouw en ambt en daar regelmatig over geschreven heb. Toen we vorig jaar lid werden van deze gemeente had ik me ernstig voorgenomen om geen ambt te ambiëren, met de gedachte dat ik me daar te oud voor voelde.

In het voorjaar was het weer de tijd om nieuwe ambtsdragers te benoemen. Er werd onder anderen een scriba gevraagd en dat leek me wel wat. Al weet ik dat het redelijk veel werk kan zijn. Mijn vader was altijd scriba als hij ouderling was, en onze jongste zoon is een periode scriba geweest. Scriba als aparte taak, wel in de kerkenraad maar niet echt deel van, niet stemhebbend. Dat was mijn beeld en gedachte. Ik gaf aan dat ik scriba wilde worden. Dat werd in dank aanvaard. Na verloop van tijd begon het bij mij te dagen dat ik daardoor lid van de kerkenraad zou worden, met alle dingen die daarbij horen. Ik kreeg de vraag of ik het nog wel “aandurfde” om iets in de kerk te doen, na toch wel ingewikkelde gebeurtenissen in ons kerkelijke leven. Ja, ik durfde het wel aan, wetende dat ik dit niet alleen hoef te doen, God is erbij. En zo kwam het dat ik gisteren als ouderling/scriba bevestigd ben.

Het was een bijzondere dienst. Een dienst die we als nieuwe ambtsdragers in samenspraak met onze predikant voorbereid hadden. Een dienst waarin we als nieuwe ambtsdragers persoonlijk een zegen en tekst meekregen. Ik mocht de tekst: proef en geniet de goedheid van de Heer, gelukkig de mens die bij Hem schuilt (psalm 34) ontvangen. Een mooie tekst die denk ik een goede reminder is. Het steeds opnieuw mogen genieten van wat God geeft. ( = ook je geen zorgen maken en gaan piekeren)

Wij als kerkenraad zongen de gemeente toe en de gemeente zong ons toe. Wij beloofden ons in te zetten voor God en de gemeente, de gemeente beloofde geduld met ons te hebben, mochten we fouten maken, en ons te ontvangen als dienaren van God.

De dienst werd afgesloten met het lied: “Ga met God en Hij zal met je zijn”. Mooier kan toch niet?
Wil je de dienst terugkijken, dat kan hier.

Thuis hadden we nog een gezellige tijd, met zus, zwager en kinderen en kleinkinderen. Het was een fijne dag! Vanavond krijg ik de laptop van de kerk en de laatste instructies en morgenavond is de eerste kerkenraadsvergadering. Het gaat een beetje de omgekeerde wereld worden, vroeger was ik heel wat avonden alleen, omdat allernaaste in de kerkenraad zat.

“Liever een piep dan oordoppen”

Door Margé

Op september 23, 2022

In Persoonlijk

Bovenstaande was de titel van een artikel in de krant, gisteren. Wacht maar tot je een piep krijgt, dan piep je wel anders, dacht ik. En denk ik nog steeds. Binnenkort moet bekeken worden hoe het met de normen voor geluid is, of die zo moeten blijven of veranderen. Het ging vooral over geluiden in de uitgaanswereld. Muziek in nachtclubs en op festivals. Het beste is dan om gehoorbescherming te dragen. (het makkelijkst lijkt mij om niet zo hard te spelen of niet zo hard te draaien)

Maar goed, liever een piep dan gehoorbescherming, het is echt belachelijk. Sprak zij die sinds maart een piep in haar oren/ hoofd heeft. Tinnitus, met een fraai woord. Het is eigenlijk geen piep in je oren, maar je hersenen laten je een geluid horen. Vaak veroorzaakt door veel teveel geluid. Nu ben ik van mijn levensdagen nog nooit in een nachtclub geweest, en het grootste festival dat ik bezocht is New Wine, waar de muziek wel redelijk hard is.

Afgelopen voorjaar was ik ergens heel erg blij om, ik had een nieuwe CD en zat alleen in de auto. Deze combinatie maakte dat ik als een overjarige puber in een lawaai auto zat, tot ik merkte: dit gaat niet goed. Maar toen was het al te laat. Ik ging naar de huisarts, die geen bijzonderheden aan mijn oren constateerde, dus moest het wel oorsuizen zijn. En ja, daar is niets aan te doen…

Voortdurend gepiep en gesuis in mijn hoofd. Nooit meer stilte. Soms vind ik dat een angstaanjagende gedachte. Het weten dat er niets aan te doen is, is frustrerend. Na enig aandringen ben ik doorgestuurd naar een audiologisch centrum, voor ?? Geen idee hoe dat in z’n werk gaat daar, het is nog afwachten wanneer ik daar terecht kan. Ook daar is een wachtlijst.
Voor nu probeer ik er maar zo goed mogelijk mee om te gaan, met het gesuis en gesis in m’n hoofd. Zo af en toe spreek ik mezelf toe en doe ik alsof het het zachte suizen van God is. Zoals dat beschreven staat in 1 Koningen 19. Elia die moedeloos is en God mag ontmoeten. God die zich laat zien en horen in een zachte bries. (dat zijn dan de goede dagen, die gelukkig in de meerderheid zijn)

Liever een piep dan oordoppen dragen kan me behoorlijk boos maken. Wacht maar, denk ik boosaardig. Al wens ik dit niemand toe en hoop ik van harte dat er geen epidemie ontstaat. Al ben ik verrast hoeveel zeggen: Tinnitus? Heb ik ook!

“Van God los”

Door Margé

Op augustus 25, 2022

In Leven als kind van God

Dat is de titel van de tentoonstelling die ik vorige week bezocht. Nog tot en met zondag te zien in het Cataharijneconvent in Utrecht. Bij binnenkomst klonk muziek van Bob Dylan: times, they are changing.

De tentoonstelling gaat over de ontwikkelingen binnen verschillende kerken in de zestiger jaren. Het mooie was dat de museumzalen in de sfeer van de zestiger jaren waren ingericht. Een stijl die ik me herinner, met soms de gedachte: o ja, zo’n boekenrek heb ik ook nog gehad. (had ik het maar bewaard, denk ik nu)

Eigenlijk zie je dat in de zestiger jaren de hele wereld aan het veranderen was. De televisie was in opkomst, nieuws verspreidde zich sneller dan voorheen. Er waren oorlogen, zoals in Vietnam, waar veel protesten tegen kwamen. Demonstraties, die met harde hand neergeslagen werden. Alom protesten tegen de gevestigde orde. Alsof er een geest uit een fles vloog. Kwamen mensen in opstand omdat God uit beeld raakte, of was het andersom? Ik ben geen analist, ik zou het niet weten. Iets met kip en ei. Overigens waren de protesten eveneens gericht op onrecht, de bevrijdingstheologie kwam op. Gerechtigheid op aarde. Een theologie die op den duur alleen nog over het hier en nu gaat en steeds minder gericht op de gerechtigheid tussen God en mens. Met als eindresultaat dat God totaal uit beeld raakt en de mens dus inderdaad van God los komt.

Er was heel veel informatie over de rooms-katholieke kerk. In de jaren zestig was het tweede Vaticaans concilie, waar veel veranderingen ingevoerd zijn. Met name op liturgisch gebied, zoals de mis die nu in de landstaal opgedragen mag worden. Er werden eind vijftiger jaren (nog) kerken gebouwd, daar waren foto’s van te zien. En foto’s van bijvoorbeeld het avondmaalsservies uit zo’n kerk. Voor nu verrassend actueel: coronaproof!

Ik zag foto’s en brieven van de eerste vrouwelijke predikanten binnen de Gereformeerde kerk. Ik hoorde muziek uit het Liedboek van de kerken, dat begin jaren zeventig uitkwam. Veel nieuwe liederen naast de psalmen. Het ging over het samen op weg proces, dat in de zestiger jaren voorzichtig begonnen is. Er was een foto van een man in een rolstoel die opriep tegen polio in te enten, er was net weer een polio-golf aan de gang. Er lag een kopie van de “Open brief” uit onze eigen kerken. De brief die uiteindelijk de katalysator was tot het ontstaan van de Nederlands Gereformeerde kerken. Er was kunst, of iets in die richting. Gemaakt van allerlei dingen die uit gesloopte kerken gered waren.

Er was veel te zien en te horen. Het publiek was nogal grijs. Voor mijzelf had het nogal een hoog gehalte van: o ja, zo was het. Dat was er ook nog. Televisieprogramma’s uit die tijd. De eerste naakte vrouw op tv. Wereldschokkend, destijds. Veel van dat soort dingen herinner ik me niet goed meer. Ik denk/ weet wel zeker dat we daar thuis niet naar keken, we hadden een vrij strikt kijkbeleid. Al met al een mooie tentoonstelling, mooi in beelden, ook wel confronterend: pittige jaren, die zestiger jaren.

Ik zat me af te vragen: wat is de toekomst voor de kerk? Steeds minder mensen die kerklid zijn, of alleen nog door een register aan een kerk verbonden zijn en er verder niets mee willen. En wat maakt dan dat mensen het wel prima vinden zonder kerk, zonder God?

#NWZC22

Door Margé

Op juli 31, 2022

In Leven als kind van God

Voor sommigen is de titel arabisch, voor twitterende conferentiegangers gesneden koek. De New Wine Zomerconferentie 2022 was er! Het mocht en het kon weer.

We besloten er naar toe te gaan en deze keer anders dan we eerder deden. We kampeerden deze keer niet, we zochten en vonden een huisje in de omgeving van Liempde. De luxe van een eigen ruimte en rust trok ons aan. En natuurlijk heeft alles z’n voor en tegen, dat wilden we graag “uitvinden”.

Tja… als ik vertel dat allernaaste gisteren al veel gemaild heeft om opnieuw iets leuks te huren, voor #NWZC23 is wel duidelijk dat het ons goed is bevallen. Lekker ’s morgens en ’s avonds een eindje fietsen, genieten van het landschap, intussen vooruitzien/ terugkijken op weer een bijzondere dag.

Bijzonder waren de dagen zeker! Mooie vieringen, bemoedigende woorden, pittige preken. Preken die meer van een mens verwachtten dan alleen instemmend knikken. Soms ronduit schokkend, zoals deze introductie: “Ik ben René August, dat betekent dat mijn voorouders in de maand augustus tot slaaf zijn gemaakt. Zeer waarschijnlijk door iemand uit Nederland, van de Oost Indische Compagnie. Ik kom uit Zuid- Afrika”. (en dan sta je in een nederlandse tent te spreken over vergeving…..)

Wat volgde was een toespraak die beslist nogmaals beluisterd gaat worden. Tip: de ochtend en avondvieringen zijn tot eind augustus nog te bekijken!

We raakten met allerlei mensen in gesprek. Ik ontmoette mensen die ik alleen via Twitter kende en nu in het “echt” zag, maakte een boekpresentatie mee, merkte een dag lang hoe onhandig een rolstoel op grasland is. We maakten mee dat twee leden van Jong Nieuw Sion hun verhaal vertelden. Kortom, veel bijzondere ervaringen. Ook diepgaande ervaringen van herkenning en heling, zomaar, als onverwachte cadeaus!

We genoten van de muziek van de band LEV, al viel er af en toe teveel te genieten en moesten de oordopjes in. Mooi was het dat zij, na de indrukwekkende toespraak van René August ’s avonds het lied “Maak ons hart onrustig Heer” zongen. (al denk ik dan weer: mijn hart onrustig krijgen is niet zo moeilijk, leven naar de consequenties ervan wel)

En dan is het vrijdagochtend en tijd om te vertrekken. Het nadeel van niet op een veldje staan en kamperen is dat je geen afscheid hoeft te nemen, in die zin ben je meer voorbijganger dan deel van het geheel. Heel bijzonder om dan toch nog bij het weggaan kennissen te ontmoeten en afscheid te nemen.

Een avond in de Basiliek

Door Margé

Op juli 22, 2022

In Gehoord/ gezien/ gelezen

Gisteren was een bijzondere dag, waarin ik mezelf weer tegen kwam en God ontmoette. Ik ging naar Veenendaal. alwaar een achter(achter) neef van mij woont. (onze opa’s waren broers, hoe de relatie dan precies heet, zijn we nog niet uit). Hij had een nieuwe woning die ik nog wilde bekijken, en we gingen samen naar een concert van Michael W Smith. Dat kan van mijn bucket-list, dat laatste.

Na de woningbezichtiging gingen we eten. We aten in een Indiaas restaurant, want zoiets hadden we nog nooit gegeten. Wat mijzelf betreft blijft het bij deze ene keer. (te scherp). We hadden niet superveel tijd, de zaal ging al een uur voor het begin van het concert open en we wilden graag goede plaatsen hebben, net zoals iedereen. Toen we om 18.15 aankwamen rijden stond er al een lange rij. (concert begon om half acht). Van te voren had ik gezegd niet in de parkeergarage te willen parkeren. Te eng, te weinig ervaring…. Helaas, alleen daar was nog plek, dus ik had niet veel keuze. Het lukte wonderwel, en als ik nu niet halverwege het concert de prangende gedachte kreeg: heb ik mijn auto wel op de handrem gezet? zou het een volmaakte avond zijn geweest.

Goed, de parkeerhindernis was genomen. Nu alleen nog uitrijden, gelukkig duurde dat nog heel lang voordat dat aan de orde zou zijn. Met de lift naar beneden en toen stonden we in de hal van de Basiliek. Er kwamen onmiddellijk mensen op ons af. We brengen jullie wel even naar je plaats hoor, komt goed. (mijn maat van deze avond verplaatst zich per rolstoel, ik had echter gewone kaarten besteld). Ondanks dat, kregen we een redelijk goede plek toegewezen, vanwaaruit het podium goed te zien was. De zaal was nog zo goed als leeg en we zagen dat steeds meer mensen zich in de hal verzamelden. Toen de deuren open gingen renden de mensen de zaal in.

Toen het bijna half acht was kregen we de vraag of we op de voorste rij wilden zitten, er waren wat mensen niet gekomen, zodat gereserveerde plaatsen niet gebruikt werden. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen! Super om op de eerste rij te zitten! Het concert begon, een leuk voorprogramma, maar het “echte”werk was toch wel het optreden van Michael W Smith.

Het was heerlijk! De meeste nummers waren bekend. Het was ook wel humor, de zaal zong werkelijk alles mee. En de artiest viel zo af en toe in. (dat klopt niet helemaal) Mijn gedachte was dat we kaarten kochten om zelf het concert te verzorgen. Het was superfijn om mee te zingen of gewoon te luisteren en te genieten. Dat deed ik volop!

Het geheel was strak getimed. Iets over tienen was het afgelopen en er kon nog een toegift af. Dat was het einde. Doordat we nog even wachtten was het in de parkeergarage niet meer topdrukte. Natuurlijk stond mijn auto op de handrem. Het lukte me vrij makkelijk om de garage te verlaten. Ik merkte dat ik dat dus ook wel kan. Weer wat geleerd.

En waarin ik God ontmoette? In de mooie muziek die me raakte. In het enthousiasme van de muzikanten. In het bij elkaar zijn van zoveel mensen die genoten van het samen zingen en aanbidden. Ik merk dat ik het de laatste tijd lastig vind om God te “ervaren”. God lijkt voor mij ver weg. Er gebeurt zoveel, er is zoveel ellende en verdriet en onrecht, dat laatste vooral. Ik vind het moeilijk om te vertrouwen dat Hij alles in zijn hand heeft en houdt. De waarom vraag komt op. Of nog meer: hoe lang nog? Wanneer is er een einde aan al dit gebeuren?

Ik kreeg gisteren geen antwoorden op mijn vragen. Ik weet ook niet of er hier op deze aarde, antwoorden zijn. We hopen en bidden en vragen. Ik werd bemoedigd door het concert, en daar ben ik blij mee!

Er is getrouwd

Door Margé

Op juni 23, 2022

In Persoonlijk

Wat was het een mooie dag vorige week donderdag! Supermooi weer, stralende en blije mensen. De bruidegom had hier geslapen, evenals een van zijn broers en schoonzus. Sander werd al vroeg opgehaald om naar een natuurgebied te rijden waar de foto’s werden gemaakt. Uiteraard zijn deze foto’s de mooiste trouwfoto’s die ooit gemaakt zijn.

Wij gingen achter in de ochtend naar de daglocatie. Daar werd geluncht, getrouwd , gehuild en gelachen. Het was supermooi om gewoon buiten te zitten en daar de huwelijkssluiting mee te maken. We genoten van mooie woorden, veel taart, gekke stukjes, heerlijk eten en vooral van het zien van zulke blije mensen. Al was er ook het gemis van de vader van Willeke.

Het meest bijzondere was denk ik wel de kerkdienst. Een dienst die heel persoonlijk was, omdat de voorganger een goede vriend van Sander is. Een dienst met een mooie preek, over psalm 84:12. God als zon en schild. De zon als ont-dekkend iets en het schild als bescherming. (ik dacht dat de zon als warmtebron bedoeld was in dit vers, dat is blijkbaar niet zo) Vervolgens bleek er een verschil te zitten tussen de NBV 2004 en 2021, in vers twaalf gaat het nu over mensen die oprecht hun weg gaan, in de vertaling van 2004 stond onbevangen. Hoe dan ook, oprecht of onbevangen, je mag je weg met God gaan.

Foto’s heb ik niet van deze dag. Nou ja, ik heb massa’s foto’s, maar niet om hier te plaatsen. Wil je het paar zien, en/ of de dienst bekijken, dit is de link: https://www.youtube.com/watch?v=SEaIJowHaV4

(de uitzending begint ongeveer bij 25 minuten, we waren een beetje laat)

We hebben veel gezongen tijdens de kerkdienst. Met een bijzondere begeleiding! Het podium stond vol met de vier broers B, en een schoonzus. Eén bruidegom en vier muzikanten: piano, gitaar, zang en slagwerk. Alle vier begeleiden ze tijdens kerkdiensten, nooit tezamen. Nu deze keer dus wel. Trotse ouders en een mooi gezicht, geluid, deze mensen op het podium. (en o ja, een broer van Willeke speelde bügel, al met al een gevarieerd geheel!)

Velen konden nog een tijdje nagenieten van deze bijzondere dag, corona was ook aanwezig en verspreidde zich flink.

De moeder van de bruidegom

Door Margé

Op juni 15, 2022

In Persoonlijk

In maart aten wij (allernaaste en ik) een taartje bij jongste zoon en vriendin. Halverwege stuitten we op een kaartje, verborgen in het gebak.

Een blijde tekst. En tegenover ons zaten twee blije mensen. De datum was toen nog niet bekend, vrij snel erna wel en morgen is de grote dag. Inmiddels zijn we op de hoogte van de inhoud van het proces dat een trouwerij voorbereiden is. Regelmatig kwam jongste langs met notitieblokje in de hand, er moest nog wat afgesproken en vervolgens afgevinkt worden. Het lukte allemaal en nu is de laatste dag voor de grote dag. Alles is geregeld en in kannen en kruiken en het wachten is begonnen. Ik mocht mee met het afpassen van de trouwjurk, wat een nieuwe ervaring was. Ik puzzelde me suf over wat ik zelf aan wil doen, en kwam mezelf daarin tegen. Een poll op Instagram leverde duidelijkheid. (maar ja, nu wordt het morgen warm, dus ik twijfel opnieuw) Over luxe problemen gesproken!

Tja, en dan zijn alle zonen getrouwd…. Superfijn en mooi om te zien hoe ieder stel zich ontwikkelt, ontwikkeld heeft. Ook heel erg fijn om te merken wat de broers voor elkaar doen, zo richting trouwdag. De sfeer die er is om iets moois in elkaar te zetten. Om liefdevol toch nog even te plagen. Wat een vreugde mogen we zo in onze kinderen ontvangen.

Tegelijkertijd realiseer ik me dat nu het spontane binnenvallen voorbij is. (jongste vogeltje gaat ons stadje verlaten). Die spontane binnenvalacties waren soms hulpvragen, soms het delen van blijde dingen. Die tijd is nu echt voorbij. Ik ben geen raadgever meer, en het zo binnenlopen gebeurt niet meer door de afstand. Zo gaat het leven en zo is het goed. Maar ach, dat beetje weemoed, dat blijft.

Gefeliciteerd met Pasen!

Door Margé

Op april 18, 2022

In Leven als kind van God

Evenals vorig jaar was ik met Pasen in klooster nieuw Sion. Was ik er vorig jaar als deelnemer en gast, dit jaar had ik meegedacht over de organisatie en was ik een soort “reisleider”. Ook nu lieten we ons meevoeren in het ritme van de getijden.

Dit jaar was de retraite compleet uitverkocht! Dat was fijn, een mooie groep mensen die bij ons te gast wilde zijn. Sommigen voor het eerst, anderen voor een tweede of derde keer. Sommigen kwamen alleen, anderen in gezinsverband, of samen met vrienden. In leeftijd variërend van 26 tot 80. Was de kennismaking nog wat onwennig, het afscheid gisteren was zeer hartelijk.

Er gebeurde niet zoveel en tegelijkertijd gebeurde er van alles. Voor en achter de schermen. Schermen gingen omhoog of juist omlaag, een ieder had zo een eigen proces.

De vieringen vond ik erg mooi. Het was ook fijn dat de “huiscantor” twee keer met ons wilde oefenen, zodat we de toch wel onbekende liederen in de viering goed konden zingen. Het was heerlijk om zo te zingen! (ik mis het zingen in een koor, maar kan nog niet goed bedenken wat en waar ik wel zou willen)

Gisterochtend zaten we om 6 uur in de kerk… eerst luisterden we naar een paar bijbelgedeeltes, zongen het lied: Als alles duister is en liepen al zingend naar buiten. Daar brandde het paasvuur wachtten we tot de zon opkwam. De nieuwe paaskaars werd aangestoken en we ontvingen allemaal een lichtje dat door de paaskaars aangestoken was. De nieuwe kaars werd de kerk ingedragen.

In de kerk terug gingen we verder met het gebed en hoorden en zongen we over de opstanding van Christus. Daarna werd de nieuwe kaars enkele malen in een schaal met water ondergedompeld. Dit verwees naar de Israëlieten die vanuit slavenland Egypte, dóór het water naar nieuw leven en een nieuwe toekomst trokken, bevrijd door hun God. In de paasnacht zeggen wij (opnieuw): ook wij willen verrijzenismensen zij, leven zoals de Eeuwige het heeft bedoeld, in verbondenheid met Hem. Door het aanraken van het doopwater herinnerden we onszelf hieraan. Iedereen liep naar voren en doopte zijn/ haar hand in het water.

We baden en deden nog een soort beurtspraak waarin de oproep was: laat iedereen het horen, Christus is opgestaan! Na nog een uitbundig gezongen : U zij de glorie, was de dienst afgelopen en mochten we elkaar feliciteren: JEZUS LEEFT! Dat deden we dan ook enthousiast: elkaar feliciteren.

En zo eindigde de retraite in blijdschap!

Ik merkte dat er voor mij best veel verschil zit tussen gast zijn en reisbegeleider zijn, het kostte me redelijk wat energie. Het was op deze manier meer een leerervaring dan een geestelijke ervaring. Maar ja, een mens is nooit te oud om te leren, toch?

Matteus passie en dan anders.

Door Margé

Op april 2, 2022

In Gehoord/ gezien/ gelezen

Afgelopen week gingen we naar het Muziekcentrum.

We gingen naar de première van de uitvoering van de Matteus Passie door het Nederlands Blazers Ensemble. Hoe zou dat zijn en hoe zou dat gaan? Behalve de blazers waren er dansers en poppenspelers. Nu is die laatste benaming wat te simpel voor het bijzondere werk van de Duda Paiva Company. Wat hij maakt en doet is echt heel bijzonder.

We vonden het best spannend om naar deze uitvoering te gaan. Zou het wel eerbiedig genoeg zijn? Het gaat tenslotte om een bijbels verhaal, waar je zuinig op moet zijn. (al heb ik gemengde gevoelens bij de hele Matteus cultus) In het boekje dat we kregen las ik dat Duda Paiva twijfelde of hij mee wilde doen. Hij is opgegroeid in Brazilië en geloof heeft daar een andere status. Bart Schneemann (artistiek leider van het NBE) daarentegen weet niets van de Bijbel, opgevoed door ouders die tegen religie waren.

Wat we zagen en hoorden…

we hoorden in ieder geval echt mooie muziek! De koralen werden gezongen door een Enschedees koor. We hebben ze wel eens mooier gehoord, eerlijk gezegd. De muziek was erg mooi, de solistische zang ook.

Het begin was heel bijzonder: twee vechtende mensen op het podium (dansers in gevecht) die stopten met vechten op het moment dat ze Jezus zagen. Een heel aparte pop stelde de Here Jezus voor. “Normaal” hoor je de al dan niet gepolijste muziek en bestaat het beeld uit het orkest, koor en solisten. Hier was het beeld de pop die Jezus voorstelde en nog een aantal poppen in de loop van het verhaal. Doordat Jezus zichtbaar was, kwam het lijden voor mij veel dichterbij Veel delen uit het Matteüs evangelie kwamen voorbij. Scherp en herkenbaar. Ontroerend soms, zoals de aria “Erbarme dich”, waar in het poppenspel echte ontferming en bewogenheid te zien viel.

Toen het afgelopen was barstte een enorm applaus los. Bart Schneemann kapittelde de zaal hier een beetje om, na de Matteüs hoor je dat niet te doen. Vervolgens maakte hij de opmerking: Die kruisiging was best te doen, toch? Ai! die deed toch wel pijn. Jammer slot van een indrukwekkende avond.

Op You Tube zijn een aantal filmpjes te vinden over het maken van deze produktie.

Bidden

Door Margé

Op maart 24, 2022

In Leven als kind van God

Bidden, wat hebben die mensen daar nu aan en wat merken ze daar nu van? vroeg ze toen ik vertelde dat ik gisteren in de kerk was geweest. Ga je nu ook al op woensdag, was de eerste reactie. Het klonk een beetje als: wat zoek je daar toch altijd, of wat vind je daar toch? De kerk was open gisteren en voorgaande en komende woensdagen ook. Van 11- 17 uur. Bidden voor Oekraïne, stil staan bij Oekraïne. Een kaarsje aansteken.

Tja, of het wat helpt? En wat is helpen in deze context. Mijn antwoord aan haar was dat het goed is om stil te staan bij de ellende en te bidden voor alle mensen daar en de mensen onderweg, op de vlucht.

Er ligt een schrift waar je een gebed in kunt schrijven, er zijn waxinelichtjes om aan te steken. Soms lopen mensen alleen even de kerk in, soms blijven ze wat langer. Wat kun je bidden? Ik vind het moeilijk om woorden te vinden. Bidden om vrede, dat is het meest universele. Met daarbij de vraag of harde harten zacht mogen worden.

Een kind kan het soms veel beter zeggen. Geluk voor Oekraïne. Dat is wat we graag willen. En intussen lijkt de strijd steeds grimmiger te worden en lijkt vrede en geluk verder weg dan ooit. Eerlijk gezegd doe ik niet erg mijn best om het nieuws te volgen. De krant lezen lukt prima, maar journaals en dergelijke sla ik over. Te heftig.

Het is de veertigdagentijd, op weg naar Pasen. Ik lees een boek van Tim Keller, in de aanloop naar Pasen: “HOOP IN BANGE TIJDEN. De betekenis van Jezus’ opstanding”. Hoop is wat we nodig hebben. Hoop op een andere/ betere toekomst, die er komt door het lijden en sterven van de Here Jezus. Het koninkrijk van God dat er is en dat zal zijn. Dat nu zo vaak nog zo erg ver weg lijkt. En ook daar mogen we voor bidden!

Onlangs baden we in de kerk (op een zondag) hardop, psalm 10. Een indringend gebed waarin aan God gevraagd wordt op te staan tegen de goddeloze en de armen niet te vergeten.

We besloten dit gebed met het kijken naar dit filmpje:

De kerk blijft tot aan Pasen iedere woensdag geopend van 11- 17 uur. Van harte welkom: Lasondersingel 102 (en de dienst waarin dit filmpje te zien was is terug te zien via You Tube, 13 maart )